- 13 Haziran 2016
- 31
- 5
- 1
- 39
- Konu Sahibi Nazevren86
- #1
Selam hanimlar
Gecen gûn esimle ilgili bir konu acmistim. Kisaca anlatacak olursam asiri derecede sorumsuz (calisir en fazla 1
sene sonra isinden ayrilir, evde eksil gedik var mi hic sormaz), huysuz (sürekli birseyler bulur günümü mahveder, ufak tefek sudan sebeplerden bagirir sert sert bakislar atar), ailemle hic anlasamaz, ne tuhaftirki iki gelinimizde anneme babama bayilirlar her seferindefe hep sansli olduklarini söylerler ama esim aksi oldugundan esime evliligimizin 2. yilindan itibaren mesafe aldi benim ailem bu sebepten olsa gerek onlari önemsemez sevmez. Sürekli pofpoflanarak büyüdügü icin hep ben hep ben, hep benim isteklerim modunda. Onun dedigi olmadigi zaman ya surat asar yada kavga cikarir. Kisaca böyle.
Evlendigim andan itibaren beni hep mutsuz etmistir zamanla düzelmeler olmadi degil, oldu, o ukala tavirlarindan hayatin gerceklerini, kimsenin onu kendi ailesi gibi pofpoflanayacagini (haksiz oldugu halde bile) ögrendigi andan itibaren biraz insan gibi davranmaya basladi ama bu sefer kendi mutsuz oldu, saclarina aklar düstü resmen. Dünyayi cevresine dar etmel, bagirmak cagirmakla hayatinin benden önceki ve benle beraber bir süre ben sesimi cikarana kadar idam ettirdigi icin, resti cektikten sonra saclarina aklar düsmesi ve kendine azda olsa ceki düzen vermesi cok normal. Sorun su ki benimde artik ona karsi tahammülüm hic ama hic kalmadi. En ufak birseyine bile (bir barsak su getirsene) diyisine bile sinir oluyorum. Calismiyor dogru düzgün 6 senenin 3 senesini yatarak gecirdi, bende hem calisip hem eve yorgun argin gelip böyle bir adama hizmet etmek istemiyorum artik. Sanirim sevgilde tükendiki tahammülüm kalmadi. Eskiden en agir hareketlerine ragmen aglayip icimin yandigini iliklerime kadar hissetsem bile dedigini yapardim aman yine bir kavga cikmasin diye.
Simdi böyle bir adamdan bunca sene neden bosanmadim, soracaksiniz.
1) ilk zamanlar cok asiktim
2) Bosanma acisindan, özlemekten korktum
3) Kendine cok az deger verdigim icin
Sanirim bosanma karari beyinde bitiyor ve kararli olmak gerekiyor. Bosananlara sorum, nasil bu karari aldiniz ve ne zaman aldiniz? Hic korkmadiniz mi bu karari alirken? Ve ne olduda birden veya zaman icerisinde kesin karar verdiniz? Aydinlatin beni lütfen.
Gecen gûn esimle ilgili bir konu acmistim. Kisaca anlatacak olursam asiri derecede sorumsuz (calisir en fazla 1
sene sonra isinden ayrilir, evde eksil gedik var mi hic sormaz), huysuz (sürekli birseyler bulur günümü mahveder, ufak tefek sudan sebeplerden bagirir sert sert bakislar atar), ailemle hic anlasamaz, ne tuhaftirki iki gelinimizde anneme babama bayilirlar her seferindefe hep sansli olduklarini söylerler ama esim aksi oldugundan esime evliligimizin 2. yilindan itibaren mesafe aldi benim ailem bu sebepten olsa gerek onlari önemsemez sevmez. Sürekli pofpoflanarak büyüdügü icin hep ben hep ben, hep benim isteklerim modunda. Onun dedigi olmadigi zaman ya surat asar yada kavga cikarir. Kisaca böyle.
Evlendigim andan itibaren beni hep mutsuz etmistir zamanla düzelmeler olmadi degil, oldu, o ukala tavirlarindan hayatin gerceklerini, kimsenin onu kendi ailesi gibi pofpoflanayacagini (haksiz oldugu halde bile) ögrendigi andan itibaren biraz insan gibi davranmaya basladi ama bu sefer kendi mutsuz oldu, saclarina aklar düstü resmen. Dünyayi cevresine dar etmel, bagirmak cagirmakla hayatinin benden önceki ve benle beraber bir süre ben sesimi cikarana kadar idam ettirdigi icin, resti cektikten sonra saclarina aklar düsmesi ve kendine azda olsa ceki düzen vermesi cok normal. Sorun su ki benimde artik ona karsi tahammülüm hic ama hic kalmadi. En ufak birseyine bile (bir barsak su getirsene) diyisine bile sinir oluyorum. Calismiyor dogru düzgün 6 senenin 3 senesini yatarak gecirdi, bende hem calisip hem eve yorgun argin gelip böyle bir adama hizmet etmek istemiyorum artik. Sanirim sevgilde tükendiki tahammülüm kalmadi. Eskiden en agir hareketlerine ragmen aglayip icimin yandigini iliklerime kadar hissetsem bile dedigini yapardim aman yine bir kavga cikmasin diye.
Simdi böyle bir adamdan bunca sene neden bosanmadim, soracaksiniz.
1) ilk zamanlar cok asiktim
2) Bosanma acisindan, özlemekten korktum
3) Kendine cok az deger verdigim icin
Sanirim bosanma karari beyinde bitiyor ve kararli olmak gerekiyor. Bosananlara sorum, nasil bu karari aldiniz ve ne zaman aldiniz? Hic korkmadiniz mi bu karari alirken? Ve ne olduda birden veya zaman icerisinde kesin karar verdiniz? Aydinlatin beni lütfen.
