bizimkide bi garip gerçekten kısmetinde ne varsa onu yaşıyosun..
aynı mahallenin çocuklarıyız biz..
ben doğduğumda k.validem eşimin küçük gelen 2yaşlarındayken giydiği kırmızı ayakkabılarını anneme vermiş giydirsin diye. tabi ozamanlar büyük geliyomuş
o yaşlara geldiğimde annem giydirmeye başlamış çok severmişim hep ayağımdaymış
eskimiş yırtılmış annem çöpe atarmış ben gider bulur giyermişim..
biz çıkmaya başladığımızda 17 yaşındaydım eşimde 22 yaşındaydı. 1sene kadar çıktık
sonra mahalle duydu dedikodu bilirsiniz ozamanlar böle rahat deildik ki
ayrıldım eşimden istemeden ama mecburdum eşim hiç istememişti ayrılmak. ama annem ve babam çok zor durumda kalmıştı laflar dedikodular..
aradan 3yıl geçti ve bi gün tesadüfen alsancakta karşılaştık oturup sohbet ettik ikimizde başkalarıyla çıkıyoduk.. içimizde ukte kalmıştı ikimizinde. kırgındı bana haklıydıda kendine göre.. ben ağlamaya başladım sarıldı falan. kendimizi el ele tutuşup yürürken bulduk. :kedi: 6ay kadar çıktık ama bu kez evlenmeye karar verdik fakat aileler istemiyodu onun annesi ve benim annem yani. pek sevmezlerdi birbirlerini. annemde k.validemde zamanında çok büyükk konuşmuşlar k.validem amasyalılardan kız almam annem akhisarlıya kız vermem.ikisininde sevmediği ot burunlarında bitti kaydirigubbakcemile3
ama azmettik biz söyledik ve rest çektik ailelerimize. birbirimizle evlenmessek asla kimseyle evlenmices dedik annelerimize. hatta hala hatırlarız eşim hep derdi azimle s.ç..n mermeri delermiş yavrucum bak gör başarcas.. ve başardıkda. sorunlar oldu tabikide
çünkü iki cambaz bi ipte oynamaz misali ikiside keçi gibi inatçı. o bişi der öteki aksini.
sonunda evlendik çok iyiyis şimdi herkes birbirinden memnun annemde k.validemde
çok şükürr :1rolleyes: