Herkese merhaba...
Bugünlerde çok doldum ve paylaşmak ihtiyacı hissettim.
Size yaşadıklarımı anlatmak istiyorum. Herkesin bir hikâyesi var, bu da benimki...
Çok çocuklu bir evde doğdum ve okul yıllarında çok başarılıydım. Ama kariyer yapma konusunda hırslı olmadığım için diğer okul arkadaşlarıma göre daha sıradan bir iş yapıyorum ama en azından mesleğim var şükür.. Evlenmeden önce işim iyiydi ama eşim çalışmamı istemedi. Baştan bize yalan söylemişler, işi var diye fakat hiç çalışmadı, tembeldi.. Ben çalışmak istedim izin vermedi, şiddet gördüm, maddi manevi sıkıntı çektim. 2 defa hamile kaldım ama dayaktan kaybettim... Çok acılar çektim, yaşadığım şiddettin haddi hesabı yoktu ama arkamda kimse olmadı, boşanma lafını bile edemiyordum, hiçbir kurtuluşum yoktu... Yıllarca çektim... Sonradan çalışmama ikna oldu, birkaç sene çalışıp eve baktım, adamın sigarasına kadar aldım... Uyuşturucu kullanıyordu, dozu çok artırdı sonraları.. Ne yaptığını hatırlamıyordu... Neler çektiğimi tahmin edemezsiniz... Sonra çekemedim bu acıları, annemin de yardımıyla uzaklara kaçtım, annemin bir arkadaşının yanında kaldım, başka isimle, başka kılıkta...
Gitmeden avukat tuttum, vekalet verdim, boşanma davası açtım. Çalıştım, dadılık yaptım, çünkü muhasebe yaparsam bankadan veyahut sigortadan ismimle beni bulabilirlerdi... İsmimi farklı söyledik herkese... hastaydım kötü durumdaydım, yıllarca tedavi gördüm kendime gelmek için... Ben gidince kocam perişan olmuş, sokaklarda yatmış, uyuşturucu kuryeliği yapmış, 2 yıl sonra haber aldım ki vurmuşlar............... ölmüş......... inanılır gibi değildi ama gerçekti.....
Sonra yeniden döndüm oralara, baba evine, birkaç sene de böyle geçti... babamdan da epey bi çektim.. hataydı belki, kendi evimi tutmalıydım ama çok hasret kalmıştım aile içinde yaşamaya... babam her dakika beni suçlar gibi konuştu, beni çok kırdı çok... hep evlen diye baskı yaptılar...
evlenemezdim, yeniden aynı şeyleri yaşamak.. bunu düşünemezdim bile... ne dedilerse ikna olmadım.. 5 yıl da böyle geçti.. çalıştım, kendime baktım, gezdim, turlara katıldım, yeniden dünyaya döndüm... zor oldu ama başardım...
Evlendirmek için çok uğraştı çevrem, bi sürü talip buldular ama istemedim.. Bir yandan da çocuk sahibi olmak istiyordum içten içe... yaşım 36 olmuştu ve çocuk hasreti çekiyordum..
Geçen yıl bi akrabamız tutturdu, biri var tanışın illa diye.. 1 sene inat ettim görmek bile istemedim ama sonunda pes ettim, tamam, bi göreyim de nasılsa hayır derim dedim...
Şimdiki eşimle tanıştık.. sanki yıllardır dostmuşuz gibi, muhabbet ettik... İlk evliliğinden bir kızı olmuş, eşi bırakıp gitmiş onları, başkasıyla evlenmiş... Neyse oldu işte.. evlendik...
Bir kızı var, babaannesinde kalıyor, bana abla diyor, başka bir forumda yazmıştım bununla ilgili...
İlk aylar eşim çocuk istemedi, çok kırıldım ama bişey diyemedim... Şimdi istiyoruz ama eşimde azospermi çıktı, yani normal yoldan çocuğunuz olmaz dediler..... şoktayım hala...
Daha başıma ne gelecek Allahım... neden hep bana zor imtihanlar..... çok yoruldum ben çokk....
