Merhabalar arkadaşlar şuan psikolojik olarak o kadar kötüyüm ki 23 haftalık gebeliğim sonlandı genetik anomalisi vardı ağır değildi ama doğsa da vicdan azabı çekecektim hamileliğimin başından beri neler yaşadım o kadar yıprandım ki ama şuan da vicdan azabı çekiyorum ben naptım diye sonra diyorum belki bu daha hayırlıdır benim için öncesinde de dış gebelik geçirdim iç kanamam oldu ölümden döndüm artık birdaha hamile kalmaya cesaret edeceğimi düşünmüyorum aynı durumu yaşayan var mı bu günler geçecek mi ben nasıl toparlanacağım
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Birdaha bebek düşünmemek
- Konu Sahibi Aysendkmn
- Başlangıç Tarihi
Yaptırmadık henüz yaptıracağız
Merhaba ne anomalisi vardı? Öncelikle lütfen üzülmeyin eğer zekasal bir durum ise onun için çok zor bir hayat olacaktı hangi anne evladından vazgeçer ? Ama bazen sadece kendimizi değil onun hayatını da düşünmek zorunda kalıyoruz. Böyle olumsuz şeyler yaşamanız hep olacağı anlamına gelmez bence bebek yapmaya küsmeyin.
Zekasını da etkileyecekti bir kesinliği yoktu belki ama doktorum özel eğitim gereksinimi duyacağını söyledi kalbinde de problem vardı ben ilk haftalarda enfeksiyon geçirmiştim bebeğe geçme ihtimali vardı oda hasarlar bırakabilirmiş hatta 8haftalıkken doktorum alalım demişti ben kesin bişey yok dedim kıyamadım şimdi el kadar bebeğe kıydım ama aylardır çok kötüydüm takıntılı bir insanım zaten ne uykum kalmıştı ne düzenim rabbim birdaha yaşatmasın düşmanıma bile o hastane süreci öldüm öldüm dirildim eşimin kucağına alıp ağlayarak mezara götürüşü aklımdan çıkmıyor
- 12 Aralık 2019
- 17.480
- 54.100
- 598
Ben 14 haftalık bebeğimi trizomi 18 yüzünden aldırmak zorunda kaldım. 1 evladım var çok şükür, oğlum 9 aylıktı ben 2.ye hamile kaldığımda. 2. bebeğim de kız olacaktı. Bebeğimi aldırdığım için Günlerce kendimi ve eşimi katil olmakla suçladım. Herkes uyurken ben günlerce uyumadım.
bebeği aldırmadan önce psikologta seanlara başladım, aldırma süreciyle birlikte 4-5 SeAns filan gittim ama inanılmaz iyi geldi. Size de tavsiye ederim. Mutlaka bir uzmandan Destek alın. Kolay kolay atlatılmıyor bu tarz yaşananlar maalesef.
bebeği aldırmadan önce psikologta seanlara başladım, aldırma süreciyle birlikte 4-5 SeAns filan gittim ama inanılmaz iyi geldi. Size de tavsiye ederim. Mutlaka bir uzmandan Destek alın. Kolay kolay atlatılmıyor bu tarz yaşananlar maalesef.
