21 yaşındayım eşimle çok farklı sebeplerden dolayı kaçarak evlendik şimdi çok mutluyuz 7 aylık bir kızımız var . Bizim üniden arkadaşlar epey süredir birlikte takılıyor gerçi kızla pek bir samimiyetimiz yok...
kız ailesine evlenmek istediğini falan anlatmış zaten üniversite son sınıfta şuan... ama ailesi izin vermiyor o adam bizim ailemize uygun değil falan filan demiş olmaz diyorlar 1 hafta bu anlaşmazlık sürdü
Tabi bizim arkadaş bunları duydukça deliriyor yok o olmazsa evlenmem falan filan diye bizimle sürekli konuşuyor ne yapsam falan diye .... Kız da konuşmak için kız birkaç günlüğüne arkadaşların yanına gidiyorum diye ailesinden zar zor izin alıp çıkıp geldi ... Kız geldi gelmesine zaten çok fazla samimiyetimiz de yoktu okuldan ...neyse işte konuşuyorlar falan bizim arkadaş kıza dedi ki zaten okulunda bitiyor ailen vermeyecek belli benimle kaçar mısın diye sordu ? kimse böyle birşey beklemiyordu tabi kız da şok oldu bizim arkadaş dedi ki düşün taşın sen kararını ver ben zaten seni çok seviyorum seninle olmayacaksa kimseyle de olmasın falan dedi ... sonra da arkadaş eşimle birlikte evden çıktılar biraz kafa dağıtsın diye...
kız bizimle birlikte kaldı... benim samimi olduğumuz birkaç arkadaşım daha var konuştuk falan filan son karar sizin biz birşey diyemeyiyiz dedik . Öyle biraz daha kız anlattı işte korkuyorum falan dedi ama çokta istiyorum üzülüyorum dedi ve bir süre sonra kendini tutamayıp ağlamaya başladı
Biz işte kıza birşey olmaz falan dedik.... Kız bana dönüp dedi ki ailen seninle konuşmuyor ya hani ne hissediyorsun nasıl başa çıkıyorsun nasıl dayanıyorsun ? ( Başka şeyler de dedi) biran başımdan aşşağı kaynar sular dökülürmüş gibi hisettim arkadaşlarımda ne diyeceklerini bilemediler tabi ...en yakınlarım onlardı neler yaşadığımı en iyi onlar biliyor en çok onlar destek oldular bu süreçte ....
kızım doğduktan sonra hiç ağlamamıştım hep onu düşünüyorum çünkü beni hisseder diye
(( içime atıyorum güçlü olmak zorundayım diyorum arkadaşlarım da biliyor ... Ama işte böyle duyunca birden çok kötü oldum ama karşımda oturan bebeğimin karşısında ağlayamazdım tutabildiğim kadar tuttum kendimi ama arkadaşlarım fark etti hemen.... dedim ki sen merak etme ben çok mutluyum hepsine de değdi her zaman iyi ki diyorum falan dedim. yinede gözlerimden akan yaşlara engel olamadım bebeğimde o anda beni ilk kez öyle gördü ve gözlerimin içine bir süre baktı dudaklarını büzdü derin derin içini çekti ve ağlamaya başladı arkadaşlarım kucağına aldı ve sevdiler falan ağlamasın diye bende hemen kendimi toplamaya çalıştım .Kızda anladı hatasını çok özür dilerim öyle demek istemezdim falan dedi ...Benim arkadaşlarımda çok kızdı içten içe (çünkü kızım onların eline doğdu) sonradan zaten uzun uzun konuştuk ... ( iyi ki onlar var iyi ki ) :))
Ama dün bu olaydan sonra kızım sürekli kucağıma gelmek istiyor en ufak birşeyde çok çabuk korkup irkiliyor ağlamaya başlıyor ... ve ben çok üzülüyorum bu duruma arkadaşlarım da sinir oldu bende hala etkisindeyim içim bir tuhaf oldu dünden beri ...anlatmak istedim işte ....
kız ailesine evlenmek istediğini falan anlatmış zaten üniversite son sınıfta şuan... ama ailesi izin vermiyor o adam bizim ailemize uygun değil falan filan demiş olmaz diyorlar 1 hafta bu anlaşmazlık sürdü
Tabi bizim arkadaş bunları duydukça deliriyor yok o olmazsa evlenmem falan filan diye bizimle sürekli konuşuyor ne yapsam falan diye .... Kız da konuşmak için kız birkaç günlüğüne arkadaşların yanına gidiyorum diye ailesinden zar zor izin alıp çıkıp geldi ... Kız geldi gelmesine zaten çok fazla samimiyetimiz de yoktu okuldan ...neyse işte konuşuyorlar falan bizim arkadaş kıza dedi ki zaten okulunda bitiyor ailen vermeyecek belli benimle kaçar mısın diye sordu ? kimse böyle birşey beklemiyordu tabi kız da şok oldu bizim arkadaş dedi ki düşün taşın sen kararını ver ben zaten seni çok seviyorum seninle olmayacaksa kimseyle de olmasın falan dedi ... sonra da arkadaş eşimle birlikte evden çıktılar biraz kafa dağıtsın diye...
kız bizimle birlikte kaldı... benim samimi olduğumuz birkaç arkadaşım daha var konuştuk falan filan son karar sizin biz birşey diyemeyiyiz dedik . Öyle biraz daha kız anlattı işte korkuyorum falan dedi ama çokta istiyorum üzülüyorum dedi ve bir süre sonra kendini tutamayıp ağlamaya başladı
Biz işte kıza birşey olmaz falan dedik.... Kız bana dönüp dedi ki ailen seninle konuşmuyor ya hani ne hissediyorsun nasıl başa çıkıyorsun nasıl dayanıyorsun ? ( Başka şeyler de dedi) biran başımdan aşşağı kaynar sular dökülürmüş gibi hisettim arkadaşlarımda ne diyeceklerini bilemediler tabi ...en yakınlarım onlardı neler yaşadığımı en iyi onlar biliyor en çok onlar destek oldular bu süreçte ....
kızım doğduktan sonra hiç ağlamamıştım hep onu düşünüyorum çünkü beni hisseder diye
(( içime atıyorum güçlü olmak zorundayım diyorum arkadaşlarım da biliyor ... Ama işte böyle duyunca birden çok kötü oldum ama karşımda oturan bebeğimin karşısında ağlayamazdım tutabildiğim kadar tuttum kendimi ama arkadaşlarım fark etti hemen.... dedim ki sen merak etme ben çok mutluyum hepsine de değdi her zaman iyi ki diyorum falan dedim. yinede gözlerimden akan yaşlara engel olamadım bebeğimde o anda beni ilk kez öyle gördü ve gözlerimin içine bir süre baktı dudaklarını büzdü derin derin içini çekti ve ağlamaya başladı arkadaşlarım kucağına aldı ve sevdiler falan ağlamasın diye bende hemen kendimi toplamaya çalıştım .Kızda anladı hatasını çok özür dilerim öyle demek istemezdim falan dedi ...Benim arkadaşlarımda çok kızdı içten içe (çünkü kızım onların eline doğdu) sonradan zaten uzun uzun konuştuk ... ( iyi ki onlar var iyi ki ) :))Ama dün bu olaydan sonra kızım sürekli kucağıma gelmek istiyor en ufak birşeyde çok çabuk korkup irkiliyor ağlamaya başlıyor ... ve ben çok üzülüyorum bu duruma arkadaşlarım da sinir oldu bende hala etkisindeyim içim bir tuhaf oldu dünden beri ...anlatmak istedim işte ....
Son düzenleme:
