Yıllarca çocuk gibi büyüttüm onu, her zaman yanındaydım. Her ağladığında omzumu serdim, onu her üzen, karşısında beni buldu... Abi gibi, abla gibi sahiplendim... Kardeşimden öte sevdim ben dostumu.... üniversite hayali vardı, çok çalışıyodu ama kazanamıyodu..diyordum ki sen sınavı kazan, ben de memurluğa yerleşirsem ikimize bi ev tutarım bakarım sana.... (bu anlattıklarımın tamamında hiçbir davranışı ondan görmedim, hep ben verdim o aldı)... Kolum gibiydi aynı, ağrısa bile koparıp atamadığım... Canımdan bir parçaydı benim dostum, bir sevgili gibiydi yokluğunda nefes alamadığım..... Gün geldi kazandı üniversiteyi.... 8 yıllık tek dostum, hayatta ailemden sonra en çok güvendiğim insan değişmeye başladı... Beni hayatında sıradanlaştırdı, dostu değil arkadaşı olmaya başladım.. Sabrettim.... Gün geldi kazığını da attı çıktı gitti hayatımdan... Hem de çok basit şeyler yüzünden.... Kullandığı sözcükler değişti, yıllarca sevgiyle sarıp sarmaladığım dostum tanımadığım bir hale geldi... şimdi yanıma yaklaşmaya çalışsalar, aman diyorum aman haa uzak tutun dostluğunuzu benden, aldım ben dostumun tadını.... Bir insana zarar verebilmek bu kadar kolay işte, insanlara olan güveniniz karaktersiz birinin yüzünden tamamen yıkılıyo işte böyle.... O kadar incindim ki, hayatımda arkadaş konumunda olmaya çalışanlardan bile uzak duruyorum artık.... Derdiniz mi var? Yazın kağıtlara, dökün içinizi... Sonra da yakın gitsin..... Ama sakın haa, sakın anlatmayın dostunuza.... 3 kuruşa aldığınız a4 kağıdı kağıdı kadar bile dostluk edemiyo insanlar size....