Kabuslar görüyorum daha 3 gün oldu evladınızı size bağışlasın rabbim bende kendimi suçluyorum katilim naptık biz diyorum ama insan başına gelmeyince anlamıyor peki bir süre sonra geçiyor mu elbette hiç yaşanmamış gibi olmaz ama
- 12 Aralık 2019
- 17.480
- 54.100
- 598
Amin, herkesin evladını bağışlasın AllahKabuslar görüyorum daha 3 gün oldu evladınızı size bağışlasın rabbim bende kendimi suçluyorum katilim naptık biz diyorum ama insan başına gelmeyince anlamıyor peki bir süre sonra geçiyor mu elbette hiç yaşanmamış gibi olmaz ama
Açık konuşayım, acısı hep kalbimde sızlıyor. 8 martta aldırdım ben, 8 ay oldu aldıralı. İlk günkü acı yok kalbimde, hayatıma devam ediyorum ama gözlerim doluyor en ufak bi şeyde hatırlayınca, mesela adını ahsen koyacaktım, nerde ahsen ismini duysam hemen gözlerim dolar Ve hep bi acaba? diyorum kendime. Aldırmasaydım acaba doğar mıydı, karnımda ölür müydü, karnımda ölseydi sezeryan mı olurdum yoksa normal doğum mu yapardım, o acıyı çekip ölü bir bebek kucaklamak… doğsaydı Yaşar mıydı, yaşasaydı ne kadar ömrü olurdu, hastanelerde Koşarken oğlumu ne yapardım? Hayatımız nasıl olurdu?.. hep acaba İle başlayan sorular. Benim kızımın Hastalığı yaşamla asla bağdaşmayan bir hastalıktı, yani hasbelkader doğsaydı doktorlar en fazla 1-2 hafta ömür biçtiler ve kesin tanı karnımda öleceğiydi. Yapacak bir şey yok, maalesef kızım cennete uçup gitti. Tek dileğim ahirette “anne beni neden yaşatmadın?” Diye karşıma dikilmemesi. yaşamak herkesin hakkı, onun hakkını elinden aldım daha doğmadan. Ben hocam öldürdüK kızımı dediğimde Doktorum bana “doğmayan bir şey ölmez” dedi Ama yine de kalbi atıyordu, ultrasonda oynuyordu. Benim için benim içimde yaşıyordu. Anlatmak ve bunu anlamak çok zor…
Ben diyanete bile yazdım katil miyim, intihar etmenin eşiğindeyim, cehenneme direk oldum ben, cennete asla gidemem diye. Allah razı Olsun oradan bir hoca beni aradı ve 40 dk kadar benimle konuştu. omuzlarımdaki o ağır yük, o konuşmadan sonra hafifledi.
bu duygularla başa çıkmak çok zor ama kabullenmeniz gerekiyor. bu durumu kabullenip bi şekilde hayata devam etmek gerekiyor. ben bu 9 ayda hiç mi gülmedim, güldüm tabii, eşimle de yattım, tatile de gittim, oğluma doğum günü yaptım… hatta bugün hastaneden yazıyorum size. Ameliyat oldum dün genital bölgeden. Yani devam etmek zorundayım. Allah’a sığındım, çok dua ettim, çocuğum için, eşim için, annem babam için, en önemlisi de kendi akıl sağlığım için hayata devam etmem gerekiyor.
sizin acınız da geçecek merak etmeyin. Bi yerde kalacak, arada sızlayacak ama asla ilk günkü gibi acıtmaya devam etmeyecek. Hayat bu, günlük koşturmacada aldanıyor İnsan.
Benim ki Allah var sizin ki kadar ağır değildi ama bana ağır geldi yaşadıklarım tek bir destek çıkanım yoktu yaşasada hep keşkelerle geçecekti hayatım keşke diyorum hiç hamile kalmasaydım ama her gelen rabbimden 30 saat karnımda ölü taşıdım nasıl unutulur o anlar çektiğim acılar bilmiyorum ama tek bildiğim ben eskisi gibi olmayacağım nerde bir bebek görsem gözlerim dolacak tek duam beni cennette beklesin anne bana neden bunu yaptın demesinAmin, herkesin evladını bağışlasın Allah
Açık konuşayım, acısı hep kalbimde sızlıyor. 8 martta aldırdım ben, 8 ay oldu aldıralı. İlk günkü acı yok kalbimde, hayatıma devam ediyorum ama gözlerim doluyor en ufak bi şeyde hatırlayınca, mesela adını ahsen koyacaktım, nerde ahsen ismini duysam hemen gözlerim dolar Ve hep bi acaba? diyorum kendime. Aldırmasaydım acaba doğar mıydı, karnımda ölür müydü, karnımda ölseydi sezeryan mı olurdum yoksa normal doğum mu yapardım, o acıyı çekip ölü bir bebek kucaklamak… doğsaydı Yaşar mıydı, yaşasaydı ne kadar ömrü olurdu, hastanelerde Koşarken oğlumu ne yapardım? Hayatımız nasıl olurdu?.. hep acaba İle başlayan sorular. Benim kızımın Hastalığı yaşamla asla bağdaşmayan bir hastalıktı, yani hasbelkader doğsaydı doktorlar en fazla 1-2 hafta ömür biçtiler ve kesin tanı karnımda öleceğiydi. Yapacak bir şey yok, maalesef kızım cennete uçup gitti. Tek dileğim ahirette “anne beni neden yaşatmadın?” Diye karşıma dikilmemesi. yaşamak herkesin hakkı, onun hakkını elinden aldım daha doğmadan. Ben hocam öldürdüK kızımı dediğimde Doktorum bana “doğmayan bir şey ölmez” dedi Ama yine de kalbi atıyordu, ultrasonda oynuyordu. Benim için benim içimde yaşıyordu. Anlatmak ve bunu anlamak çok zor…
Ben diyanete bile yazdım katil miyim, intihar etmenin eşiğindeyim, cehenneme direk oldum ben, cennete asla gidemem diye. Allah razı Olsun oradan bir hoca beni aradı ve 40 dk kadar benimle konuştu. omuzlarımdaki o ağır yük, o konuşmadan sonra hafifledi.
