bir cocugun sorumluluğu:(

Depiedra

Hedef 60...
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
14 Mart 2016
1.871
1.148
48
35
3 yasinda kizim var....ama ben bittim
bu yas ta ve ilk cocukta bukadar biktiysam ileriyi dusunemiyorum...dunyanin en guzel diygusunu rabbim.bana da tattirdigi icin hep sükrediyorum rabbim.yoklugunu gostermesin ama hep.agresifim sinirden oluyorum.buaralar....hastaligimi bile ayakta geciriyorum onun pesinde dort donuyorum...annelik boyle birsey elbet ama.bedenim.yoruldu galiba...bu butun annelerde de mutlaka oluyordur...cok yaramaz oldugundan annemlerde bile diken ustundeyim kalmaya falan hic gitmek istemiyorum...eve komsu gelse.cocuguyla oturup 10.dk rahat rahat muhabbet edemiyorum..hep stresle geciyor arkadasla.m7habbet edicwme onla ilhileniyorum ve mutsuz.oluyorum.bu durumdan...olmayan.birseyi.oldurtmaya calismak.istemesi aglama krizleri ben utaniyorum.artik kimseyle.gorusesim.yok bundan sonra...zaten kimsede anlayis yok..kucuk deyipte olsun diyen yok...herkez ne yaramaz ay biz gidelim ay cocuguna az bise de falan...akli erse zaten yapmaz ben yeterince guzel.egitim.verdigimi dusunuyorum ama kesif donemindeki bir cocugu da robot gibi yetistiremeyiz malum....en onemliside ise girip.calisamiyorum bakicak kimse yok bakici falanda istemiyorum...zaten bana bagli cok calismami istemiyor calismanin ç si gecince aglama krizlerine giriyor bende vicdan yapiyorum evde onunla duruyorum...az daha buyusun oyle calis diye de birsey yok galiba okul.isi var kim.alip.goturcek hem okul caginda bana daha da muhtac.olmayackmi.. .annelik.cok.zor arkadaslar lutfen heves ugruna cocuk yapmayin ..tamamen kendinizi ona adamaya hazirsaniz cocuk yapin...rabbim.evlatlarimizi korusun analara da sabir versin
 
olmasi gerekende fazla yaramazsa bir doktora goturseniz bilemeyiz cocuklarinda bir sıkıntisi oluyor..tamam 3 yasinda tabiki hareketli olur ama cok bezdirmis sizi gorunen o ki
 
Çocuğunuzu böyle yapan sizsiniz. O bir hamur ve sizin elinizde şekilleniyor. Ne demek anlamaz, neden çocuğunuzu bu kadar küçümsüyorsunuz? Üç yaşında çocuk artık o, her şeyi anlar.

Çalışan annelerin çocukları annelerine bağlı değil mi? Bana çok bağlı çalışamam kısmı sizin bahaneniz.

Artık yavaş yavaş sosyalleşmesi gerekiyor cocugunuzun. Haftada bikac gün yarım günlüğüne kreş olabilir, oyun kulübü olabilir. Bu şekilde devam ederseniz okul döneminde çok sorun yaşarsınız. Bağımlı bir çocuk yetiştiriyorsunuz.
 
bana biraz kendi kendini depresyona sokuyorsun gibi geldi . Çünkü farkındaysan hep tamam şükür var çocuğum iyiki var ama diyim ne kadar kötü durum varsa onları sıralıyorsun . bu nesi muttsuz eder bardağın dolu tarafından bakıp hoşuna gitmeyen şeyleri değiştirmeye çalış mesela bu çocuğun uyku saati yok mu arkadaşınla uyku saatinde otur konuş . mesela bazı kitaplar al oku kızına hayır denilince kabul etmesini filan öğret çocuk psikoluğu ile konuşup nasıl yaklaşman gerektiğini öğren . Ne zamana kadar şikayet edebilirsin hadi kalk ve icraata başla sen yaparsın inanıyorum ben :)
 
Kızım temmuz 2013 doğumlu yani 3 yaşını biraz geçti. Bi kere anlamaz demek çok yanlış 3 yaşındaki bi çocuk bi çok şeyi idrak etme seviyesine gelmiştir. İkincisi evin yöneticisi çocuk gibi konuşmuşsunuz "çalışmamı istemiyor" diyorsunuz 3 yaşında ki çocuk sizin hayatınıza bu şekilde yön veremez. Ha çalışmak için uygun koşul yoktur yada çalışmamayı siz daha uygun görürsünüz o ayrı. Bir defa pedagojide "ağlar ağlar susar kuramı" vardır çocuğun ağlaması o işin yapılmasını gerektirmez Çünkü bugün çikolata için ağlayan çocuk yarın daha büyük seyler için bunu kullanır. Hem aldığım pedagojik formasyonda hemde çocuk doktoru arkadaşımla yaptığım sohbetlerde çocuğun ağlayarak bişey yaptırmasının ne kadar büyük problemlere gebe olacağını çok kez konuştuk.
Bakın en basitinden akşam üzeri kızımla geçen konuşmamız
Kızımağlayarak) hemen oyuncağımı getir anne
Ben:kibarca istemezsen getirmem,gidip kendin alabilirisin
K:sen kötü bi annesin (bunu da bu sene kreşte öğrendi işime gelmeyen herkes kötü)
B: neden kötü bi anneyim
K:Çünkü her istediğimi yapmıyorsun
B: sende benim her istediğimi yapmıyorsun,ve her zaman her istediğimiz olmaz. Ama ağlamadan vE kibarca istersen yapabileceğim seyleri yaparım senin için
20-30 sn geçti
K:annecim oyuncağımı getirir misin
B: tabi kızım sen 10 a kadar say getirmiş olucam
K:sen en güzel annesin.
Demek istediğim aman sussun yeterki deyip bu konuşmayı iki satırda kesip gidip alıp gelseydim başka bişeyi de aynı şekilde isteyecekti. Çocuk anlamaz demeyin anlar anlamalı.
Ama şuna elbette katılıyorum çocuk ciddi bi fiziksel çaba isteyen iş mesela kızım şu an hasta ateşli bende hastayım. Aynı zamanda hamileyim ve deli gibi uykum var ama kızımın ateşi istediğim değere gelene kadar saat omdan beri odasında oturdum bekliyorum. Çok Yorgun'um yarın nasıl geçecek bilmiyorum ama bu bi hastalık vE kızım benim yorgunluğumdan daha önemli.
 
Cok dogru dediniz benim de 3 bucuk yasinda kizim birde 2 yasinda kardesi var asla kardesiyle en ufak oyuncagi paylasmaz ornek veriyim mesala kucuk kizim herhangibi bi oyuncakla mi oynuyo gider elinde alir bi guzel aglatir ve kardesine siddette uygular yurt disinda yasiyorum burda pedegogada goturdum dedigi tek sey gecer zamanla gormemezlikten geleceksiniz ama oyle olmuyo iste kucuk kizim cok agliyo bu sefer ben sakince buyuk kizimi uyarsamda daha da siddetleniyo bu durum kusura bakmayin cok uzattim tavsiyenizi alabilir miyim
 
Şu aglama olayı varya sanırım anneler orada dayanamıyor.benimkide 3 yaşına girmek üzere aglayarak istediğinde olmayacagını anlatıp duruyorum.gerçekten bu ara bende dayanamayacak noktadayım glbama inatla agladıgı için o sesi çekip dediğini yapmıyorum.iki dk sonra yada ob dk aglıyor resmen evi inletiyorr ....sonra hiçbirşey olmamış gibi oyun oynuyor ve kıbarlaşıyor.bizim en buyuk derdimiz tv izlemek istemesi..oyun oynamaya çalılıyoruz boya kalem park vs ...hersey gitti çizgi film izliyicekmişş ...hayatın akışını çocugumuza bırakırsak işimiz zor.hele birde sakin olmayan bir çocuk ise...elimizden geldiğince doğru yonlendirip rahata ericez.yoksa ben yandım ikincim ablasını örnek alıcak...
 
