- 25 Eylül 2015
- 2.904
- 8.159
- 158
- Konu Sahibi toscanatoscana
- #1
herkese iyi akşamlar...
arkadaşlar içim sıkılıyor, bunaldım.ben de konu açmak istedim belki gelen yorumlardan mutlu olurum biraz...
kendimi duygusal anlamda hiç olmadığı kadar çok yalnız hissediyorum, nasıl desem, bu yalnızlıktan iyice bunaldım artık.
30 yaşındayım.3 yıl oldu ciddi ilişkim biteli.bitişi çok travmatikti ve sonrasında yaşananlar resmen bana dayak attı diyebilirim.erkekler konusunda hiçbir zaman şanslı birisi olmadım. ama özellikle ayrıldığım zamandan şimdiye kadar kimi beğensem başta iyi olsa da saçma sapan biri çıkıyor.. ya evli ya da sevgilisi olan ya da kendine yatak arkadaşı arayan tipler çıkıyor. sinirleniyorum sonra..bu durumun bana tek faydası beni artık bir tanesinin bile kandıramıyor olması o ayrı konu tabi :) herneyse..
en son 2017'de birinden hoşlanmıştım.onun da fos çıkmasıyla, kendimi tamamen kapattım.doğru insan doğru zamanda karşıma kendisi çıksın,beni o istesin ve aşkına inandırsın dedim.bekledim, hala da bekliyorum..başlarda bu durum beni inanılmaz güçlü hissettirse de artık yormaya başladı.
arkadaşlar, çalışıyorum.işim gücüm yerinde çok şükür.çeşitli hobilerim var zaman buldukça ilgilendiğim.canım isteyince çok sosyal de olurum gezerim tozarım.
ama .. ama işte.. hayatımda özel bi adam istiyorum artık.hayır derdim evlilikte değil, nasıl desem hayatın yükünü paylaşabileceğim, kalbimi ısıtacak, çok sevecek ve değer verecek bir adamın eksikliğini hissediyorum hayatımda.içimden geçen herşeyi dökemedim yeterince ama anlaşıldığımı düşünüyorum..
hep böyle mi olacak diye üzülüyorum da bazen.. bazen oh be yalnızlık çok iyi kendimin kraliçesiyim diye hissediyorum.. maalesef aslında özel hayattaki yalnızlığın çok sıkıcı bir şey oldugunu farkedip sonra yine başa dönüyorum.
mevcut halimin yanında bir önemi yok ama bir bilgi daha vereyim.çalıştığım şirkette birkaç haftadır beğendiğim bir bey var, kendisi başka bir birimin müdürü.aramızda birkaç yaş oldugunu tahmin ediyorum.ayrı işler yapmamız sebebiyle pek iletişim kuracak ortamımız yok.sadece oryantasyon sürecinde tanışmıştık.yemeklerde ve bazen şirkette karşılaşıyorum.ağır stalker oldugum için hemen takip ettim, en azından evli olmadığına eminim.ama biliyorum ki bu da hiçbir yere varmayacak.kendi kendime gelin güvey olmamak adına direk bir adım gelmedikçe vazgeçmem gerektiğini düşünüyorum. anneme ben yalnız öleceğim deyince de kırılıyor, anlamıyor beni. yazarken bile sıkıldım, böyle işte arkadaşlar.. bir şeyler yazmak isteyen olursa okuyup dertleşmek isterim.okuyanlara teşekkür ederim.
arkadaşlar içim sıkılıyor, bunaldım.ben de konu açmak istedim belki gelen yorumlardan mutlu olurum biraz...
kendimi duygusal anlamda hiç olmadığı kadar çok yalnız hissediyorum, nasıl desem, bu yalnızlıktan iyice bunaldım artık.
30 yaşındayım.3 yıl oldu ciddi ilişkim biteli.bitişi çok travmatikti ve sonrasında yaşananlar resmen bana dayak attı diyebilirim.erkekler konusunda hiçbir zaman şanslı birisi olmadım. ama özellikle ayrıldığım zamandan şimdiye kadar kimi beğensem başta iyi olsa da saçma sapan biri çıkıyor.. ya evli ya da sevgilisi olan ya da kendine yatak arkadaşı arayan tipler çıkıyor. sinirleniyorum sonra..bu durumun bana tek faydası beni artık bir tanesinin bile kandıramıyor olması o ayrı konu tabi :) herneyse..
en son 2017'de birinden hoşlanmıştım.onun da fos çıkmasıyla, kendimi tamamen kapattım.doğru insan doğru zamanda karşıma kendisi çıksın,beni o istesin ve aşkına inandırsın dedim.bekledim, hala da bekliyorum..başlarda bu durum beni inanılmaz güçlü hissettirse de artık yormaya başladı.
arkadaşlar, çalışıyorum.işim gücüm yerinde çok şükür.çeşitli hobilerim var zaman buldukça ilgilendiğim.canım isteyince çok sosyal de olurum gezerim tozarım.
ama .. ama işte.. hayatımda özel bi adam istiyorum artık.hayır derdim evlilikte değil, nasıl desem hayatın yükünü paylaşabileceğim, kalbimi ısıtacak, çok sevecek ve değer verecek bir adamın eksikliğini hissediyorum hayatımda.içimden geçen herşeyi dökemedim yeterince ama anlaşıldığımı düşünüyorum..
hep böyle mi olacak diye üzülüyorum da bazen.. bazen oh be yalnızlık çok iyi kendimin kraliçesiyim diye hissediyorum.. maalesef aslında özel hayattaki yalnızlığın çok sıkıcı bir şey oldugunu farkedip sonra yine başa dönüyorum.
mevcut halimin yanında bir önemi yok ama bir bilgi daha vereyim.çalıştığım şirkette birkaç haftadır beğendiğim bir bey var, kendisi başka bir birimin müdürü.aramızda birkaç yaş oldugunu tahmin ediyorum.ayrı işler yapmamız sebebiyle pek iletişim kuracak ortamımız yok.sadece oryantasyon sürecinde tanışmıştık.yemeklerde ve bazen şirkette karşılaşıyorum.ağır stalker oldugum için hemen takip ettim, en azından evli olmadığına eminim.ama biliyorum ki bu da hiçbir yere varmayacak.kendi kendime gelin güvey olmamak adına direk bir adım gelmedikçe vazgeçmem gerektiğini düşünüyorum. anneme ben yalnız öleceğim deyince de kırılıyor, anlamıyor beni. yazarken bile sıkıldım, böyle işte arkadaşlar.. bir şeyler yazmak isteyen olursa okuyup dertleşmek isterim.okuyanlara teşekkür ederim.
Tanistigimiz günden dört yıl sonra nisanlandik, nisandan bir yıl sonra da evlendik. Hep kader kismet. Klişe ama öyle işte ne yapayım
Sonuçta bu kliseler de zaten çok yaşandigi için zamanla oluşmuyor mu? Öyle ki ben hiç evlenecegimi düşünmez, bunun hayalini kurmazdim. Evlilik değil ama sevilme beklentim vardi, ondan da vazgeçince karşıma çıktı işte. Mesela tam tersi kariyer kadini olacagim derdim, o da olmadi yıllarca çaba gostermeme rağmen. Kabullendim onu da artik (yani sanırım). Bak dertlendim simdi
sıkma canını.
henüz yok biri ama olursa bari öyle olsun feminist falan olsun öyle işte :)
henüz benim beğendiğim olmadı ama yine de ses etmiyorum belki bi gün denk gelirim. 