bu duygularla başa çıkmak çok zor ama kabullenmeniz gerekiyor. bu durumu kabullenip bi şekilde hayata devam etmek gerekiyor. ben bu 9 ayda hiç mi gülmedim, güldüm tabii, eşimle de yattım, tatile de gittim, oğluma doğum günü yaptım… hatta bugün hastaneden yazıyorum size. Ameliyat oldum dün genital bölgeden. Yani devam etmek zorundayım. Allah’a sığındım, çok dua ettim, çocuğum için, eşim için, annem babam için, en önemlisi de kendi akıl sağlığım için hayata devam etmem gerekiyor.
sizin acınız da geçecek merak etmeyin. Bi yerde kalacak, arada sızlayacak ama asla ilk günkü gibi acıtmaya devam etmeyecek. Hayat bu, günlük koşturmacada aldanıyor İnsan.
- 21 Mayıs 2021
- 1.793
- En iyi cevaplar
- 1
- 5.659
- 108
- 31
Herşey şuan çok taze toparlanabilmek icin acınızı yaşamanız gerekiyor bu hisleriniz o kadar normal ki.Allah sabır versin bu acı geçmeyecek, unutulmayacak ama alışacaksınız. Mutlaka genetik test yaptırın şimdi değil ama sonra bebek düşündüğünüzde nasıl ilerlenmesi gerektigi konusunda buyuk yardımcı olacaktır.
- 12 Aralık 2019
- 17.480
- 54.100
- 598
Herkesin yaşadığı acı kendine ağır geliyor emin olun. Sizinki de bambaşka bir acı.
Ben de tam tersi bebeğimi yaşatmak istedim ama bana da kimse destek çıkmadı. Oğluma annem bakıyor, ben kamuda çalışıyorum, eşim özelde çalışıyor. Benim izin almam bile problemken eşim Özelde nerdeyse hiç izin kullanamıyor. yani doğsaydı hastane köşelerinde belki sadece ben olacaktım kızımın yanında, o da ne zaman ölecek diye bekleyecektik. Yoğun bakımdan çıkamaz dedi doktorlar, 1 hafta içinde ölürmüş Doğsaymış. Her şeye rağmen ben hiç aldırmak istemedim, eşim de sen ne dersen o dedi ama kendi Düşüncesi aldırmam yönündeydi. annem babam abim, herkes aldır dedi. bilsem ki sadece elleri engelli olacak vazgeçmezdim kızımdan ama daha 10. haftada ense kalınlığı başladı, 11’de kolları dirsekten yamuktu, dirsekten ağaşı kemiksiz et parçasıydı elleri, 12’de de omurga eğriliği bariz belliydi. Bunlar daha başlangıç dedi doktorlar. ilerleyen haftalarda organları ya hiç oluşmayacak ya da eksik oluşacak dediler. doğduğu gibi sayısız ameliyata girecek o da ölü doğmazsa dediler. 9 tane doktora gittim, 1 tanesi bile farklı bi şey söyleyip aldırma demedi. ben Yine de aldırmak istemedim ama bütün bu acıyı çekip en sonunda yine ölecekti.
bilin ki ben de aynı eski ben değilim. olamayız da zaten. Hiç yaşanmamış gibi davranamaz insan ama sürekli bunu düşünüp nasıl yaşayabiliriz? Hayatı zindan etmekten başka bir şey değil bu. Bana da psikoloğum bunları söylediğinde geçmeyecek sandım ama emin olun ki hafifliyor acısı ve insan, hayatına devam ediyor.
kendi hikayemi bu kadar uzun anlatma sebebim yalnız olmadığınızı bilin diye. Bazen insana “yalnız değilmişim” düşüncesi bile rahatlık veriyor. acınızı yaşayın, sakın bastırmayın ama önünüzde daha çok güzel günler olacağını unutmayın.
ben kızıma mektup yazmıştım, söylemek istediğim her şeyi yazmıştım sanki onunla konuşur Gibi. Bi deneyin isterseniz, iyi gelecektir diye düşünüyorum.