Benim kızım aynısını yapsa en çok kullandığım taktiği kullanırım. "Hikaye ve kitap okurken anlatma." Kızımın diyelim sevmediği bi özelliği var. Gece onu uyuturken hikaye anlatıyorum be hikayeyi kafamda bu sorun üzerine kuruyorum.örnek veriyorum
"Bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde huysuz bi kız varmış. Bu kız öyle huysuz öyle huysuzmuş ki kardeşini sürekli ağlatır ona oyuncak vermezmiş. Annesi bu yüzden çok üzülür hatta bazen ağlarmış. Sonra günlerden bir gün Zehra adında çok akıllı bi kız gelmiş. Bu huysuz kıza demiş ki "sen yanlış yapıyorsun vE anneni kardeşini üzüyorsun, ben paylaşmayı çok seviyorum, sende oyuncaklarını kardeşinle paylaşırsan hem kardeşin hem annen hemde sen çok mutlu olursun"demiş. Huysuz kız bunu düşünmüş vE denemekte fayda var demiş. Ertesi sabah kardeşiyle paylaşarak oynamaya başlamış. Birde be görsün paylaştıkça oyun oynamak daha zevkli hale gelmiş. Annesi de onları mutlu olunca çok sevinmiş ve oda oyunlara katılmış. Huysuz kız hiç bunkadar mutlu olmamış vE artık hep paylaşacağını söylemiş"
Bu su an uydurduğum bi hikaye bunu her kalıba sokabilirsiniz. Tabi ki bi anda değişmeyecek ama bilinç altına bunu işlemeniz( özellikle uyumadan önce anlatılan Hikayelerle) çok yol aldırır.
İkinci olarak ceza vermekten korkmayın. Ve ortada paylaşılmayan her oyuncağı alıp bunu paylaşmayı öğrenene kadar kaldırıyorum deyip kaldırın vE kesinlikle paylaşmayı kabul edene kadar geri vermeyin. Gerekirse evde mi her oyuncak Kalkan'a kadar da bozmayın kendinizi.
Buna da söyle örnek vereyim. Kızım biraz maymun iştahlı (tamamen bizlerin yüzünden) o kadar çok oyuncak alındı ki daha kendi istemeden artık onun için oyuncağa ulaşmak çok kolay bi hal aldı ve çok istediği oyuncağı bile alıp eve gelip açıp iki oynayıp kenara atıyor. En son birgün dayanamadım dedim napıyorsun kızım böyle olur mu oynamıyorsın bile. Napıyım sıkılıyorum dedi. Eh dedim öyle mi daha da sana oyuncak Yok. Her oyuncakcıdan geçerken "anneeeee oyuncak alalım lütfen" dediğinde cevabım aynı vE çok net "önce evdekilerde yeteri kadar oyna" tam 5 aydır kızıma 5 liralık bi oyuncak bile almadım vE İnanın daha 1 aydır inadını kırdı vE evdekilerde oynuyor ki. Öyle ki çoğunu ilk kez görmüş gibi oynuyor Çünkü vaktinde hiç değer vermemişti. Ben eğer kararlı olmasaydım 5 ayda (yeri geldi oyuncakçı önünde ağladı kriz geçirdi yeri geldi bana kötü dedi yer geldi güzel istedi) asla evde olanın kıymetini öğretemezdim. Eşimin ya yeter sussun artık al oyuncağındediği zamanda yılmadım almadım kafam şişti Ama cevabım hep aynı sakinlikle aynı cümle oldu.
 
Cok tesekkur ederim yorumunuz icin INSALLAH sizin dedikleriniz uygularim kizim paylasmayi ogrenir gercekten bu durumdan oyle yoruldum ki inanin Anlatamam artik sabah olmasin cok korkuyorum cunku hep ayni kardesini aglatir ben karsilarida sikinti stresten mafolurum umarim dedikleriniz bi nevi duzelmemize yardimci olur
 
Vasfiyeteyzeniz süpersiniz.. az biraz kendimi buldum sizde.. bazen ben de çok gergin olabiliyorum ve sonrasında vicdan azabından ölüyorum.. keşke kendimi frenleyebilsem..