Bugünlerde çok doldum ve paylaşmak ihtiyacı hissettim.
Size yaşadıklarımı anlatmak istiyorum. Herkesin bir hikâyesi var, bu da benimki...
Çok çocuklu bir evde doğdum ve okul yıllarında çok başarılıydım. Ama kariyer yapma konusunda hırslı olmadığım için diğer okul arkadaşlarıma göre daha sıradan bir iş yapıyorum ama en azından mesleğim var şükür.. Evlenmeden önce işim iyiydi ama eşim çalışmamı istemedi. Baştan bize yalan söylemişler, işi var diye fakat hiç çalışmadı, tembeldi.. Ben çalışmak istedim izin vermedi, şiddet gördüm, maddi manevi sıkıntı çektim. 2 defa hamile kaldım ama dayaktan kaybettim... Çok acılar çektim, yaşadığım şiddettin haddi hesabı yoktu ama arkamda kimse olmadı, boşanma lafını bile edemiyordum, hiçbir kurtuluşum yoktu... Yıllarca çektim... Sonradan çalışmama ikna oldu, birkaç sene çalışıp eve baktım, adamın sigarasına kadar aldım... Uyuşturucu kullanıyordu, dozu çok artırdı sonraları.. Ne yaptığını hatırlamıyordu... Neler çektiğimi tahmin edemezsiniz... Sonra çekemedim bu acıları, annemin de yardımıyla uzaklara kaçtım, annemin bir arkadaşının yanında kaldım, başka isimle, başka kılıkta...
Gitmeden avukat tuttum, vekalet verdim, boşanma davası açtım. Çalıştım, dadılık yaptım, çünkü muhasebe yaparsam bankadan veyahut sigortadan ismimle beni bulabilirlerdi... İsmimi farklı söyledik herkese... hastaydım kötü durumdaydım, yıllarca tedavi gördüm kendime gelmek için... Ben gidince kocam perişan olmuş, sokaklarda yatmış, uyuşturucu kuryeliği yapmış, 2 yıl sonra haber aldım ki vurmuşlar............... ölmüş......... inanılır gibi değildi ama gerçekti.....
Sonra yeniden döndüm oralara, baba evine, birkaç sene de böyle geçti... babamdan da epey bi çektim.. hataydı belki, kendi evimi tutmalıydım ama çok hasret kalmıştım aile içinde yaşamaya... babam her dakika beni suçlar gibi konuştu, beni çok kırdı çok... hep evlen diye baskı yaptılar...
evlenemezdim, yeniden aynı şeyleri yaşamak.. bunu düşünemezdim bile... ne dedilerse ikna olmadım.. 5 yıl da böyle geçti.. çalıştım, kendime baktım, gezdim, turlara katıldım, yeniden dünyaya döndüm... zor oldu ama başardım...
Evlendirmek için çok uğraştı çevrem, bi sürü talip buldular ama istemedim.. Bir yandan da çocuk sahibi olmak istiyordum içten içe... yaşım 36 olmuştu ve çocuk hasreti çekiyordum..
Geçen yıl bi akrabamız tutturdu, biri var tanışın illa diye.. 1 sene inat ettim görmek bile istemedim ama sonunda pes ettim, tamam, bi göreyim de nasılsa hayır derim dedim...
Şimdiki eşimle tanıştık.. sanki yıllardır dostmuşuz gibi, muhabbet ettik... İlk evliliğinden bir kızı olmuş, eşi bırakıp gitmiş onları, başkasıyla evlenmiş... Neyse oldu işte.. evlendik...
Bir kızı var, babaannesinde kalıyor, bana abla diyor, başka bir forumda yazmıştım bununla ilgili...
İlk aylar eşim çocuk istemedi, çok kırıldım ama bişey diyemedim... Şimdi istiyoruz ama eşimde azospermi çıktı, yani normal yoldan çocuğunuz olmaz dediler..... şoktayım hala...
Daha başıma ne gelecek Allahım... neden hep bana zor imtihanlar..... çok yoruldum ben çokk....