Allah razı olsun size sarılmak istedim şuan bende yeni atandım erkekler öyle genelde deseydi eşim her türlü bakarız doğur ama o desteği göremedim hiç bir sıkıntısı olursa işi bırakır bakarsın dedi rabbim bunda da vardır bir hayır diye teselli ediyorum kendimi
- 12 Aralık 2019
- 17.480
- 54.100
- 598
başınız sağ olsun, size de geçmiş olsun. umarım bundan sonraki gebeliğibiz sağlıkla ilerler ve bebeğiniz sayesinde yaşadığınız acıları unutursunuz
- 13 Kasım 2022
- 2.096
- 4.469
- 63
Geçen ay erken doğumla 22 haftalık dördüzlerimi kaybettim, bebeklerimin hiçbir anomalisi yoktu, sadece erken doğum. Bu ihtimali biliyordum, hatta gittiğim tüm doktorlar erken doğumdan ihtimalinden ötürü tüm bebekleri kaybedebileceğimi 1 ya da 2 si ile yola devam etmem gerektiğini söylediler. Bebeklerim sağlıklıydı nasıl kıyardım onlara. Yaşayacaklarına inandım vücut yapım kaldırır dedim. Olmadı. bir gün apansız doğum başladı, cennet kuşu oldu yavrularım… daha doğum anında kabuslar görmeye başladım, 1 gece yoğun bakımda kaldım, sabaha kadar ağlayarak uyandım sürekli. Çocuklarım göğüslerimden gelen sütümün tadına bile bakamadılar, sürekli senin yüzünden diye kabuslar görüyordum. Hala da atlatamadım bu süreci. Zaman alacak biliyorum ama aynı şekilde yaşamasak da benzer şeyler hissediyoruz.
İnsanların teselli cümleleri bile batıyor bana. Kimseyle görüşmek istemiyorum. Kimse ne yaşadığımızı anlayamaz. Rabbim bu acıyı kimseye göstermesin. İyi niyetli yaklaşıp kaybımı saklamaya çalıştığım (üzüntümle üzülmesin bebeği etkilenmesin diye) hamile arkadaşım bile onu kıskandığımı ima etti. Yine de kimsenin bu yükü tatmasını istemem. Geçiyormuş bu acılar öyle diyorlar. Rabbim bir daha yaşatmasın. Ben de yeniden anne olmak istiyorum ama o kadar korkuyorum ki benzer şeyler yaşamaktan. Gözyaşının akmadığı günüm yok. Umarım acı çektirmemişimdir kuzularıma. Benim yüzümden canları yanmamıştır diye düşünüyorum sürekli. Bir yanım da yeniden anne olmak istiyor. İki uçlu tezat duygular yaşıyoruz. Allah sizin de yardımcınız olsun.
İnsanların teselli cümleleri bile batıyor bana. Kimseyle görüşmek istemiyorum. Kimse ne yaşadığımızı anlayamaz. Rabbim bu acıyı kimseye göstermesin. İyi niyetli yaklaşıp kaybımı saklamaya çalıştığım (üzüntümle üzülmesin bebeği etkilenmesin diye) hamile arkadaşım bile onu kıskandığımı ima etti. Yine de kimsenin bu yükü tatmasını istemem. Geçiyormuş bu acılar öyle diyorlar. Rabbim bir daha yaşatmasın. Ben de yeniden anne olmak istiyorum ama o kadar korkuyorum ki benzer şeyler yaşamaktan. Gözyaşının akmadığı günüm yok. Umarım acı çektirmemişimdir kuzularıma. Benim yüzümden canları yanmamıştır diye düşünüyorum sürekli. Bir yanım da yeniden anne olmak istiyor. İki uçlu tezat duygular yaşıyoruz. Allah sizin de yardımcınız olsun.
