- 16 Temmuz 2015
- 11
- 3
- 34
merhaba arkadaşlar..herkese hayırlı bayramlar diliyorum..
Böyle mubarek bi günde sıkıntılı bi konu açmak istemezdim ama artık dayanamadım.Kaç yıldır kadınlar kulübünün özellikle bdv nin takipçisiyim.Nihayet üye olup bende sıkıntılarımı paylaşmaya karar verdim.Umarım biraz olsun rahatlayabilirim.Bundan yaklaşık bi buçuk yıl önce evimden eşimden ayrıldım bir yıl öncede resmi olarak bitirdik.Eşimle severek evlenmiştik aileside beni çok isteyerek almışlardı mezun olmamı bile bekleyemediler.Her insan gibi bende büyük umutlarla mutluluk düşüncesiyle hayatımı o insanla birleştirdim.Bulunduğum şehir üniversiteden mezun olduğum şehirdi, eşimin ailesi de o şehirdeydi fakat benim aileme uzaktı.
Evlendikten bi süre sonra da özel sektörde çalşmaya başladım.Evimin maddi manevi tüm yükü, sorumlulukları üstüme bindi ama eşimi seviodum katlandım.O kadar anlayışsız, katı bi insana döndü ki evliliğimiz boyunca bi kere aşkım bile dediğini hatırlamam.Benim şımaracağım düşüncesiyle sevgisini belli etmezdi.Herşeye karıştılar evime eşime işime hiçbişey demedim saygısızlık yapmak eşimin başını yere eğmek istemedim.Hayatım boyunca ayaklarımın üstünde durdum.Eğitimimi ortaokuldan itibaren ailemden uzakta tamamladım.Her türlü sıkıntıya tek başıma göğüs germeye çalıştım ama hiç yıkılmadım.Fakat hem eşim tarafından hem de ailesi tarafından o kadar çok haksızlığa maruz kaldım ki hayatında asla haksızlığa dayanamayan ve her zaman ayakları üzerinde duran ben yıkıldım,bittim.Çok kötü bi şekilde yaşadığım şehri, arkadaşlarımı, işimi bırakarak ailemin yanına döndüm.O psikolojiyle çalıştım yemek yemeden su içmeden sadece kendime ağlamak için zaman ayırarak çalıştım ve atandım.
Şu anda devletteyim işimi çok seviyorum fakat çok yoğun.Bir yılım geride kaldı bile işimde.Ama benim üzerimdeki ayrılık psikolojisi uğradığım haksızlıklar asla üzerimden gitmedi.Şu an tatil ailemin yanındayım fakat hiç yüzüm gülmüyo üzerimdeki psikoloji beni rahat bırakmıyo hala sürekli ağlamak istiyorum.Her gün içimde zehirli bi okla uyanıyorum.Yaşadıklarımın acısı yavaş yavaş mı çıkıyo bilmiyorum.Psikolojik destekte aldım ama kurtulamadım.Hayatın anlamı kalmadı sanki.
Kusura bakmayın çok uzun olmuş ama iyi geldi yazmak..
Böyle mubarek bi günde sıkıntılı bi konu açmak istemezdim ama artık dayanamadım.Kaç yıldır kadınlar kulübünün özellikle bdv nin takipçisiyim.Nihayet üye olup bende sıkıntılarımı paylaşmaya karar verdim.Umarım biraz olsun rahatlayabilirim.Bundan yaklaşık bi buçuk yıl önce evimden eşimden ayrıldım bir yıl öncede resmi olarak bitirdik.Eşimle severek evlenmiştik aileside beni çok isteyerek almışlardı mezun olmamı bile bekleyemediler.Her insan gibi bende büyük umutlarla mutluluk düşüncesiyle hayatımı o insanla birleştirdim.Bulunduğum şehir üniversiteden mezun olduğum şehirdi, eşimin ailesi de o şehirdeydi fakat benim aileme uzaktı.
Evlendikten bi süre sonra da özel sektörde çalşmaya başladım.Evimin maddi manevi tüm yükü, sorumlulukları üstüme bindi ama eşimi seviodum katlandım.O kadar anlayışsız, katı bi insana döndü ki evliliğimiz boyunca bi kere aşkım bile dediğini hatırlamam.Benim şımaracağım düşüncesiyle sevgisini belli etmezdi.Herşeye karıştılar evime eşime işime hiçbişey demedim saygısızlık yapmak eşimin başını yere eğmek istemedim.Hayatım boyunca ayaklarımın üstünde durdum.Eğitimimi ortaokuldan itibaren ailemden uzakta tamamladım.Her türlü sıkıntıya tek başıma göğüs germeye çalıştım ama hiç yıkılmadım.Fakat hem eşim tarafından hem de ailesi tarafından o kadar çok haksızlığa maruz kaldım ki hayatında asla haksızlığa dayanamayan ve her zaman ayakları üzerinde duran ben yıkıldım,bittim.Çok kötü bi şekilde yaşadığım şehri, arkadaşlarımı, işimi bırakarak ailemin yanına döndüm.O psikolojiyle çalıştım yemek yemeden su içmeden sadece kendime ağlamak için zaman ayırarak çalıştım ve atandım.
Şu anda devletteyim işimi çok seviyorum fakat çok yoğun.Bir yılım geride kaldı bile işimde.Ama benim üzerimdeki ayrılık psikolojisi uğradığım haksızlıklar asla üzerimden gitmedi.Şu an tatil ailemin yanındayım fakat hiç yüzüm gülmüyo üzerimdeki psikoloji beni rahat bırakmıyo hala sürekli ağlamak istiyorum.Her gün içimde zehirli bi okla uyanıyorum.Yaşadıklarımın acısı yavaş yavaş mı çıkıyo bilmiyorum.Psikolojik destekte aldım ama kurtulamadım.Hayatın anlamı kalmadı sanki.
Kusura bakmayın çok uzun olmuş ama iyi geldi yazmak..
