Merhabalar öncelikle. Biraz içimi dökmek istiyorum aslında. Olabildiğince kısaltmaya çalışacağım. Okuyacak herkese şimdiden teşekkür ederim.
Ben bir şeylerden memnun değilim ama bunu nasıl değiştireceğimi de bilmiyorum açıkçası. Öncelikle 20 yaşındayım. Biliyorum şuan anlatacağım şeyler birçok kişinin hayatında boğuştuğu şeylere kıyasla devede kulak kalır. Bunun farkındayım. Yine de psikoloji ve mutsuzluk maalesef dert kıyaslamayla düzelen bir şey değil :')
Her şey üniversite sorunuyla başladı aslında.Hayatım boyunca çalışkan bir öğrenci oldum. Ders çalışmak, 1. olmak benim için tatmin edici bir şeydi.Çok iyi bir liseye gittim,tempom azalsa da çalışmaya devam ettim. Daha sonra yks senem için okul değiştirdim ve özel bir okula gittim. Ama orası bana iyi gelmedi bazı sebeplerden(aşk,arkadaşlık ama buralara hiç girmeyeceğim). Sonra malum covid. Ben çalışmadan mental olarak koptum.Yks sonucuma ben dahil kimse inanamdı. Çok kötü bir sonuçtu. Ama ben zaten psikolojik olarak bitiktim ve artık her şeyden bıkmıştım. Hızlanıyorum.
Ailem kendi şehrimde kalmamı istedi biraz,kendi şehrimde bir vakıf üniversitesinde bilgisayar mühendisliği kazandım. Bölüm hep istediğim bir bölümdü ama tabii ki bu bölümü çok daha iyi bir üniversitede hayal etmiştim. Üniversiteye başladım ve hiç umduğum gibi çıkmadı. Maalesef doğru düzgün kampüsü yok,sosyallik yok.. Yani bunların öğrenci hayatının ve sosyalliğin yoğun olduğu üniversiteler köklü üniversiteler ama oralarda da bilgisayar mühendisliği gelmedi diye yazamadım. Şuan 2.sınıfım. Derslerimi çalışıyorum gelip gidiyorum ama 1.sınıftan beri mutsuzluk geçmiyor. Arkadaşlarım iyi kötü var ama zaten yurtta değil evde kalıyorum. Kendimi bir rutinin içine sıkışmış gibi hissediyorum. Sanki lise 5 okuyorum gibi.. Yatay geçiş düşündüm ama bilgisayar çok yüksek iyi bir üniversiteye geçemem,bölüm değiştirmeme de karşılar.
Kendi arkadaşlarım da (samimi) farklı şehirlere okumaya gidince kendimi biraz yalnız hissediyorum. Okula gitmediğim günler boşluktan hayatı ve ne yaptığımı sorguluyorum. Öyle bir duruma geldim ki bir ara depresyon + kaygı aynı anda yaşıyordum bu durumları düşünmekten. Evet yanlış ama 1 kere üniversite okuyorum ve böyle mi olmalıydı diyorum. Vize,final haftaları çok zor geçiyor sınav stresinden. Resmen kalbim atıyor ama bunun nedeni bence okulu sevmediğim için zorla çalışıyor gibi hissediyorum ve derslerden kalıp dönem uzatma düşüncesi beni çok korkutuyor. Tek çalışamama gibi garip bir davranış bile geliştirdim tek başıma derslere motive olamıyorum mutsuz hissediyorum. Dersleri geçiyorum,veriyorum ama dediğim gibi işte.. Bu kadar zorlanıyorsam çok iyi bir üniversitede napardım diyorum ama insan ortam nasılsa ona uyum sağlıyor bence ya bide oralarda olsam belki okulumdan ve çevremden de mutlu olduğumdan daha motive olurdum. Zaten olay boş vakit bile değil daha meşgul insanlar hep daha başarılı oluyor zaman yönetimini de yapıyor.