Size de çok üzüldüm sadece çeken bilir rabbim kimseyi evladıyla imtihan etmesin ama içinizi ferah tutun cennette bekleyen 4 meleğiniz var en azından vicdan azabı çekmiyorsunuz ben istemeye istemeye yaptım omur boyu vicdan azabı çekeceğim keşke diyorum Rabbimden gelseydi sonra diyorum buda Rabbimden geldi karmakarışık duygular içindeyim bidaha nasıl cesaret ederim nasıl toparlarım hiçbir fikrim yok
Merhaba. 14 haftalık ikizlere hamileyim. Bebeklerimden bir tanesi ağır anomali, yaşamla bağdaşmıyor. Organları tamamıyla dışarıda. Bir bacağı yok. Ense kalınlığı neredeyse 8 mm, ve omurilik eğrili var. Belden aşağısı olmadığı için cinsiyetini dahi söyleyemediler. Boyu bile ölçülemiyor. Diğerinde ise hafif anomali var. Bağırsakları dışarıda ve kordonunda kist mevcut. 9 tane doktora gittim, hepsi aldır dedi. Bir tanesi bile farklı bir şey söylemedi. Doğurduğun an ölürler dediler. Bu acıyla bu yükle nasıl yaşayacağımı bilmiyorum. İkisinin de kalbi atıyor. Doğduğu an ölecek iki bebeği karnımda taşıyıp kendime çok büyük bir travma yaratacağımın farkındayım. Ama ya farklı olursa, ya hafif anomlili olan yaşarsa diye sormadan edemiyorum. Kafamda sürekli bu var. Haftalardır yaşayan ölü gibiyim. Yazdıklarınızda bir nebze kendimi gördüm. Karar verme aşamanız nasıl oldu?Amin, herkesin evladını bağışlasın Allah
Açık konuşayım, acısı hep kalbimde sızlıyor. 8 martta aldırdım ben, 8 ay oldu aldıralı. İlk günkü acı yok kalbimde, hayatıma devam ediyorum ama gözlerim doluyor en ufak bi şeyde hatırlayınca, mesela adını ahsen koyacaktım, nerde ahsen ismini duysam hemen gözlerim dolar Ve hep bi acaba? diyorum kendime. Aldırmasaydım acaba doğar mıydı, karnımda ölür müydü, karnımda ölseydi sezeryan mı olurdum yoksa normal doğum mu yapardım, o acıyı çekip ölü bir bebek kucaklamak… doğsaydı Yaşar mıydı, yaşasaydı ne kadar ömrü olurdu, hastanelerde Koşarken oğlumu ne yapardım? Hayatımız nasıl olurdu?.. hep acaba İle başlayan sorular. Benim kızımın Hastalığı yaşamla asla bağdaşmayan bir hastalıktı, yani hasbelkader doğsaydı doktorlar en fazla 1-2 hafta ömür biçtiler ve kesin tanı karnımda öleceğiydi. Yapacak bir şey yok, maalesef kızım cennete uçup gitti. Tek dileğim ahirette “anne beni neden yaşatmadın?” Diye karşıma dikilmemesi. yaşamak herkesin hakkı, onun hakkını elinden aldım daha doğmadan. Ben hocam öldürdüK kızımı dediğimde Doktorum bana “doğmayan bir şey ölmez” dedi Ama yine de kalbi atıyordu, ultrasonda oynuyordu. Benim için benim içimde yaşıyordu. Anlatmak ve bunu anlamak çok zor…
Ben diyanete bile yazdım katil miyim, intihar etmenin eşiğindeyim, cehenneme direk oldum ben, cennete asla gidemem diye. Allah razı Olsun oradan bir hoca beni aradı ve 40 dk kadar benimle konuştu. omuzlarımdaki o ağır yük, o konuşmadan sonra hafifledi.
bu duygularla başa çıkmak çok zor ama kabullenmeniz gerekiyor. bu durumu kabullenip bi şekilde hayata devam etmek gerekiyor. ben bu 9 ayda hiç mi gülmedim, güldüm tabii, eşimle de yattım, tatile de gittim, oğluma doğum günü yaptım… hatta bugün hastaneden yazıyorum size. Ameliyat oldum dün genital bölgeden. Yani devam etmek zorundayım. Allah’a sığındım, çok dua ettim, çocuğum için, eşim için, annem babam için, en önemlisi de kendi akıl sağlığım için hayata devam etmem gerekiyor.
sizin acınız da geçecek merak etmeyin. Bi yerde kalacak, arada sızlayacak ama asla ilk günkü gibi acıtmaya devam etmeyecek. Hayat bu, günlük koşturmacada aldanıyor İnsan.
- 21 Şubat 2016
- 2.975
- 7.494
- 158
Acınızı elbette yaşayacaksınız, evlat başka şeye benzemez. Ama hayat engelli çocuklar için çok zor. Doğsaydı onun yaşayacağı acılar (psikolojik açıdan) sizin yaşadıklarınızdan daha büyük olacaktı.
