- 3 Mayıs 2018
- 905
- 915
- 53
- Konu Sahibi 41ask_derin
- #1
Selam herkese bu ara fazla ihtiyaç duyuyorum buraya içimi dökmeye. Hepiniz çok içten cevaplar veriyorsunuz teşekkür ediyorum hepinize öncelikle
9 yılı aşkın bir arkadaşım var hatta kardeş gibiydik sabah kalkmadan gece uyuyana kadar her anımızı paylaşır çok güzel anlaşırdık. Zamanla o işe başladı ben ben okulumu yükseltmek istedim akademiye devam ettim. Her sorununda her derdinde yanında oldum bazı sağlık problemleri yaşadı yine ben oldum yanında ailesi uzaktaydı. Çok seviyordum arkadaşımı varlığı beni güvende hissettiriyordu. Sonra birine aşık oldu o kişide evlendi uzun bir zaman unutamadı bu onda özgüven sorununa neden oldu. Bu olayla birlikte de bizim arkadaşlığımız ilk darbesini almış oldu çünkü benim hayatımda o zamanki sevgilim eşim vardı mutluyduk. Bu yüzden onu anlamadığımı söyleyip sürekli kendine acıyordu hatta ben bazı sorunlar yaşadığım zaman hep en acı çeken kendisiymiş gibi cümleler kuruyor beni ve sorunlarımı ciddiye almıyordu alsa bile birgün dinler ertesi gün konuşmazdı yine onun yıllardır bitmek bilmeyen aşk acıları konuşulurdu.
Zamanla ben arkadaşımdan uzaklaşmaya ve soğumaya başladım. Sonra evlendim yine bu süreçte kendisi yalnız kaldığı için benimle mutluluğumu paylaşmadı anlayış gösterdim ve üstelemedim. Evliliğin sorumlulukları iş hayatı derken ona fazla vakit ayıramamaya başladım daha doğrusu onun istediği kadarını. Yorucu bir işim vardı sonra çocuk oldu derken bende insanım ve hiçbirşeye yetememe hissi oluştu bende. Ne yaparsam yapayım mutlu olmayan sürekli incitmeye çalışan birine dönüştü. Benim içimdeki sevgide bitti. Hiç kimse için kendimden ve ailemden kısıp asla mutlu olmayan birine adayamazdım kendimi. Ona çok aşık olan oldu ama hepsine bir bahaneyle olmaz dedi ve böyle böyle yalnız kaldı. Sonrada hiç kimse onu beğenmiyormuş gibi düşüncelerle sürekli yapayalnızım modunda gezdi.yıllarca depresyon icin tedavi almasını önerdim reddetti.
Ben artık iyice uzaklaştım ondan içimde ona karşı kırgınlık öfke var ama sevgi yok. Konuşmak bile gelmiyor içimden. Son birkaç aydır bunu farketmiş olacak ki sürekli baskı yaptı eskisi olalım düzelelim diye. Bende zamana bırakalım zamanla herşey düzelir böyle yaparsak tamamen kaybederiz birbirimizi dedim. Kimseyi bekleyecek gücü yokmuş. Sanki sevgiliyiz de? Son konuşmalarda beni iyice soğuttu. Artık yuvama eşime de yansıtıyorum. Evlendin mutlusun bana ihtiyacın kalmadı vs diyor vicdanıma oynuyor. Birini artık sevmiyorsak görüşmek istemiyorsak yılların paylaşımı olsa da bizi kötü biri yapar mı? Bu arkanı dönmek mi olur?
9 yılı aşkın bir arkadaşım var hatta kardeş gibiydik sabah kalkmadan gece uyuyana kadar her anımızı paylaşır çok güzel anlaşırdık. Zamanla o işe başladı ben ben okulumu yükseltmek istedim akademiye devam ettim. Her sorununda her derdinde yanında oldum bazı sağlık problemleri yaşadı yine ben oldum yanında ailesi uzaktaydı. Çok seviyordum arkadaşımı varlığı beni güvende hissettiriyordu. Sonra birine aşık oldu o kişide evlendi uzun bir zaman unutamadı bu onda özgüven sorununa neden oldu. Bu olayla birlikte de bizim arkadaşlığımız ilk darbesini almış oldu çünkü benim hayatımda o zamanki sevgilim eşim vardı mutluyduk. Bu yüzden onu anlamadığımı söyleyip sürekli kendine acıyordu hatta ben bazı sorunlar yaşadığım zaman hep en acı çeken kendisiymiş gibi cümleler kuruyor beni ve sorunlarımı ciddiye almıyordu alsa bile birgün dinler ertesi gün konuşmazdı yine onun yıllardır bitmek bilmeyen aşk acıları konuşulurdu.
Zamanla ben arkadaşımdan uzaklaşmaya ve soğumaya başladım. Sonra evlendim yine bu süreçte kendisi yalnız kaldığı için benimle mutluluğumu paylaşmadı anlayış gösterdim ve üstelemedim. Evliliğin sorumlulukları iş hayatı derken ona fazla vakit ayıramamaya başladım daha doğrusu onun istediği kadarını. Yorucu bir işim vardı sonra çocuk oldu derken bende insanım ve hiçbirşeye yetememe hissi oluştu bende. Ne yaparsam yapayım mutlu olmayan sürekli incitmeye çalışan birine dönüştü. Benim içimdeki sevgide bitti. Hiç kimse için kendimden ve ailemden kısıp asla mutlu olmayan birine adayamazdım kendimi. Ona çok aşık olan oldu ama hepsine bir bahaneyle olmaz dedi ve böyle böyle yalnız kaldı. Sonrada hiç kimse onu beğenmiyormuş gibi düşüncelerle sürekli yapayalnızım modunda gezdi.yıllarca depresyon icin tedavi almasını önerdim reddetti.
Ben artık iyice uzaklaştım ondan içimde ona karşı kırgınlık öfke var ama sevgi yok. Konuşmak bile gelmiyor içimden. Son birkaç aydır bunu farketmiş olacak ki sürekli baskı yaptı eskisi olalım düzelelim diye. Bende zamana bırakalım zamanla herşey düzelir böyle yaparsak tamamen kaybederiz birbirimizi dedim. Kimseyi bekleyecek gücü yokmuş. Sanki sevgiliyiz de? Son konuşmalarda beni iyice soğuttu. Artık yuvama eşime de yansıtıyorum. Evlendin mutlusun bana ihtiyacın kalmadı vs diyor vicdanıma oynuyor. Birini artık sevmiyorsak görüşmek istemiyorsak yılların paylaşımı olsa da bizi kötü biri yapar mı? Bu arkanı dönmek mi olur?