Normalde aşk konularına kafa yormam 1 kere aşık olmuşumdur ama artık sevgili bile istiyorum. Çünkü gerçekten hayatımda başka bir şey olmayınca okul bana çok batıyor. Yani böyle düşünüyorum artık. Belki hayatımda başka şeylerde olsa üniye bu kadar takmam (bazı insanlar için o kadar önemsiz ki tabi o okula ve bölüme de bağlı). Ama onda bile bahtsızım çünkü sevgili bulunacak bir ortamı da yok bence. Bölümden zaten olmaz. Birde benim hayal ettiğim gibi bir erkekle karşılaşmam da zor. Çünkü ben gerçekten klişe olsun diye demiyorum zeki erkeklerden hoşlanıyorum. Cidden iyi bir okul,bölüm okumalı gelecek vaadetmeli ve başarılı olmalı. Ee öyle birini de oralar da okumadığım için nasıl bulurum meçhul çünkü gerçekten karşıma çıkan ya da beni beğenen çoğu kişiyi sırf bu sebepten eliyorum
Yazabilsem saatlerce yazarım düşüncelerimi maalesef çok düşünen çok takan biriyim size en özetini vermeye çalıştım. Yani şuan ne üniversite ne sosyallik ne aşk kısaca genel hayatım beni çok mutsuz ediyor hayatı yaşamıyor gibiyim. Ben aktif bir hayat istiyorum cidden yaşamak mutlu olmak yeteneğim olan şeylere yönelmek bir şeyler yapmak istiyorum. Evin ve ekranların başında körelmek istemiyorum. Hayatını düzgünce yaşayan,kuran ne yapacağını bilen hayat planları olan insanlara çok özeniyorum. Buraya yazma sebebim de sizlerden tavsiyeler almak. 2.dönem aynı psikolojik eşiğe düşmek istemiyorum. Ben artık rahat bir kafada güzel işler başarmak ve güzel bir yaşam istiyorum. Şimdiden yazacaklara teşekkür ederim.
Ben bir şeylerden memnun değilim ama bunu nasıl değiştireceğimi de bilmiyorum açıkçası. Öncelikle 20 yaşındayım. Biliyorum şuan anlatacağım şeyler birçok kişinin hayatında boğuştuğu şeylere kıyasla devede kulak kalır. Bunun farkındayım. Yine de psikoloji ve mutsuzluk maalesef dert kıyaslamayla düzelen bir şey değil :')
Her şey üniversite sorunuyla başladı aslında.Hayatım boyunca çalışkan bir öğrenci oldum. Ders çalışmak, 1. olmak benim için tatmin edici bir şeydi.Çok iyi bir liseye gittim,tempom azalsa da çalışmaya devam ettim. Daha sonra yks senem için okul değiştirdim ve özel bir okula gittim. Ama orası bana iyi gelmedi bazı sebeplerden(aşk,arkadaşlık ama buralara hiç girmeyeceğim). Sonra malum covid. Ben çalışmadan mental olarak koptum.Yks sonucuma ben dahil kimse inanamdı. Çok kötü bir sonuçtu. Ama ben zaten psikolojik olarak bitiktim ve artık her şeyden bıkmıştım. Hızlanıyorum.
Ailem kendi şehrimde kalmamı istedi biraz,kendi şehrimde bir vakıf üniversitesinde bilgisayar mühendisliği kazandım. Bölüm hep istediğim bir bölümdü ama tabii ki bu bölümü çok daha iyi bir üniversitede hayal etmiştim. Üniversiteye başladım ve hiç umduğum gibi çıkmadı. Maalesef doğru düzgün kampüsü yok,sosyallik yok.. Yani bunların öğrenci hayatının ve sosyalliğin yoğun olduğu üniversiteler köklü üniversiteler ama oralarda da bilgisayar mühendisliği gelmedi diye yazamadım. Şuan 2.sınıfım. Derslerimi çalışıyorum gelip gidiyorum ama 1.sınıftan beri mutsuzluk geçmiyor. Arkadaşlarım iyi kötü var ama zaten yurtta değil evde kalıyorum. Kendimi bir rutinin içine sıkışmış gibi hissediyorum. Sanki lise 5 okuyorum gibi.. Yatay geçiş düşündüm ama bilgisayar çok yüksek iyi bir üniversiteye geçemem,bölüm değiştirmeme de karşılar.
