bir fikir istiyorum

İyi akşamlar hepinize hanımlar. Uzun zamandır takip ediyordum forumu üye olmak bugüne kısmetmiş. Hemen konuma gireyim, konu anlatımımda yer yer kopukluklar olabilir aklımı çok toparlayamıyorum, şimdiden kusura bakmayın.
29 yaşındayım, mesleğim şükür elimde. Karşıma gerçekten anlaşabileceğim birisi çıkmadı. Çıkan kişiler ya aldatan veya bu potansiyele sahip saçma tiplerdi. Güvenilir bir adamla karşılaştım o da aşırı sinirli biriydi, bu nedenle ısınamadım. Bekar olmak çevre baskısı olmasa beni çok rahatsız etmiyor aslında. Kendi kendime gülebiliyorum, yetebiliyorum. Arada Canım çok sıkılıyor yalnızken ama idare ediyorum. Bekar olmam konusunda en büyük sıkıntıyı bizzat kendi ailem yaşatıyor. Annem eskiden beri her şeyi kafasında kuran ve daima her şeyi kafasına takan biri. Babam asıl mesele. Benim evlenmem mutlu bir yuva kurmam en çok onları mutlu eder biliyorum ancak ; babamın isteği mutlu bir yuva kursun değil, biran önce yuva kursun. Beni kendisine yük olarak görüyor. Küçük veya büyük herhangi bir sorunumda derdimi dinlemek zor geliyor babama, bana yol göstermediği gibi sözleriyle çok canımı acıtıyor. Özel hayatımı zaten anlatmam babama, sadece meslek yaşamımda bir sorunum olursa(ki genelde hemen her ay oluyor) onu paylaşırım. Bunda dahi bana “of, bana anlatma, 30 yaşına geldin, evleneceksen evlendirelim eşin uğraşsın ben değil” diyor. Küçüklüğümde de bir sorunumu paylaşamazdım hiç onunla. Zaten bir hayli içine kapanık bir tipim. Çocukluğumda da yanımda olmazdı hiçbir şeyimde çünkü, ne şikayet ne sorun hiç anlatamazdım. Hasta olduğumda surat asar, son yıllarda kilo aldım sürekli ağzında “yaşlı teyzelere benziyorsun” gibi sözler var.
Annem ezelden beri benle alakalı konularda silik biri zaten. Genelde herhangi bir okul problemimde veya başka bir şeyde topu babama atardı, babama söylerdi o da sorunla uğraşmamak için kızardı. Annem çok sinirli ve rahatına çok düşkün biri. Birgün dahi canın ne istiyor Canım kızım dediğini bilmem. Bu yaşıma dek herhalde birkaç kez dedi sadece. Ben hiç anne sarması, böreği, keki yemedim mesela. Yapan ben olursam yerdik. Beslenme çantama da hiç evde hazırlanan herhangi bir şey konmadı. Okuldan bayat simit alıp yerdim. Bunlar da değil aslında konum ama yazarken döküldü birden. Annem çok inatçı biri de aynı zamanda. Babamın yanında ısrarla evlilik konusu açıyor, her tartışmalarında konuyu Farklı yere çekip “sen iyi bir baba değilsin” demeye getiriyor. Ben babamdan artık bir sevgi beklemiyorum ki sadece evde bulunduğum zamanlarda bana laf söylemesin, kalbimi kırmasın yeter diyorum. Annem evlenme konusunu açıyor yine de ve babam durmuyor, mutlaka oradan bir laf söylüyor.
Ailemle aynı şehirde yaşamıyorum ama bir aydır bir rahatsızlığım sebebiyle raporluyum ve ailemin yanındayım. Aslında gelmeyecektim ama annem telefonda gelmem için ağlayınca kıramadım. Başıma gelecekleri biliyordum yine de geldim üzülmesin diye. Babama bugün yine meslekle alakalı bir sorunumu danıştım bana kendin bul yolunu ben karışmam dedi. Yine fikir olarak dahi yalnız bıraktı, bir fikir bile vermedi. Akşam da yine evlilik konusunu açtı ve evlenmediğim/evlenemediğim için tartışma başladı. Anlamıyorum bir insan neden çocuğunu yük olarak görür? Özgüvenimi yitirdim gibi bir şey artık. Kendimi beğenmiyorum, çok kilolu buluyorum.(65kg) Suratım daima asık. 23 yaşından bu zamana dek olan yaşamım yok gibi bir şey çünkü 23 yaşından bu yana sanki 50,60 yaşına geldim, elden ayaktan düştüm, suratıma bakılmayacak, vasıfsız biri gibi muamele gördüm babam tarafından. Birkaç kelime edecek olsam “Ben senin kötülüğünü mü isterim , iyiliğine söylüyorum” diyor babam. Babam dışarıya karşı da bir o kadar iyidir, herkes süper bir baba olduğunu düşünüyor. Bunların duşunda Sayesinde artık akraba ziyaretinde dahi bulunmak istemiyorum. Çünkü bazı gereksiz akrabalarım “evde kaldın” deyip gülüyor, babam da onlara çanak tutuyor. Bazıları babama “ne zaman evlenecek” diyormuş, “senin yüzünden bana bunu soruyorlar” diyor. Bir babaya bunu Nasıl soruyorlar anlayamıyorum ama bir baba da nasıl olur “Canı istediği zaman, veya sizi neden ilgilendiriyor” diyemiyor onu da anlamıyorum. Bazen diyorum hiç gelmeyeyim yanlarına , gelince huzursuzluk çıkıyor, üzülüyorum. Ama anneme dayanamıyorum o çok üzülüyor gelmediğimde, yine de geliyorum. Bir süredir yaşamdan keyif alamıyorum zaten, istediğim gibi gitmiyor hiçbir şey. Kendimi güldürmek için capslere falan bakıyorum, kimseye çaktırmamaya çalışıyorum ama kuyruğu dik tutmaktan yoruldum. Arkadaşlarımla da eskisi gibi samimiyet görmüyorum, erkek arkadaşım zaten yok. Bir de ailem böyle yapınca hepten boşuna yaşıyorum hissi oluyor, çok kalmak istemiyorum bu dünyada. Kendime bir şey yapmayı düşünmüyorum tabii ama hayata dair herhangi bir beklentiye de girmiyorum. Boş bir çuvalla kendim arasında fark göremiyorum. Terapi aldığım zamanlar oldu ama fayda göremedim. Şuanda maddi olarak online terapi alacak durumum da yok. Bir süredir dikkat ediyordum yediklerime ama bugün zoru görünce yine saldırdım çikolatalara. Çoğu zaman bu konuyu bana arkadaşım anlatsa ne yaparım , ne söylerim diye düşünür kendime akıl vermeye çalışırım ama bu kez yapamıyorum, beynim sanki uyuşmuş ve bu durumdan çıkıp bakamıyorum. Aileme özellikle babama karşı nasıl davranacağım, kendimi nasıl iyi edeceğim bir fikir verir misiniz ?