Özellikle bu tutturma anlarında eşim yap artık istediğini deyince bende ipler hepten kopuyor.. onun da başının etini yiye yiye kıvama getirdim biraz ama insan destek görmek istiyo.. yoksa oğlum babam bana hiç kızmaz.. beni hiç üzmez.. babamı daha çok seviyorum gibi laflar ediyo eşimi parçalamak istiyorum o an.. sanki tek ağlayan çocuk bizim çocuğumuz..
 
Ah mümkün mü. Herkesin çoçuğunda var aynı dert sadece mekan farklı biz görmüyoruz :) senin ki yine babasını övüyor benimki ne yapıyor babaannesini övüyor gelde delirme :) ama yine de asla şımarık çocuk olmasına her istediğinin olmasına izin vermem varsın beni kötü bilsin. Zaten küçük çocuk şimdi kötü diyo on dakika sonra sen benim en iyi dostumsun diyor :) tabi ki çocuk ödüllendirilir,zaten ilgi göstermek onunla vakit geçirmek ona herşeyi tek tek anlatmak bublar yapılması gerekenler. Sadece bu hayatta kurallar olması gerektiğini,her isdtediğinin olmayacağını bilmesi gerekiyor. Bunu da kesin tavırla ancak sağlarız. Mesela bazen kreşten gelirken bakkaldan çikolata istiyor. Aslındaa alabilirim ama bazı zamanlarda "şimdi alamayız kızım param bitti paramız Yok" diyorum ki gerçekten paramızın olmadığı zaman gelirse bunu anlasın. İlk zaman anlamıyordu tüttürüyordu istiyorum diye.yolun kenarında oturup anlayana kadar belki 10 kere anlatıyordum "kızım paramız olmazsa bakkal bize çikolata vermez ve bazen anne babaların parası olmayabilir" cümlesini İnan'ın 10 farklı şekilde anlatıyordum. Sonuna da sunu ekliyordum "babanı arayalım yeteri kadar para kazanmışsa akşam gelirken alsın" eşime de 3 kere al gel diyorsam 2 kere alma diyordum ki alamadığımız zamanı bildim diye. Şimdi öyle iyi öğrendi ki bunu. "Param yok kızım deyince" "o zaman babama soralım eğer onun parası yeterse alsın yetmezse sonra yetince alsın" diyor
Asla sokakta parkta dondurma şeker çikolata yemesine izin vermem artık kendi de öğrendi "canı çekip almayan arkadaş olursa üzülmesin " der.
Misal prensip meselesi avm de o figürlü balonlardan almam. Çünkü gerçekten alan var alamayan var ben onu alıp avm de gezerken kaç çocuğun gözü kalıyor kaç anne baba alamayınca gönlü kırılıyor. Bende bu düzene ortak olmak istemediğimden almıyorum be kadar ağlasa da (ki ilk zamanlar nasıl ağladığını anlatamam) ilk zamanlar eşimle çok atışıyorduk her avm seferinde "alıver balonu çocuğu su kadar bağırtmaya ağlatmaya nasıl kıyıyorsun" derdi bende "başka çocuklar da alamayınca ağlayacak onlara da yazık değil mi öğrensin ağır susar" derdim. Tam 2 sene katlandım 2 sene ağladı avm de. Son 1.5 senedir hiç istemiyor. Hata geçen gün baloncu kız geldi yanımıza sana da alsın mı annen dedi(ona kalmış gibi) kızımda "yok başka çocuklar alamazsa ağlarlar" dedi. Aman allahım yok böyle mutluluk ağlıcam sevinçten. Eşimde gururlanmış sanki 2 yıl bana vicdansız muamelesi yapan komşuda kendisi değil :) 2 yıl avm den kaç kere rezil olup çıktım inanamazsınız. Ama yok pes etmedim. Ha kızıma ne yaptım orda almadığım balon yerine renk renk balonlar alıp çoğu zaman evde oynadık.
 
