Ne kadar anlamlı ve Güzel bilgiler vermissiniz. İşte bu yüzden buraya yazdım tam olarak. Varsa ne yapacaksın ayrılacak misin diye sorulmuş hayır bunu kabullenmesine yardımcı olacağım. Hayatta kolay hiçbir şey yok. Diyelim ki nişanlımda bu durum var ben onu bu yüzden terk ettim ee ben kime göre normalim belki ilerde benim de bir hastalığım çıkacak.
Bilgi veren yardımcı olan herkese çok teşekkür ederim. Suanlik bana da bipolar gibi değil de yoğun stres altında gibi geliyor. Daha derin şeyler olursa psikiyatrise gitmeye ikna etmem gerekiyor. Yaşayan herkese geçmiş olsun, yakınlarının da Allah yardımcısı olsun.
Sizin anlattığınız gözlemde, dediğim gibi ben bariz bir "Bipolar bozukluğu var bence" diyebileceğim bir şey göremedim ancak, daha önceki yorumumda da söylemiştim "Önünüzde atak yaşamadığı sürece anlayamazsınız" diye. Yani bilinmez kimde ne olduğu.
Sizin böyle bir şüpheniz varsa, çiftsiniz, nişanlısınız, her şeyi açık açık birbirinize sorun-konuşun ve illa bir bozukluk yaşanıyor olması gerekmiyor, ilişkinizi daha sağlıklı yaşamak için, ya da işte kendiniz için bir psikolog ile görüşmeye ihtiyaç hissediyorsanız görüşün. Esasen bizim milletin hatalarından biri de bu "Gerçekten hastalanana-bozulana-bir şey olana kadar doktora gitmezler" ama ara ara sağlıklıyken de gidilmeli, vücut için check up yapıldığı gibi, arada ruh için de yapılmalı ki insanlar sağlığını korumalı, çünkü illa tamamen yıkıcı bir şey yaşamamız gerekmiyor, ülkem şartları insanı zaten mütemadiyen gergin bir hale getirebiliyor. :) Psikolog ve psikologa gitme kültürü yerleşse çok daha güzel olurdu, tabi maddi imkan da ister ayrıca..
Artı ilave etmek isterim, bu damgalayıcı-ayrıştırıcı tutumları buralarda da gördüğüm için, biraz da olsa insanları bilince sevk edecekse;
Şimdi, evlenme konusu, terk etme hayattan çıkarma ya da misal; burada toplumsal bir ikiyüzlülük ortaya çıkıyor.
Bir kanser hastası ya da işte bir fiziksel engel söz konusu olunca, insanlar çok daha yumuşak ve yapıcı davranabilir, empatik yaklaşabilirken, konu bipolar, otizm (Ki Otizm konusunda da farkındalık baya arttı önceki senelere göre ve fakat hala çocukları kabul etmeyenler var görüyoruz) filan olunca, herken "Ay öcü" tepkisi veriyor.
Siz de olabilirdiniz, ya da çocuğunuzun, kardeşinizin, çok sevdiğiniz bir yakınınızın olmayacağının garantisi yok. Belli olmaz neyin nereden-nasıl tetikleneceği, gen faktörü de işin içinde olduğu kadar (Bozukluğa yatkınlığınız), travmatik olaylarla, kafa darbesi, trafik kazaları... Nereden hasar görüp/tetiklenip değişerek farklı bir algıyı-hayatı tecrübe etmek zorunda kalmanız gerekeceği, her zaman ihtimaller dahilinde.
Bu kadar acımasız, bu kadar cahil davranmayın.
Biz burada konuşurken (Ben de dahil) hastalık olarak anlatıyorum misal fakat "Disorder" diyor yabancılar, bu duruma hastalık dahi demekten imtina ediyorlar "Bozukluk-fark-özellik" olarak anlatıyorlar. Bu bir fark ve farklılıklara da yaşam alanı tanınması, saygı duyulması gerekiyor. Ayrıca bu bir tercih olmadığı için, daha empatik davranmak da insanlık borcudur. Bu bir "Seçim" değil, bu böyle işte, elinde değil insanın.
Bu farklar nasıl aşılır, kabulle, sevgiyle, sarmalamayla...
Sizin parmakla işaret etmeniz ise sadece o insanların hayatını daha zor kılar.
