Merhaba kızlar;
daha önce yazmıştım,4 aylık evliyim,ama evi çekip çeviremiyorum,aslında daha doğrusu hiç iş yapmak gelmiyor içimden,şu an mutfağım lokanta mutfakları gibi,kirli bulaşıklar üst üste yığılmış,çamaşır sepetim dolu,makineye atmak bile çok zor geliyor,kıyafetlerimi bile oraya buraya atar oldum,gündüz eşim evde olmadığı zamanlar kendime bi şey hazırlayıp da yiyemiyorum,o kadar ağır geliyor ki,öyle bi şeyler atıştırıp geçiyorum,akşam da eşim acıkmıştır o yesin diye bekliyorum,o doyunca kalanları yiyorum,bi şey diyemiyorum çünkü,hep uyumak istiyorum,bütün gün öylece hiçbi şey yapmadan geçiyor,45 dk.lık bir sunum yapmam gerekiyor,bütün kredilerimi kullandım,artık daha fazla zamanım kalmadı,ama bir türlü hazırlayamıyorum,gurbete yeni gelmiş olmayı ailemden ayrılmış olmayı,yeni evli olmayı bahane edemiyorum artık,yani onun arkasına sığınmak istemiyorum,benim yaşıtlarım gayet hayat dolu her işini kendi gören insanlar,içlerinde evli olanlar da var,hiç benim yaşadığım sorunları yaşamıyorlar,benim hamarat becerikli hanımlardan neyim eksik anlamıyorum,ne zaman bu evi şöyle derli toplu tertemiz pırıl pırıl sıcacık mis gibi yemek kokularıyla dolu görcem
Canim seni cok iyi anliyorum. Ben de 7 aylik evliyim, Ingiltere'ye yerlestim. Ilk hafta yeni yerler gorme heyecani vardi yavas yavas o yerini depresyona birakmisti. Evden cikasim bile gelmiyordu artik. Ailemi arkadaslarimi ozluyordum, evimi isimi herseyimi arkamda birakip gelmistim. Ankara'da kendi evim param arabam herseyim varken bir anda baskalarina bagimli hale gelmistim para kazanmiyordum birikimim vardi ama o da suyunu cekti zamanla. Alisverise gitmek istiyordum arabam yoktu bir de burada direksiyon sag tarafta, esimin arabasini da kullanamiyordum. Bagimsiz olmayi ozlemistim. Sonra kriz vardi is yoktu, aylarca is aradim onun stresi vs.. Yani bak beterin beteri var

bir de ben psikoloji mezunuyum dusun artik... kendi sokugumu dikemedim yani anlayacaginiz.
O aralar icimden ne temizlik yapmak geliyordu ne baska bir ev isi. Oda dagiliyordu asiri rahatsiz oluyordum ama elim ise gitmiyordu bir turlu. Mutfagi guc bela yapiyordum onu da hatta cogu zaman esim yapiyordu oyle diyeyim ben size.
Zamanla alismaya basladim arkadas edindim is buldum vs. Moralim duzeldi silkinip kendime geldim. Simdi her isi beraber yurutebiliyorum zorlanmadan.
Basta icinizden gelmiyor tabi ama bir yerden baslamak icin kendinizi biraz zorlamalisiniz. Yapilacak cok sey olunca insan nereden baslayacagini sasiriyor ve hepten vazgeciyor. Bence once bir plan yapin.
Mesela mutfak gunluk bir istir zaten siz eger bulasik ciktikca makineye koyar veya hemen yikarsaniz, veya hemen yikanmayacaksa bile en azindan yemek biter bitmez tabaklara su gecirirseniz onlar kuruyup kalmaz. Birikmesi cok daha kotudur o yuzden kendinize prensip edinin, her gece o mutfagi temiz birakip sabah temiz bulacagim diye.
Temizligi her gun yapmaniza gerek yok su durumda haftada 1 silip supurseniz, banyolari hemen cifleseniz tamam o yeterlidir kendinizi kaldirabileceginizden daha buyuk sorumluluk altina sokmayin birden. Ama diyelim birsey dokuldu onu ertelemeyin aninda temizleyin. Zamanla kendi duzeninizi oturtursunuz. Ya da durumunuz varsa bir yardimci bulun, o temizlediginde de tertemiz mis gibi kokan evinize bir bakin evinizi cok daha fazla seveceksiniz, ve bu temiz hali korumaya calisin.
Utuyu haftada bir yapabilirsiniz benim annem hep pazar gunu yapardi simdi ben de onun yolundan gidiyorum. Her pazar tvnin karsisina gecip yavas yavas utunuzu bitirebilirsiniz siz de. Veya baska bir gun tabi, ben kendimden bir ornek verdim.
Yemek konusunda ben zorlanmistim cunku sadece pratik seyler yapiyordum tek yasarken, cogu zaman da yakinimda oturan ananemlere giderdim yemek icin. O yuzden o konuda bilgim pek yoktu. Internetten kolay yemek tariflerine bakmaya basladim resimli, hosuma gidenleri denemeye karar verdim. Evde deneyip deneyip esime yediriyordum o begendikce cok mutlu oluyordum. Arada da esimle beraber pisiriyorduk. Oyle oyle yemek yapmayi cok sevdim. Basta uzun zaman aliyordu. Simdi mutfaga giriyorum mp3 playerim yanimda. Takiyorum kulakliklarimi basliyorum yemek yapmaya. Zamanla o kadar hizlandim ki gecen gun yemek hazir dedigimde esim sok oldu nasil yani girmenle cikman bir oldu neredeyse dedi
Bunlarin hepsi aliskanlik, siz bir yerden baslamak icin kendinizi biraz zorlayacaksiniz basta uf puf yaparak bitireceksiniz sonra bitirince de mutlu olacaksiniz yavas yavas bu duzen oturacak sizin de eliniz alisacak cabucak bitecek isler. Ama boyle biriktirirseniz tabi ki cok zor gelir, kim olsa zorlanir. Kimse annesinden hamarat dogmuyor (tabi bazilari erken yasta ogreniyor ama olsun). Ben cok gec ogrendim ama su an evim tertemiz sicacik hergun guzel yemek pisiyor. Hayat boyu anneme bakip ben asla boyle olamam demistim (annem de buna katiliyordu) ama su an anneme yemek tarifi bile veriyorum. Biraz klise bir cumle olacak ama, ben basardiysam bunu herkes basarabilir
Moral bozmayin bir yerden baslayin, kendinize kucuk hedefler koyun mesela bugun utu yapacagim deyin ve yapin. Ne kadar zor gorunse de baslayin lutfen onemli olan ilk adimi atmak, gerisi gelecek. Muzik veya tv ile ev isini de biraz zevkli hale getirin :)) Inanin zor degil sadece simdilik size oyle gorunuyor