Sağlıklı olup, ufak farklılıkları olan çocuklar bile ne zorbalıklar yaşıyorlar okullarda. Yanında olamıyorsunuz her zaman, sadece dışlanmasını, üzüntüsünü, öfkesini dışarıdan bir yabancı gibi izlemek zorunda kalıyorsunuz. Çocuklar, hatta yetişkinler bile bu konularda öyle acımasızlar ki inanamazsınız. Doğursaydınız acınıza onu da ortak edecektiniz. Şimdi acı çeken bir tek sizsiniz.
Cennette zorbalık yok, farklılık yok, acı yok, acımasız kötü kalpli insanlar yok. Orada sizi bekleyecek yavrunuz, eninde sonunda kavuşacaksınız ona. Allah sabır versin.
- 12 Aralık 2019
- 17.480
- 54.100
- 598
Kimse destek olmayınca karar vermek zor olmuyor. Eşim de yanımdaydı sağ olsun, “sen ne dersen en son o olacak” dedi ama cümlenin başında “doğarsa şöyle olur, böyle olur, bakamayız, oğlumuz ne olacak, oğlumuzun sana ihtiyacı var” gibi söylemler vardı. açıkçası sonrasından korktum da. Benim genital bir rahatsızlığım var hatta 2 gün önce ameliyat oldum, hala hastanedeyim. Çatım da dardı. Yani Normal doğuramazdım 14 haftalık olsa bile. İlerleyen dönemde karnımda ölürse kürtaj için geç kalmış olacaktım, sezeryan içinse çok eerken olacağı için bi karar vermem gerekiyordu. korktum yani. Lami cimi yok. Sadece doğumdan da değil. Karnımda ölmesi, her hafta doktora kontrole gitmek, her gittiğimde başka bir organının olmadığını öğrenmek… bunları yaşamaktan da korktum. Asla sağlıklı bir gebelik olmayacaktı. büyükken ölürse beni zehirleme ihtimali de vardı. Bi ihtimal karnımda ölmeyip doğsa bile illa ki ölecekti 1-2 hafta içinde ve o süreçte hastanede nasıl kalacaktım, eve gelemezdim kızımı orada bırakıp ama bana göstermeyeceklerdi bile çünkü yoğun bakımdan çıkamayacaktı. oğlum evde annesini bekleyecekti. ben yaşayan ölü gibi gezecektim, herkesi perişan edecektim. Bunları yaşamaktan korktum.
size de geçmiş olsun. Tek bebeği alıp öbür bebeği yaşatma şansları yok mu?
Çok geçmiş olsun sizi çok iyi anlıyorum insan ne yapacağını şaşırıyor söylediklerinizde ağır problemler elbette rabbimin verdiği canı almak bize düşmüyor ama insan öyle çaresiz kalıyor ki ömür boyu ikimiz de acı çekene kadar kendim çekeyim diyorsun biliyorum bu acıda ölene kadar benimle gelecek psikolojim bozuldu ama geçecek diyorum daha çok yeni ve minikleriniz henüz küçük tabi ki sonlandırın diyemem ama şunu söyleyeyim doktorum bana 8. Hafta da alalım demişti ama kesin bişey yoktu ortada ben kabul etmemiştim şuan o kadar pişmanım ki 6 ay çektiğim stres apayrı el kadar bebeği mezara koyduk ama rahatsızlığı netti her türlü için yanıyor zaten doğsalar bu kez onların da canı yanacak ama ben böyle rahatsızlıkları olup ben gebeliğe devam edeceğim diyenleri de çok takdir ediyorum ben yapamadım benim sınavım da buymuş geçemedim ama sadece kendinizi düşünün eşinizin desteği de çok önemli benim ki destek olmadı 5 yıldır deliler gibi çocuk isteyen adam keşke başta aldırıp uğraşmasaydık dedi ya ben orda yıkıldım zaten inşallah hakkınızda en hayırlı kararları verirsiniz
- 13 Kasım 2022
- 2.096
- 4.469
- 63
Elimizde değil ister istemez kendimizi suçluyoruz, doğumdan sonra dua ettim rabbim yavrularımı bana rüyamda göster diye. 2 gündür rüyamda sanki doğum yapmamışım da bebeklerime hamileyim. Hele bu sabah doğum yaptığım gündeydim, olmamıştı doğum, yavrularımı içerde tutmayı başarmıştım, gün gün adım adım doğuma kadar sayacam diyordum yavrularım yaşayacak diyordum, inşallah yaşatacağım onları diyordum. Uyandım rüyaymış, bebeklerim yoktu.
Ne hissedersen nasıl hissedersen rabbim yardımcı olur da atlatırsın inşallah. Hayırlı sağlıklı yavruların olsun.
