Mrb. K.K güzel bayanları eski konularımi bilen arkadaşlar vardır. Ben biyolojik babami görmeden büyüdüm .üstümde zerre emeği yok. Annemle çok zor günlerimiz oldu. Beni annemin 2.evliliğindeki babam büyüttü ,okuttu ,evlendirdi. Bundan bir süre önce baban hasta helalleş diye beni aradılar . Gitmedim telefonlarıni engelledim. Geçenlerde esimin numarasını bulup aramıslar babasi öldü diye. Benim riskli bir hamileliğim var oyüzden eşim 2 gün kıvranmış söylesemmi söylemesemmi diye. Neyse annem söyledi ve hiç etkilenmedim.
Konuya gelirsek o günden beri hıçkırsam babası öldü içine atıyor muamelesi görüyorum. Etkilenmediğimi üzülmediğimi söylüyorum ama inanmıyorlar. geçenlerde arka bacaklari olmayan bir köpeğin
protez bacakla yürüdüğünü izledik ,ben duygulandim ağladım. eşimde istersen babanın mezarina götüreyim demeye başladı. Ama gerçekten içimde hiçbir duygu yokkkk. Pandemi var ve hamileyim ve en önemlisi o adam benim kendimi ve bebeğimi riske atacak kadar değerli değil niye 6 saat yol gideyim.
Kimse üzülmediğimi kabullenmiyor. Yok içinde barış içinde affet. Yok kan çekermiş yok bilmem ne. Ya mecburmuyum affetmeye. kendi kendimden şüphelenmeye başladım. Sizce bu hissettiklerim daha doğrusu hissetmediklerim normal mi ?