Kendi arkadaşlarım da (samimi) farklı şehirlere okumaya gidince kendimi biraz yalnız hissediyorum. Okula gitmediğim günler boşluktan hayatı ve ne yaptığımı sorguluyorum. Öyle bir duruma geldim ki bir ara depresyon + kaygı aynı anda yaşıyordum bu durumları düşünmekten. Evet yanlış ama 1 kere üniversite okuyorum ve böyle mi olmalıydı diyorum. Vize,final haftaları çok zor geçiyor sınav stresinden. Resmen kalbim atıyor ama bunun nedeni bence okulu sevmediğim için zorla çalışıyor gibi hissediyorum ve derslerden kalıp dönem uzatma düşüncesi beni çok korkutuyor. Tek çalışamama gibi garip bir davranış bile geliştirdim tek başıma derslere motive olamıyorum mutsuz hissediyorum. Dersleri geçiyorum,veriyorum ama dediğim gibi işte.. Bu kadar zorlanıyorsam çok iyi bir üniversitede napardım diyorum ama insan ortam nasılsa ona uyum sağlıyor bence ya bide oralarda olsam belki okulumdan ve çevremden de mutlu olduğumdan daha motive olurdum. Zaten olay boş vakit bile değil daha meşgul insanlar hep daha başarılı oluyor zaman yönetimini de yapıyor.
Normalde aşk konularına kafa yormam 1 kere aşık olmuşumdur ama artık sevgili bile istiyorum. Çünkü gerçekten hayatımda başka bir şey olmayınca okul bana çok batıyor. Yani böyle düşünüyorum artık. Belki hayatımda başka şeylerde olsa üniye bu kadar takmam (bazı insanlar için o kadar önemsiz ki tabi o okula ve bölüme de bağlı). Ama onda bile bahtsızım çünkü sevgili bulunacak bir ortamı da yok bence. Bölümden zaten olmaz. Birde benim hayal ettiğim gibi bir erkekle karşılaşmam da zor. Çünkü ben gerçekten klişe olsun diye demiyorum zeki erkeklerden hoşlanıyorum. Cidden iyi bir okul,bölüm okumalı gelecek vaadetmeli ve başarılı olmalı. Ee öyle birini de oralar da okumadığım için nasıl bulurum meçhul çünkü gerçekten karşıma çıkan ya da beni beğenen çoğu kişiyi sırf bu sebepten eliyorum
Yazabilsem saatlerce yazarım düşüncelerimi maalesef çok düşünen çok takan biriyim size en özetini vermeye çalıştım. Yani şuan ne üniversite ne sosyallik ne aşk kısaca genel hayatım beni çok mutsuz ediyor hayatı yaşamıyor gibiyim. Ben aktif bir hayat istiyorum cidden yaşamak mutlu olmak yeteneğim olan şeylere yönelmek bir şeyler yapmak istiyorum. Evin ve ekranların başında körelmek istemiyorum. Hayatını düzgünce yaşayan,kuran ne yapacağını bilen hayat planları olan insanlara çok özeniyorum. Buraya yazma sebebim de sizlerden tavsiyeler almak. 2.dönem aynı psikolojik eşiğe düşmek istemiyorum. Ben artık rahat bir kafada güzel işler başarmak ve güzel bir yaşam istiyorum. Şimdiden yazacaklara teşekkür ederim.
20-21 yaş aram benim hayatımın en kötü zamanıydı. kesinlikle bir hobi edinmelisin. spor olabilir. kurslara gidebilirsin alanınla alakalı. gençken beynim sünger gibi her bilgiyi çekiyor
