Birilerinin aglama duvari olmak

Ausencia .!.:

Büyük temizlik şart olmuş bence hayatında.

Böyle ne kadar seni kullandığını hissettiğin(maddi/manevi) , riyakar tipler varsa ; at gitsin hayatından .

Ciddiyim , çok kolay oluyor . İş arkadaşı mı ? Mesafe koy . Okul mu ? Görüşme . Aile mi ? Sesini çıkar .

Sen değişmedikçe , onlar asla değişmez .

Genişletmek için tıkla...

philly .!.:

Yapmaya calisiyorum ama ben yalan soyleyince icimde ki ben resmen bogazima yapisiyor, dusundugum gibi yasamaya calisiyorum, soylediklerimle yaptiklarim celismesin diye ugrasiyorum, gerci aksi olamiyor zira uyuyamiyorum bile aksi olunca, Ama cok sevdigim bir ablam var ve ben yillardir yurtdisinda tek basima yasiyorum ve bu surede beni bir kez bile aramadi, beni sevdiginden suphem yok ama her aradigimda yarim saat konusan ablam, olsem haberin olmayacak diye sitem ettigimde bile aglayan ablam bile 9 yil icinde bir kez aramadi. Sinirleniyorum arama sen de diyorum kendi kendime ama sonra baskasinin davranislarinin benim hayatimi yonlendirmesine izin vermemeliyim diyorum. Ama ciddi olarak hayal kirikliklari yasiyorum, bir tshirt parasi ile beni arar diyorum ama yapmiyor (calismiyor ablam ev hanimi). Ama insan ablasini nasil hayatindan cikarir ki(

Genişletmek için tıkla...

philly .!.:

Nereden baslasam, nasil anlatsam bilmiyorum ama bir yorgunluk, bikkinlik ve tikanmislik duygusu hakim hayatimda. Hayatim boyunca duyarli bir insan oldum, hala da oyleyim, ama cok mutsuzum, ve kimse de anlamiyor beni, cunku ayni zamanda cok pozitif ve agresif olmayan bir insanim. Insanlari kolay kolay kirmam, ama icten ice deli gibi ofke duyuyorum, sanki icimde iki tane ben var ve biri artik yeter sen daha onemlisin diyor, ve insanlari kirmak pahasina da olsa, icinden gecenleri soyle diyor, ote ki ise dunya bir anlik degmez, affet bosver diyor. Yasadigim bolunmusluk ile cok mutsuzum.

Bugun artik canima tak eden sey ise, insanlarin beni aglama duvari gibi kullandigini farketmem. Ne zaman sikintilari olsa pat diye beni ariyorlar, yeri geliyor zamanimi, yeri geliyor parami, yeri geliyor iyi niyetimi suistimal ediyorlar. Insanlarin birbiri ardindan baska, yuz yuze oldugunda baska davranmasina, kucuk seyler icin yalan soylemesine tahammulum kalmadi artik. Sirf uzuntulerini paylasmak , zor gunlerinde destek almak icin kapimi calanlarin, mutlu gunlerini dedikodularini yaptiklari insanlarla paylasmalarina, bu iki yuzluluge tahammul edemiyorum. Cok yorgunum ve bununla nasil basa cikacagimi bilmiyorum. Benim gibi hisseden var mi? Siz bu duygularla nasil basa cikiyorsunuz? Daginik yazdiysam affola, kafam karisik biraz. Simdiden tesekkurler.

Genişletmek için tıkla...

philly .!.:

Listem uzun bir baslarsam agzimi acmaya, hayatimdan cikaracagim insan sayisi oldukca yuksek olacak, yasam enerjimi yedi insanlar resmen. Bazilarini engelliyorum telefondan bana ulasamayinca yakinlarimi ariyorlar, saka gibi resmen. Yeri geliyor ayni ortami paylasmak zorunda kaliyorum, kapiyi vurup cikamiyorum ve bu beni cok ofkelendiriyor. Aa bir de " sen cok iyisin, onlar olsa sana yapar mi, iyi niyetini kullaniyorlar " diyen ama bizzat iyi niyetimi en cok kendisinin suistimal ettiginin farkinda olmayanlaar var atsam atilmiyor, satsam satilmiyor

Genişletmek için tıkla...

