Daha az yada daha çok benzer sorunları hepimiz yaşıyoruz. Annenle baban arasında taraf olmaktansa köprü olman daha yapıcı olur. Çünkü sen yada kardeşlerin taraf oldukça baban kendini yalnız hissedip daha da hiddetlenebilir. Biri annen, diğeri baban atsan, atılmıyo satsan satılmıyo malesef. Mesela benim babamın bize verdiği maddi-manevi zararın haddi hesabı yok. Fiziksel şiddeti yok şükür ki ama manevi şiddeti belkide ona eş değer. Onca şeye rağmen ben babamı özünde çok seviyorum ve onun psikolojisini anlayabiliyorum. Çünkü çok ağır ameliyatlar geçirdi, psikolojisi bozuldu. Yıllarca ağzı var dili yok dediğim anneminde dili oldu pabuç gibi ee bu sefer de tartışmalar kaçınılmaz oluyo. Hep annene odaklanmışsın, biraz da madalyonun öbür yüzüne bakıp babanı anlamaya, psikolojisini çözmeye çalış. Annen kadar onunda sana ve kardeşlerine ihtiyacı olduğunu görürsün. Hayat her zaman, herkese altın tepsi içinde yaşamlar sunmuyo malesef. Hepimizin imtihanları farklı ve sabırlarımız farklı olaylarla sınanıyo. Önemli olan sorun odaklı değil, çözüm odaklı olabilmekte. İyi insanla herkes geçinir bunu aklından çıkarma. Marifet kötüyle geçinebilmekte....