9 senelikmiş ilişkiniz ve üniversite öğrencisisiniz... Yani çok küçük yaşta ilişkiye başlamışsınız ve beraber büyümüşsünüz. Arkadaşlarınızla oynayacağınız yaşlarınız onunla geçmiş... Her planınızı ona göre ayarlamış en iyi arkadaş, sıra arkadaşı, mahalledeki komşu; herkes, her şey yerine koymuşsunuz onu... Birine hayatınızda bu kadar büyük yer verirseniz şüphesiz yokluğu da bu denli büyük bir boşluk yaratır...
Şu anda sevginizden çok alışkanlığınızın eksikliğini hissediyorsunuz... Daha acısı da artık son umutlarınız da tükenmiş ve bir araya gelseniz de eskisi gibi olmayacak bir noktada bitirmişsiniz... Size göre iyi haber; 9 yıllık bir ilişki ne kadar tepkili olsanız da bir çırpıda bitmez... Siz sessiz kalırsanız muhakkak bir yerlerden ses verecektir... Gelin görün ki bu denli yıpranmışlık, aranızdaki bir takım farklılıklar -yeniden başlasanız bile- sizi şu an olduğunuzdan daha çetrefilli bir pozisyona düşürebilir... Bu nedenle önceliğiniz onu özlemekten çok onu unutmaya odaklanmak olmalı...
Unutmak, yok saymak, boş vermek ne kadar zordur, sanırım hepimiz biliriz... Fakat yolunda gitmeyen işleri, size zarar veren durumları sürdürmek de kolay değil... Ciğerlerinizi çürütürken sigara içmek, elinizi yakarken ateşe yürümek, cehennemden korkarken günah işlemek gibi... Lafta sakınmak kolay, uygulamak zor belki ama kolay olan ne var ki... Güçlenmek, olgunlaşmak, hayatta bir duruş kazanmak için bu acıları atlatmak gerekiyor... Elbette hayırlısını dileyerek... Yazdıklarınızdan hiç umut görmediğim durumunuzun devamı sizin için hayırlıysa zaten yollarınız kesişecektir... Yeter ki siz hayata yeniden başlarsanız "Onu aldatacakmış gibi" hissetmekten vazgeçin... Allah bu ömrü, benliğinizi -sadece- sizin hizmetinize verdi, yalnız doğup yalnız öleceğinizi idrak edecek sağduyu verdi... Hal böyleyken şartların sizi getirdiği noktada suçu kendinizde aramayın ve bol bol dua edin... Nasıl olsa ağlasanız da gülseniz de "O"nun istediği yere çıkacak yolunuz... Hakkınızda hayırlısı...