- Konu Sahibi mutsuzamaumutlu
- #1
Aylardır anlamlandıramadığım boşluk kalbinin tam ortasındaymış meğer.
Yarın her şeyimi toplayıp bu kahrolasıca evden defolup gidicem.
Nereye giderim ne yaparım bilmiyorum.
Maddi açıdan tek bir kaynağım bile yok.
Elime daha diplomamı alamadım.
Oğlum daha yaşına girmemişken ona bu durumu ilerde nasıl anlatırım ne derim.
Babamın evine dönecek de değilim.
Daha 24 yaşındayım. Ama sanki 40 yaşında gibiyim.
Boğazımda düğümlenmiş sözcükler.
Artık hiç bir şeyin anlamı yok.
Keşke bana da hiç tanımadığı insanlara verdiği kadar değer verebilseydi.
Ne çocukluğumu anladım ne evliliğimi ne analığımı.
Böyle gelmiş böyle mi gider. Bir gün hayat bana da güler mi merak ediyorum.
Yarın her şeyimi toplayıp bu kahrolasıca evden defolup gidicem.
Nereye giderim ne yaparım bilmiyorum.
Maddi açıdan tek bir kaynağım bile yok.
Elime daha diplomamı alamadım.
Oğlum daha yaşına girmemişken ona bu durumu ilerde nasıl anlatırım ne derim.
Babamın evine dönecek de değilim.
Daha 24 yaşındayım. Ama sanki 40 yaşında gibiyim.
Boğazımda düğümlenmiş sözcükler.
Artık hiç bir şeyin anlamı yok.
Keşke bana da hiç tanımadığı insanlara verdiği kadar değer verebilseydi.
Ne çocukluğumu anladım ne evliliğimi ne analığımı.
Böyle gelmiş böyle mi gider. Bir gün hayat bana da güler mi merak ediyorum.
sartlar olgunlasinca önüne bak ve yürü