Ne güzel mesleğini eline almışsın, olup biten her şeyin doğru/yanlış farkındasın. Neden kendi iç huzurunu sağlamak için ayrı eve çıkmıyorsun?

Evde seni anlayan kimse yok belliki, kendine psikolojik anlamda eziyet ediyorsun.
Şahsi fikrim kesinlikle ayrı eve çıkmandan yana.

Ayrıca kendini beğenmeyip kilo aldığını düşünüyorsan şu an diyete ve bakıma başlamanın tam zamanı bence.

Birini hayatımıza almak için en etkili şeylerden biri sosyal ortamlar.
Bir spor salonuna yazılabilirsin mesela, halk eğitim kurslarına gidebilirsin veya kaynaşacak herhangi başka bir ortama katıl.

Allah karşına güzel insanlar çıkarsın inşallah, kendini sev.

Dipnot: çok uzun yazmışsın birçok kişi okumaya üşenecek muhtemelen

Nedir bu ailelerin illa evlendirelim sevdasi anlamiyorum hayir diyelim iyi sandiklari adam bok gibi biri cikacak hayatin kararacak mesela bunu mu istiyorlar hadi desenki su yasima geldim hala onlardan para istiyorum haklilar derim ama oyle bir durumda yokmus

Hemen hemen ayni durumdayiz herseyden vazgecmek beklentiye girmemek ne demek iyi bilirim boyle boyle anksiyetemi yendim tek artisi Bazen insanlar sartlari o kadar zorlastiriyorki herseyden kopuyorsun maalesef

Egerki gercekten babandan rahatsiz oluyorsan cok sukur ayri bir eve cikmak icin evlenmek gibi bi sart yok ekonomik ozgurlugunde var neticede evini ayirabilirsin

Ve her zaman kendine sunu de “benim kimseye ihtiyacim yok ben kendime yeterim” kendini bu sekilde sartla bilincaltina yerlestir bi yerden sonra boyle boyle buyuyosun

Bu baskılar yüzünden evlenen ve akabinde boşanan bir sürü insan var. Evlenip boşansanız bu sefer de bir evliliği beceremedin derler. Onlardan uzak bir hayat sürmeye bakın.

Bence babanız bu kadar üzüldüğünüzün farkında değil, Babanıza kırıldığınız, alındığınız hususları onu kırmadan söylemelisiniz, mesela babanız başkaları böyle diyor evlenmediğin için dediğinde, baba onlara şu cevabı niye vermedin, ben bu kadar değersiz miyim gibi...
En azından sizin ciddi ciddi üzüldüğünüzü anlamalı..
Alındığınızı belli edin, gerekirse açıkça söyleyin tabi onları da kırmamaya çalışın.. olduğu kadar artık, olmadığı yerleri de boşverin gitsin...