Bu kadar benzerlik olamaz.. :)) inanın aynı şeyleri birebir yaşıyorum.. ben evden çıkarken anlatıyorum annecim bi şey istemek yok sadece ekmek alıp dönücez diye.. inanın hiçbi şey istemiyo.. biçok şeyi düzene koyduk.. parka gittiğimizde dönüşler felaket oluyodu ama anlata anlata artık beni hiç üzmüyo.. çoğu zaman kendisi diyo evimize gidelim diye.. fakat lunaparka bi çözüm bulamadık henüz.. krizleri devam ediyo..

Eşim de gururlanır oğlum dinlediği zamanlarda bak nasıl da büyümüş küçük adam gibi lafları var diye.. be adam tek başıma helak oluyorum vicdansız anne diye söylenip duracağına azcık destek olsan ne yollar katedicez diyorum.. sonuçlarını gördükçe o da destek olmaya çalışıyo..

Bu aralar inanılmaz bi sırnaşıklığı var onu aşamıyoruz bi türlü.. eşimle bu gece konuştuk.. oyunlar oynuyoruz ama yeterli gelmiyo herhalde ilgisiz hissediyo çocuk dedi.. yarından itibaren daha yoğun etkinlikler yapıcaz inşallah.. en önemli şey sevgiyle büyümeleri.. sonrası çok güzel olucak inşallah..
 
Anlıyorum seni yalnız değilsin

3 yılda saçlarım bembeyaz oldu, tansiyon ve şeker Hastası oldum
 
Bir senen kalmis seneye anasinifina gidebilir. Hem sen azicik kafa dinlersin hem de çocuk orada deşarj olur. İlk 2-3 sene çok zor. Sonra çok rahatliyor. Bagirmadan, bol oyunla, bol gezdirerek büyut canim.

Bir de artik çocuğun varsa, akraba/arkadaş/komsu biraz askiya almak lazim. Onlara verecegin enerjiyi çocuğuna vermek daha güzel. Sonuçta ileride bir tek evladin kaliyor yaninda.
 
Vermiş olduğunuz eğitimde bir noktada yanlış yapıyorsunuz demekki.
Herşeyi ona göre ve onun etrafında dönecek şekilde yaparsanız, o da her daim sizden bunu bekler.
Durma ve kural koyma noktalarını biliyor olmanız lazım.
Benim de 2,5 yaşında bir oğlum var, Allah ömür versin, yaramaz.
Fakat son zamanlarda bakıyorum da, doğru ilerliyorum anladığım kadarı ile.
Çünkü en son misafir geldiğinde, maşallah çok rahat ettim.
Hem muhabbetimi yapabildim, hem de oturup aile dostlarımızla sofrada sorunsuz çay ikramlarını yedik.
Bu benim için büyük bir nimet!

2 dakika ne beni ne de babasını boş bırakmayan bir çocuk.
Fakat bunun en büyük sebebi ben ve eşim çalışıyoruz, haliyle çocuk bizi bütün gün görmüyor.
Akşam olunca da bir bana bir babasına koşturup, haliyle oyun oynamak istiyor.
En önemlisi ilgi istiyor. Biz de elimizden geldiğince veriyoruz.
Fakat tutturmaları başladığı için sınırlar koymaya başladık.
Başka türlü başa çıkamayız zaten.

Sizin de kızınızın gelişiminin sağlıklı olması açısından bu anlamda hareket etmeniz gerekiyor belli ki.
Etrafınızdaki insanlardan zaten anlayış beklemeyin, çünkü herkes ancak kendi derdini bilir.
Halk olarak empati kurma yeteneğimiz fazla yok... Yadırgamak ve ayıplamak daha kolay çünkü...

Kızınız için anlamaz demeyin, öyle bir anlıyorlar ki.
Yeterki işlerine gelsin!
Ne yazık ki çocuklar böyle ve çok sabır çok emek istiyorlar.
Bütün anneler aynı yollardan geçiyor, kimisinin derdi yemek, kimisinin derdi yaramazlık, kimisinin derdi bambaşka birşey. Rabbim başka dertler vermesin zaten...

Eşinin desteğinin de önemi var.
Ondan da yeterli destek alıyor olman gerekir.
Bunun da senin için faydası olacaktır.
 
