Canım önce ona müdahale etmeyi bıraktım. Yardım etmek amacıyla yaptığımı düşündüğüm, ama erkeklerin saygısızlık ve eleştiri olarak algıladığı her hareketimi bıraktım. Örneğin sigarasını karışmak, ne giymesi gerektiğini söylemek, işiyle ilgili tavsiye vermek, yediği yemeğe karışmak, bana nasıl davranması gerektiğini söylemek...
Hepsini bir çırpıda çöpe attım. Zorlandığım oldu ama ağzımda bant var farzettim.
İsteklerini ilham verici biçimde dile getirmeye başladım. "Para biriktirip ev alalım" demek yerine, "kendi evimde oturmayı çok isterdim" demeye başladım mesela. Yani talep etmeyi bıraktım, ama isteklerimi öyle bir biçimde söyledim ki, ona beni mutlu etmesi için ipucu vermiş oldum.
Kendimi mutlu etmeye odaklandim. Bir ev işi veya başka birşey benim kendime ayiracagim zamandan caliyorsa, basitçe "hayır" demeyi bildim ve kendimi savunmak için bir sürü açıklama yapmaktan kacindim.
Ona "neden beni aramiyorsun" diye söylenen guya güçlü ama çekilmez kadın olmayı bıraktım, onun yerine "seni özledim" diyen kırılgan ama kadınsı biri olmayı seçtim.
Onun bana yaptığı iyilikleri / iltifatlari, en kcuugunu bile minnetle kabul etmeye basladim. Marketten dondurma alıp geldiğinde, cileklisini niye almadın ben onu seviyorum demek yerine gülümseyerek teşekkür etmeyi seçtim. Ona beni mutlu ettiğini hissettirdikce, daha çoğunu yapmaya başladı.
Aslında bu coook daha uzun uzun anlatılacak birşey, ama özetle böyle.
Bunların hepsini blog yazıp anlatacağım inşallah.