Ben birazda bu karar sürüklendigimi hissettigim icin belkide mutsuzum.
Yani ailem bosanmama ön ayak oldu sanki. Asla yuva bozmak isteyen insanlar degiller, annemle babamin agladigi günlerde oldu,annecim hala aglar, ama bu adamdan sana koca olmaz dediler. Hic kimse barismamizdan yana degil, bana yapilanlar gercekten saygisizca, aileme yapilanlar saygisizca seyler, ama ben neden hala mutsuzum? Bu karari alirken biraz zorladilar gibi hissettim kendimi. Evi terk ettigimde dayanamiyorum artik istemiyorum onu diye geldim, sonra gitgeller yasadim. Simdide mutsuzum. Evliligim boyuncada cok mutlu olmadim, peki o halde neden hala mutsuzum? NIYE? Icimden diyorum ki su an evde olsan yaninda olsa icindeki aci dinerdi, ama bu saatten sonrada dönemiyorum esimle ailemin bütün baglantilari kopacak, esimin aileme ve bana yaptigi saygisizliklarida yutmus olacagim, ayrica esim bu saatten sonra beni eskisi kadar seveyecek belki 50 gündür yoktun, madem dönecektin neden bunlari yaptin demeyecek mi?
Cok caresizim. Korkuyorum birde bu evlilikten. Cocugum olursa hic bosanamam daha.
Yani hem bu evliligi yürütmek istiyorum, devam ettirmek istiyorum, hemde su an korkuyorum ilerde gitmez diye.
Diyeceksiniz ki madem yürütmek istiyordun niye ciktin ailenin yanina geldin, cünkü cok bunaltmisti artik tahammulüm kalmamisti, cok mutsuzdum, hakaret etti birde. Seviyordu niye eziyet ediyordu, bende bunu anlamiyordum.
Siz nasil tam emin oldunuz? Hic mi üzülmediniz bosanirken? Yani hic?