Cudana,
Hertürlü psikolojiyi anlamak için elimden geleni yaparım, kimseyi kolay kolay yargılamam, herkes ağzında altın kaşıkla doğmuyor elbette ama annesiz babasız yetişen bir insan birşeylerin ters gittiğini anladığı anda hiçbirşey yapamasa en azından uzman birinden destek almalı.
Hatalarının farkında olmasa amenna ama farkında, bir insan bile bile hataları devam ettirmemeli, hayat acımasız, inasanlarda öyle bunu kabul ediyorum ama bizlerde pamuklara sarıp sarmalanmadık, şu sitede biraz deşsen kimbilir ne hayat hikayeleri çıkar ortaya, kendimden örnek vereyim, evlendiğimde anne babam boşanmıştı, rahmetli babam modern görünürdü ama kız evladı koca evine gitmişse baba ocağına kefeniyle geri döner artık mantığında bir adamdı, ben çok kötü bir adamla evlenmişte olabilirdim, herşey olabilirdi, anne baba ayrı, anne ancak kendini geçindirebiliyor, üni okumamışım meslek yok, baba 2. evlilik yapmış, üstelik evlendin artık senin yerin eşinin yanı diyen biri, eğer eşim kötü çıksaydı ben ne yapardım Cudana?
Ne yapardım söyleyeyim kimseye güvenerek evlenmedim, kimseye güvenerekte boşanmam derdim ve soluğu adliye de alırdım, evlere temizliğe giderdim, merdiven silerdim, çay kahve servisi yapardım ayaklarımın üstünde dururdum. 20 yaşında ne düşünüyorsam 41 yaşında da aynısını düşünüyorum, hatta çok daha güçlüyüm, eşim sağolsun, adam gibi adam çıktı, evlendiğimde özgüvenim yüzde elliyse yüzde yüze çıkardı, dilim biraz sivriyse yine onun sayesinde, bana ilk dediği şey ne biliyor musun? Hayatta kendinden başkasına güvenme, bana da sonsuz güvenle bağlanma, ben erkeğim erkeklere çok güvenmek seni yıkar.
E işte düşün, bu lafı duyduğumda benim kızımda 3 yaşındaydı, 11 yaşındaki bir çocuktan ne umar ki insanlar
Bende sallandırırım, hiç acımam
