bir aile baskısı hissiyatı

Look Up

Move on honey ;)
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
22 Haziran 2010
1.659
3.074
658
Ankara
herkese iyi pazarlar öncelikle,

neden yazıyorum, tam olarak ne diyeceğim ben de bilmiyorum aslında. biraz içimi dökmek istiyorum. bunun sonucunda haklı ve özgür ruhlu da bulunabilirim, haksız, bencil ve nankörde.

böyle hissetme sebebim ailem. nedensizce ağlamak istiyorum şu an. onlardan bahsederken genelde böyle oluyorum.

çok uzun bir yazı yazıp sildim aslında. çok fazla uzun oldu çünkü.

sorun şu ki: ailemin istediği gibi değil kendi istediğim gibi yaşamak istiyorum ama içimde bir korku , bir kısıtlanma hissi hep. Onlar ne der ? Nasıl açıklarım ? Üzülürler, kötü hissederler, elestirirler.

Ama artık 24 yaşındayım nerdeyse ve zor da olsa, kendi istediklerim olmalı diyorum. Onlara göre bir kız evlenene kadar ailesinin sorumluluğunda. Öyle rahat rahat hareket edemez. Bense öyle düşünmüyorum.

Bu korku hissinden, cesaretsizlikten sıyrılmak istiyorum.

Tavsiyelerinize açığım.

Edit : durumun diğer dert ettiğim kısmı çalışmaya odaklanamamak ve icimden birşey yapmak gelmemesi.
 
Son düzenleme:
Aynı şeyleri ben de 25 yaşıma kadar hissettim. Sonra 7 yıldır beraber olduğum çocuktan bahsettim. Epey karşı çıktılar, ikimize iftiralar atıldı daha neler neler. Sonra ne mi oldu? Sevdiğim adamın yanına gittim. Ülke değiştirdim onun için. Ailemi karşıma aldım. Evlendik. Ve bir kızımız oldu. Tekrar geldim. Aileden kimi mesafeli, kimi hiçbirşey olmamış gibi kapısını açtı. Ve en çok hoşuma giden ne oldu biliyor musun? Önyargıyla yaklaştıkları, iftira attıkları eşimin yüzüne bakamıyorlar. Utanıyorlar, helallik istiyorlar. Demem o ki; bir işe kalkışıyorsan, açıklama yap. Karşı çıkıyorlarsa, kafana estiğini ve sana göre doğru bir seçeneği seç. Empati şart. Sorduğun soruyla uzaktan yakından belki bir bağı yoktur yazdıklarımın, ancak sen 24 yaşındasın. Kendi ayaklarının üstünde durabilecek yaştasın.
 
Aynı şeyleri ben de 25 yaşıma kadar hissettim. Sonra 7 yıldır beraber olduğum çocuktan bahsettim. Epey karşı çıktılar, ikimize iftiralar atıldı daha neler neler. Sonra ne mi oldu? Sevdiğim adamın yanına gittim. Ülke değiştirdim onun için. Ailemi karşıma aldım. Evlendik. Ve bir kızımız oldu. Tekrar geldim. Aileden kimi mesafeli, kimi hiçbirşey olmamış gibi kapısını açtı. Ve en çok hoşuma giden ne oldu biliyor musun? Önyargıyla yaklaştıkları, iftira attıkları eşimin yüzüne bakamıyorlar. Utanıyorlar, helallik istiyorlar. Demem o ki; bir işe kalkışıyorsan, açıklama yap. Karşı çıkıyorlarsa, kafana estiğini ve sana göre doğru bir seçeneği seç. Empati şart. Sorduğun soruyla uzaktan yakından belki bir bağı yoktur yazdıklarımın, ancak sen 24 yaşındasın. Kendi ayaklarının üstünde durabilecek yaştasın.

Hikayenizin mutlu devam etmesine çok sevindim. Evet en mantıklısı bana da açıklama yapıp sonra kendi istediğimi yapmak geliyor ama benim şöyle de bir sorunum var; benim aciklamami beğenmezlerse kabul etmiyor, saçma buluyor ve eleştiriyorlar.

Büyük bir eleştirilme korkum var, kendime yakistiramiyorum ama atıp da kurtulamiyorum ayrıca.
 
Hikayenizin mutlu devam etmesine çok sevindim. Evet en mantıklısı bana da açıklama yapıp sonra kendi istediğimi yapmak geliyor ama benim şöyle de bir sorunum var; benim aciklamami beğenmezlerse kabul etmiyor, saçma buluyor ve eleştiriyorlar.

Büyük bir eleştirilme korkum var, kendime yakistiramiyorum ama atıp da kurtulamiyorum ayrıca.

Sindirilmiş evlat psikolojisi sizdeki. İstedikleriniz neler bilmiyorum ama yapmazsanız hep baskı altında yaşayacaksınız.
 
Saygıyı koru. Bildiğini oku. Bu kadar.

