Az once ayni duygularla forumu actim en basta yorumunuzu gorunce gulumsedim :)
Resmen ayni duygulari paylasiyoruz sizinle. Su an elim mahkum katlaniyorum ama birgun esimi terkedip, kizimi da alip gidecegim. Hic kimseyi istemiyorum yanimizda. Kizimla beraber mutlu, huzurlu, sakin bir hayat kuracagim kendimize. Ben ona bakacagim. Biraz daha katlanayim bakalim, esim olacak da kendini terkedilmez sansin. Elimiz mahkum ona sansin. Onsuz yasayamayiz sansin. Terkedip gittigimde sasirip kalacak. Hos ne yapacagi da artik umrumda olmayacak, simdi de umrumda degil zaten.
Ekonomik olarak maasim var ama esiminkinden cok az tabi. Bana yeter ama kizima yetmez. Bir de ben doktora yaptigim icin derslerle cok yogunum, esimin cocuga olan ilgisi de var mecburen katlaniyorum cunku kizima bakiyor, ilgileniyor. Biraz doktorada rahatlayayim ya da doktora bitince iyi bir is bulayim, kizim da buyur biraz daha, simdi 18 aylik, okula gitmeye baslar, esime hicbir ihtiyacim kalmayacak o zaman guzel bir ev bulup, kizimi da alip, esimi terkedecegim.