Bakın bir araştırma sonucu paylaşayım sizinle, normal bir insanın intihar etme oranından %30 daha fazlaymış bir bipoların intihar etmesi ve ne kadar çok yalnızlaştırılırlarsa, görmezden gelinir ve anlaşılmadıklarını hissederlerse, damgalanır yaftalanırlarsa uzaklaştırılırlarsa, siz bu insanları o kadar ölüme itiyorsunuz, yaprak gibi düşünün, sizin bir el savurmanız bir an gelir onlara yeter, sebebi oluverir anlatabiliyor muyum?
Herkes, her cümlesinden sorumludur, bu yüzden dikkatli konuşun bu tarz konularda, hiçbir kalbi, umutsuzluğa itmeye hakkınız yok, hele ki hassas kalpleri, hassas akılları.
Evlilik konusundaki yorumuma geleyim;
Bipolar biri ile bir hayatı paylaşıp paylaşmayacağınız elbette sizin kararınız ve herkes bipolar biri ile bir hayatı paylaşmak istemeyebilir, bu elbette bir hak, haklı bir hak. Hele ki sizden böyle ciddi bir durumu gizleyen biri ile zaten olmayın, bu demektir ki "O haliyle, henüz kendisi yüzleşememiş"... Kendisi yüzleşemediği şey ile, sizin de hayatınızı zorlaştırması muhtemeldir. Bu salt bipolar için geçerli değil, sizlerden pek çok (eksi sayılabilecek, ekstra gayret gerektirecek) durumu saklayarak, köprüyü geçmeye çalışan insanlar zaten sizi yeteri kadar sevmiyordur ve kendi imajını sizden daha çok düşünüyordur. Ve fakat, ben durumunu kabullenmiş, bilincinde ve tedavisinde ilerlemekte olan bir Bipoların (Eğer teşhis bekarken getirilmişse tabi, hani evlendikten sonra ortaya çıkar atak, o zaman kendisi de öğrenir öncesinden bilmiyordur vb. olabilir), eş adayını da seven ona kıymet veren bir bipoların, sevgilisini karşısına alıp durumunu anlatmadığı, onu bilgilendirmediği ve hatta pek çocuğunun sevdiği insanı önce kendinden uzaklaştırmaya çalışmadığı bir hal, görmedim. İnsanlar, terk edilme, yaftalanma pahasına, bunu sevdiği insanla konuşuyorlar. Çünkü "Seviyorlar"... Olay o. Evlilikte olması gereken de o. Ondan sonra karşısındaki kişi ayrılabilir de, bu da onun hakkı. Zaten bipolar birinin hayatına, onu "Bipolar" olduğu için terk edebilecek biri de baştan girmesin zaten, bu bozukluk sevgi ve hoşgörü ile, gayreti istettikçe aşılıyor. Bir bipolar hastası, sevdiklerini üzmemek için, onların da üzerinden yükünü almak için zaten çabalıyor, sizle ve bazen kendisi kadar sizin için kendini aşıyor. Bu işte "Sevgi"nin gücü.
Ha şunu da ekstra söylemek isterim, siz sevgilinizin annesi-babası-evladı değilsiniz, bir yere kadar çekebilirsiniz; eğer karşınızdaki kişi "Sizin için" yeterli gayreti, o kadar çabanıza, doğru adımlarınıza-tavırlarınıza karşın göstermiyor, durumunu size karşı kullanıyor, sizi sürekli karşısında tutuyor, suistimal ediyor ise de zaten bu ayırımı yapar, kendi hayatınızı kurtarmanın yoluna bakarsınız. Kimi hastalar da işte tedaviye kendilerini kapatıyor, durumu algılayamıyor-algılamak istemiyor-kabullenmiyor/kendine kondurmuyor, karakter olarak ters duruyor. Bunlar farklı farklı insan olmamızın farkları zaten, o zaman elinizden maalesef bir şey gelmiyor ve ekstra kendinizi de korumak zorunda kalıyorsunuz, siz de zarara uğruyorsunuz.
İnsandan ciddi emek, sabır isteyen bozukluklar bunlar arkadaşlar, herkesin harcı değil, insanın kendi aklına savaş açması ve kazanması. Bipolar olup bunu kontrol altında tutmak, kendini yeniden, yoktan inşa etmek, bunun gayreti ayrı bir emek, bipolar yakını olup hayatı farklı bir pencereden daha tanımak, sabrı-sakinliği bir daha öğrenmek de ayrı bir emek. Kimsenin de bu yolculuğu yaşamakta olanları damgalama, yaralama hakkı yok. Söylediğiniz her ayrıştırıcı sözün mesulüsünüz.