Doğru evet ama saygıyı korumak bazen o kadar zorlaşıyor ki. Çok israrcilar. Daha az önce bir konuda konuşuyorduk , onlarla aynı şeyi düşünmüyorum diye kendi doğruluklarıni ispatlamak için öyle hırslı ve yüksek sesle savundular ki kendi düşüncelerini. Ne derseniz öyle sizin icin , söyleyecek yeni bir sözüm yok dedim, çıktım yanlarından.

Sanki herşey kavgaya dönüşebilir kısacık sürelerde. Fark etmeselerde çocukluktan bu yana içimde bir korku olusturdu bu da . Güçlü ve cesursun derler bana hep ama içimde ki korkuyu ben biliyorum ve bu kısıtlıyor beni.
 
Sindirilmiş evlat psikolojisi sizdeki. İstedikleriniz neler bilmiyorum ama yapmazsanız hep baskı altında yaşayacaksınız.

Onlara sorsanız çok özgür bıraktılar beni ama. Hiç zorlamadilar. Çok fedekarlik yaptılar. Aynen böyle söylüyorlar. Ben de baktığımda evet diyorum öyle ama hep kendi israrimla aldım bu özgürlükleri , hem tartışmalarla, yine işin sonunda yapmış olmam onlar için onların beni özgür bırakmasi olarak görülüyor. Genelde destek olur gibi seyler söylerler ama hiç dolu dolu içten olduğunu hissetmedim bunun, ben de mi alınganlık bilmiyorum.
 
Onlara sorsanız çok özgür bıraktılar beni ama. Hiç zorlamadilar. Çok fedekarlik yaptılar. Aynen böyle söylüyorlar. Ben de baktığımda evet diyorum öyle ama hep kendi israrimla aldım bu özgürlükleri , hem tartışmalarla, yine işin sonunda yapmış olmam onlar için onların beni özgür bırakmasi olarak görülüyor. Genelde destek olur gibi seyler söylerler ama hiç dolu dolu içten olduğunu hissetmedim bunun, ben de mi alınganlık bilmiyorum.
Ben sizi anlıyorum. Bende yıllarca annem üzülmesin diye birçok istediğim şeyden taviz verdim. Sonu ne oldu biliyo musunuz? Yapmasaydın dedi. O yüzden kendi istekleriniz için savaşın.
 
Size sarılasım geldi, son konuma bakarsanız sizden daha beter bir halde olduğumu göreceksiniz. Şaşırmış, ne yapacağını bilemez bir haldeyim. Suratlarına bakasım gelmiyor. En kısa zamanda kendi yolumu çizeceğim. Siz de öyle yapın. Yalnız ben 22 yaşındayım.
 
Ben sizi anlıyorum. Bende yıllarca annem üzülmesin diye birçok istediğim şeyden taviz verdim. Sonu ne oldu biliyo musunuz? Yapmasaydın dedi. O yüzden kendi istekleriniz için savaşın.

Ben taviz vermiyorum, vermemeye çalışıyorum. Verdiğim tavizler korkularımdan, huzunden ileri gelen mecburi tavizler oluyor ve farkında bile değiller.

Neden bilmiyorum ama şu an ağlıyorum. Belki bir çok kişi benim ailemin kendi ailesi olmasını ister, çok iyi, fedakar bulur onlari ama ben özen gösterilmemiş bir çocukluk ve hep yönlendirilmiş birisini görüyorum kendi gecmisime baktığımda. Kendime de kızıyorum neden düşünmedim , daha iyi kararlar almadım , bu kadar etkilendim diye.

Onlara haksızlık da yapmak istemiyorum ama bağımlı olmayacağımi ortaokuldan beri söylerim ben. Evlenene kadar aileye bağlı kalmak nedir ? Onların istediği gibi bir iş olmazsa evde kalmak zorunda olmam nedir? Düşüncelerimiz de çok farklı. Ben çok daha özgürlükçü ve inançlara saygiliyim, onlarsa tam tersi.

Çok uzun oldu. Kusura bakmayın. Bilemiyorum. Çok belirsiz hissediyorum.
 
Size sarılasım geldi, son konuma bakarsanız sizden daha beter bir halde olduğumu göreceksiniz. Şaşırmış, ne yapacağını bilemez bir haldeyim. Suratlarına bakasım gelmiyor. En kısa zamanda kendi yolumu çizeceğim. Siz de öyle yapın. Yalnız ben 22 yaşındayım.

Okudum şimdi konunuzu. Sarilabiliriz , sarılmak çok güzel bir destek :)

Umarım ailelerimiz bize sahip olmadıklarını sadece bizi dogurmayi seçtikleri için belli bir yaşa kadar büyütme sorumluluğu dışında hayatımızı yönetme haklarının olmadığını anlarlar. Ben anlatamıyorum. Olmuyor. Bazen haksızlık mı yapıyorum acaba diyorum, bunca fedakarlık yapıp okutan bir aile ama sonra kişiliğime, karakter olusumama önem vermediler ki, küfür etmemesi için ben ısrarla konuştum babamın , kavga etmesinler diye ben kitaplar koydum orta yerlere, linkler gonderdim açıp okusunlar diye diyorum. Hep "ben" diyormusum gibi oldu ama böyle maalesef.

Sizin konunuza da yorum yapacağım daha spesifik olarak.
 
Back
X