Yaşım 51. Kaynana olmaya İnşallah yakınım.
Gençken kaynana olursam, hiç işlerine karışmam, onlar mutlu olsun ben uzakta da olurum falan filan derdim.
Ama yaş ilerledikçe görüşlerim değişti.
Öncelikle aldığım kararlar var. (Tabi burasının etkisi de çok büyük.)
1- İki çocuğum var her ikisinde de (inşallah) evlenirlerken aynı tutarda bir miktar para verip "benim gücüm buna yetiyor. Gerisini siz tamamlayın" diyeceğim. Tabi o güne kadar durumum iyi olursa. Fazlasını kendileri tamamlasınlar.
2- Çocuklarıma babamdan kalma 2 daireyi birer birer verecektim. Vazgeçtim. Daha yeni gelinlerin ve damatların tapu derdine düşdüğünü gördükten sonra fikrim değişti. Ben ölünce alırlar.
3- Torun morun bakmam (inşallah) herkes doğurduğuna baksın. Sonra yok kaynanam yoğurdunu yedirme di, yok severken yanağından öptü mikrobunu bulaştırdı vs. vs. çekemem.
Amaaaaa asla evlatlarımdan vazgeçmem. ÖPERİİİİMMMM deeee, SEVERİİMMMM deeeeee.
Buna ne gelin ne de damat karışamaz. Karışırsa tavrımı da koyarım.
Şimdilik bu kadar.