öncelikle çalışmak için kızınızdan izin almamalısınız zaten.bana bapımlı ve çalışmamı istemiyor ne demek..daha öncesinde de henüz bilinçli değil demiştiniz,çelişiyorsunuz..bence kızınız size değil siz ona bağımlısınız.düşünün bence.
genelde küçük çocuklardaki bağımlılık,ebeveynlerdeki bağımlılıktan kaynaklıdır.bensiz yapamaz,bensiz uyumaz,bensiz durmaz, gibi yaklaşımlardan dolayı bu şekilde olur aslında.
çocuklar çok çabuk adapte olurlar ve yapamaz dediklerimi kolay öğrneip uygularlar. bunun için önce siz bağımlılıktan kurtulmalı,bireysel olarak iyileşmelisiniz..artık kızınız kendi başına çok şeyi yapabiliyor durumda.buna en az yarım gün kreşe gitmek dahil.
kendinize acımaktan vazgeçin öncelikle.ve ipleri ele alın.kendiniz için ne yapmak istiyorsunuz önünüze koyun.sonra şartları geliştirin.
ben çalışan bir anneyim,oğlum 3 aylıktan beri çalışıyorum.kurban psikolojisi kötüdür.yapmayın..
 
Sen bir anne olarak çocuğuna teslim olmayacaksın.
Otoritenin kim olduğunu bilmeli.
Ağlama krizleri neden biliyor musun.
Çünkü o şekilde istediğini alıyor.
Bunu kavramış olan çocuk da 3 yaşında.
Anlamaz deme sakın en büyük hatan bu olur.

Bütün çocuklar bunu dener.
Annenin tavrı da çocuğun o andan sonra ki davranışlarını belirler.
Ben bu ağlama krizlerine boyun eğerek değil
Püskürtülmesi gerektiğine inanıyorum.
 
3 yaşındaki cocuk sizi parmağında oynatıyor yani.

Hepimiz evladımıza düşkünüz de bacak kadar cocuk kariyer planımı da cizemez yani. Herkes yerini bilecek.

Kendinize bağımlı cocuklar yetiştirmekten vazgecin. Bağlılık ve bağımlılık farklı seyler.
 

Üzülme, her şeyin bir çözümü vardır. Emin ol bu durumda olan tek anne sen değilsin. Hele ki asla kendini yetersiz hissetme. Bakıcı istemiyorum demişsin ama böyle bir psikolojiyle yardım alman şart gibi görünüyor. Bu arada aklında bulunsun, her ne kadar üç yaşında çocuk ne anlar diye düşünsek de, çocukların ailelerini en fazla kullandıkları dönemde şu an çocuğun. Her türlü duygu sömürüsü ve ajitasyonu gayet bilinçli bir şekilde kullanır çocuklar. Bunu kötü niyetli oldukları için yapmazlar, doğaları gereği bu böyle. Yani çalışmak istiyorsan çalış. Hatta çalışman hem çocuk için hem senin için daha iyi olur. Anne oldun diye bütün hayatını ona adamak zorunda da değilsin. Hatta bu çocuk gelişimi için çok yanlış bir tutum. Sakın ha kendi hayatını bir kenara bırakma. Eğer çalışmak istemiyorsan en azından kendini rahatlatacak bir uğraş, kurs gibi bir şey bul ve en azından bu zaman sürelerinde çocuğunla ilgilenecek bir bakıcı tut. Haftada bir gün bile biraz rahatlayıp kendine zaman ayırman için yeterli. Sakın unutma, annesi mutlu olmayan çocuk ne kadar iyi bakılırsa bakılsın aslında mutlu ve rahat olmaz. O stresi o yavrucak da hissediyor.
 
Cocugum yok ama simarik cocuklarin cogu anneleri oyle yetistirdigi icin simarik, aman aglamasinda naparsa yapsin. Tek amac cocugu aglatmamak, pervane olmak ama bu iyi bir yetistirme tarzi degil gibi geliyoor bana. Sonra yine sonup siz sikayetleniyorsunuz.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…