CathyLizzie .!.:

bak ben senin yerinde olsam naparım
iyi niyetiinin suistimal edildiğini sezdiğin her an buraya o konuyla ilgili başlık aç
emin ol herkes seni düzgünce yönlendirir gaza da getirir sen de yavaş yavaaş toparlarsın bence
ben dedim ya yakın arkadaşlarıma anlatıyorum onların gazıyla kurtuluorum genelde bu durumdan yoksa olmuyor inanki..

Genişletmek için tıkla...

guzoie .!.:

evet ben de buraya konu acmıstım daha once ve cok guzel tavsıyeler aldım o tavsıyeler de yolumu cızmeme yardımcı oldu..
dunya mı dıyeyım ınsanlar mı dıyeyım oyle bır hale geldı kı daha dune kadar bana herseyını anlatan benım de ona guvenerek herseyımı anlattıgım ınsanı yanımdayken karsımda buldum....
ben artık cevremdekı ınsanlara ınanmamayı guvenmemeyı onları dınlememem gerektıgını ogrendım bana cok guzel bır ders oldu...

Genişletmek için tıkla...

philly .!.:

Nereden baslasam, nasil anlatsam bilmiyorum ama bir yorgunluk, bikkinlik ve tikanmislik duygusu hakim hayatimda. Hayatim boyunca duyarli bir insan oldum, hala da oyleyim, ama cok mutsuzum, ve kimse de anlamiyor beni, cunku ayni zamanda cok pozitif ve agresif olmayan bir insanim. Insanlari kolay kolay kirmam, ama icten ice deli gibi ofke duyuyorum, sanki icimde iki tane ben var ve biri artik yeter sen daha onemlisin diyor, ve insanlari kirmak pahasina da olsa, icinden gecenleri soyle diyor, ote ki ise dunya bir anlik degmez, affet bosver diyor. Yasadigim bolunmusluk ile cok mutsuzum.

Bugun artik canima tak eden sey ise, insanlarin beni aglama duvari gibi kullandigini farketmem. Ne zaman sikintilari olsa pat diye beni ariyorlar, yeri geliyor zamanimi, yeri geliyor parami, yeri geliyor iyi niyetimi suistimal ediyorlar. Insanlarin birbiri ardindan baska, yuz yuze oldugunda baska davranmasina, kucuk seyler icin yalan soylemesine tahammulum kalmadi artik. Sirf uzuntulerini paylasmak , zor gunlerinde destek almak icin kapimi calanlarin, mutlu gunlerini dedikodularini yaptiklari insanlarla paylasmalarina, bu iki yuzluluge tahammul edemiyorum. Cok yorgunum ve bununla nasil basa cikacagimi bilmiyorum. Benim gibi hisseden var mi? Siz bu duygularla nasil basa cikiyorsunuz? Daginik yazdiysam affola, kafam karisik biraz. Simdiden tesekkurler.

Genişletmek için tıkla...

KarincaKadin .!.:

Sizde annemi gördüm. Annemde yıllarca aynen sizin gibiydi.
Arkadaş akraba aklınıza kim gelirse bizim evde bir tur, uzun süreli yatmışlıkları vardır. (Eşiyle kavga eden, babasından dayak yiyen bize gelirdi) . Her türlü maddi desteği yapmıştır.
Fakat sonrasında bu gerçekten onu çok etkiledi. Şimdi daha mesafeli insanlarla aa bu durumda da hiç vefa göstermemiş insanlar anneciğimi vefasızlıkla suçluyorlar :) Demem o ki geç kalmadan koyun mesafeyi, şimdi uygun değilim, hastayım, yorgunum deyin. Yoksa sonrasında sizin çoluklu çocuklu evinize sıgdırıp 1 yıl baktıgınız insanlar, bayramda seyranda beni aramadın tarzı basit bir sebeple size kapris yapabiliyor.

