Bir bucuk yillik bir iliskim var. Hic kavga etmedik biz. Mesela o benim uzulecegimi bile bile bana hic bir sey soylemez ama ben onun yuz ifadesinden, konusmasindan anlarim bir seylerin iyi gitmediginden onun psikolojik durumu iyi olmadigindan. Neyin var sorsam, konusmak istesem patlar uzerime ki bir defa sordum gordum. Pisman oldu ,ozur diledi, iyi hisetmemi sagladi. O beni kiracak bir sey yapsa ben cok cabuk aglarim mesela, aglamamak icin zor tutarim kendimi. Belki onun baskalarina kizginligi olmus , isi yogun gitmis, musterilerle sorunu olmus diyorum kendime, kavga etmeye asla girismiyorum. Susmayi tercih ediyorum ama o anda bana sesi yukseldiginde asla ve asla konusamiyorum, onunla polemiye girmemek icin uzaklasmak istiyorum ki o anda hisetiklerime sahip cikip, durumdan kavgasiz, guzel bir sekilde cikmak istiyorum. Yani anliyacaginiz biz birlikteyiz ama her kes kendi duygularina soylediklerine dikat ediyor ki kavga etsek ne olur bilemiyorum bilmek te istemiyorum. Ikimizde asiri prensipli ve yogun bir is hayatin icindeyiz. Bazen kavga etsek keske diyorum, patlasak oyle, icimizden cikartsak ne var ise, ama sonra da oyle yapsaydik bu kadar duzenli bir iliskimiz olmazdi herhalde dusunuyorum. O bana kusse, konusmaz, aramaz sormaz bir kac gun sinirleri yatisana kadar. Ben ona kussem cekip gidiyorum, konusmadan ,hic bir sey soylemeden ki o anda konusamiyorum zaten icimdeki firtinalardan dolayi. Sakinlesince ozur mu dilesem ne soylesem acaba, aslinda soyleyecek hic bir sey bulamiyorum ki bu benim iste diyerek bekliyorum sadece durumun akisini gormek icin. Bizimki de boyle bir sey iste. Kavga desen kavga yok, huzursuzluk desen, huzur var, dert sikintimiz yok ta iste, anlatmak, paylasmak geldi icimden sadece....