Cok yalnis bir yoldasiniz bence. Büyüyünce bunlari nasil aciklayacaksiniz? Onlarda travma yaratir, vücüdü ile bariscil olmazlar. Ve ben eger acikcasi milyonda bin sansa karsi bile cocugumu, esime karsi savunmam zorundaysam, vücüdünü kontrol etmek zorundaysam, bosanirim. Ben acikcaksi öyle kücükte olsa kusku ile yasayamazdim. Bu saglikli bir psikoloji degil.
O anneler kesin biliyordur, babalari tecavüz ettiginde. Bir cocugun tepki ve psikolojisinden anlasilir. Bu cocuk 1 yasinda olsa dahi. Ve gözlerini kapattilar. Kendince caresiz olduklarini düsündüler, calismiyorlar, eh toplum ne diyecek? Baba ceza evinde olsa hic para yok. Baze anneler ise psikolojik sorunlu, cocugu rakip olarak bile görebilir.
Demem o ki bu tür vakalarda zaten farkli aile dinamikleri ve aile sorunlari var.
Sizde gerekirse bir psikologa gidin. Bu kadar korku normal degil. Benim esim tüm gün kizim ile gecirir cünkü o bu aralar evde. Aklima 1 saniye bile gelmedi. Asla kontrol etmem kizimi.
Kime göre yanlış bir yol içerisindeyim?
Size göre.
Siz, o zaman yapmazsınız hanımefendi malum, yollarımız bir değil ya hani!
Ayrıca, içimde toz zerresi kadar kuşku olsa ne ben bu evde dururum ne de çevremle bir etkileşim içerisinde olurum.
Emniyet kemeri niye takıyorsunuz, kendinize güvenmiyor musunuz ya da eşinize?
Ama dünya hali bu, hiçbir şeye ve hiçbir kimseye sonsuz güveni kaldırmıyor, önlem alıyorsunuz.
Çocuklarım şuan daha bebek, öz bakımları sırasında gayette herhangi bir olumsuz durum yaşamadan görebiliyorum.
Zaten büyüdüklerinde pedagog ve psikologların yardımına gereksinim duyduğumuzu, özellikle anneleri bu konularda bilinçlerdirmeye çok iyhitaçları oldugunu belirtmişim.
Benim bir psikolojik desteğe ihtiyacım olduğunu da hiç düşünmüyorum, dünyaya güvenmemek sorunsa milletçe kayışı koparmışız zaten.
Bazen eşim akşam oğlumu uyutmaya götürdüğünde bir kaç dakikada bir kapıdan bakıp gidecek dünyada yaşamak için ne günah işledim diye düşünüyorum.
Benim de asla şüphem yok asla şüphe uyandıracak kötü bir şey görmedim. Ama bu öyle bir his ki sanki o dakika bakmazsam oğluma en büyük kötülüğü yapacakmışım gibi geliyor..
Ben birinci derece yakın bir akrabamız tarafından tacize uğradım. O hissi iyi bilirim. Kimse hikaye anlatmasın burada.
Herkes inanır ben inanmam..
Evet vücudumda iz yoktu olacak kadar imkanı yoktu. Ama ya ruhumdaki iz?
Şimdi çocuklarımız küçükler evet. Peki ileride kendi banyolarını kendi tuvaletlerini yaparken nasıl kontrol edebiliriz..
Çok çok üzüldüm, tüm kirli ellerden, bakışlardan koruyabilsek keşke çocuklarımızı.
Dediğiniz gibi izi yok ama ruhda açtığı yaralar, onarılamaz hasarların da tedavisi yok.
İşte bu sebeple pedagoglara çok iş düşüyor.
Bilgiye o kadar açız, o kadar cahil cesareti ile doluyuz ki Allah esirgesin bir olumsuzlukta ne yapacağımızı şaşırıyor, çocuklarımızı bu konuda korkmadan nasıl bize gelmesi gerektiğini ya da bu durumda karşı tepkilerini nasıl göstereceklerini öğretemiyoruz.
Mata Hari bu senin bahsettiğin şehir efsanesi değil mi ya?
Bu adamı asmayıp beslicez.Sonra?? (......)