Genişletmek için tıkla...

philly .!.:

Ya inanin cocukluktan itibaren boyleydi ya enayi gibi, baskasinin dustugu dizine yara bandi ve pamuk almak icin evi en uzak olan ben kosarak giderdim digerleri yerinden kipirdamazdi yetmez aceleden kendim de duserdim ama kalkar yine gidip o salak seyleri getirirdim. Yillarca ablamlalarin ev temizligine yardim ettim, yetmez bebekleri dogunca ona bakmalarina yardim ettim onlar ayaga kalkana kadar, annem hasta oldu hastaneden cikmadim resmen " philly cok merhametli diye" takdir ettiler sagolsunlar, yetmezmis gibi bir de cok akilliymisim ve en egitimli benmisim diye babamin diger kizlari bana emanet etmesi ki evin en kucuk cocuguyum, nasil hissedecegim bilmiyorum.

Sozlum baska dunya, resmen iyi niyetimi suistimal ediyor, mutsuzlugumu gormuyor, yaninda eriyorum farketmiyor, hala guya beni koruyor, iyi niyetliymisim de bilmem ne, olmazmis boyle. A be adam sadece baskalarina degil sana da fazlasi ile musama gosteriyorum ve kontrolculugune simdilik tahammul ediyorum ve iyi niyetli olmam salak oldugum anlamina gelmiyor, her seyi goruyorum, ve not ediyorum. Bir gun patlamaktan korkuyorum resmen, insanlari sevemedigimi farkettim, aylar yillar geciyor "seni cok ozledik diyorlar" ben bu duyguyu resmen kaybettim ozlemiyorum kimseyi ve ozlemediysem ozledim de diyemiyorum, ben kimseyi ozlemiyorum deyip isin icinden cikiyorum bu sefer " cok duysuzsun" diyorlar, yalani gercege tercih ediyorlar

Genişletmek için tıkla...

philly .!.:

Nereden baslasam, nasil anlatsam bilmiyorum ama bir yorgunluk, bikkinlik ve tikanmislik duygusu hakim hayatimda. Hayatim boyunca duyarli bir insan oldum, hala da oyleyim, ama cok mutsuzum, ve kimse de anlamiyor beni, cunku ayni zamanda cok pozitif ve agresif olmayan bir insanim. Insanlari kolay kolay kirmam, ama icten ice deli gibi ofke duyuyorum, sanki icimde iki tane ben var ve biri artik yeter sen daha onemlisin diyor, ve insanlari kirmak pahasina da olsa, icinden gecenleri soyle diyor, ote ki ise dunya bir anlik degmez, affet bosver diyor. Yasadigim bolunmusluk ile cok mutsuzum.

Bugun artik canima tak eden sey ise, insanlarin beni aglama duvari gibi kullandigini farketmem. Ne zaman sikintilari olsa pat diye beni ariyorlar, yeri geliyor zamanimi, yeri geliyor parami, yeri geliyor iyi niyetimi suistimal ediyorlar. Insanlarin birbiri ardindan baska, yuz yuze oldugunda baska davranmasina, kucuk seyler icin yalan soylemesine tahammulum kalmadi artik. Sirf uzuntulerini paylasmak , zor gunlerinde destek almak icin kapimi calanlarin, mutlu gunlerini dedikodularini yaptiklari insanlarla paylasmalarina, bu iki yuzluluge tahammul edemiyorum. Cok yorgunum ve bununla nasil basa cikacagimi bilmiyorum. Benim gibi hisseden var mi? Siz bu duygularla nasil basa cikiyorsunuz? Daginik yazdiysam affola, kafam karisik biraz. Simdiden tesekkurler.

Genişletmek için tıkla...