2 çocukla ani bi kararla evi terk edip boşandım.
İstanbulda yaşıyorum.
İşim yoktu, çocuklarım çok küçüktü.
Babaevine döndüm tabii, biz de aşağılama tarzı bir sorun olmadı ama ben çocuklarla babamın evine sığışamadım.
Hemen iş buldum, bi kaç ay sonra da gözümü karartıp 1+1 bi eve çıktım.
Evim anneme çok yakındı, ben işteyken çocuklarla annem ilgilendi.
Asgari ücret alıyordum, çok zor günler geçirdim fakat çocukların bi düzeninin olmasını çok istediğim için çok çabaladım.
Çocuklarım bi gün çocuk odası takımı istedi benden :) Burnumun direği sızlıyor hatırlayınca, yok param, kazandığımla ucu ucuna bile zor geçiniyorum. O ara oturduğum mahallede ki biri sokağa 2 kapaklı dolap ve 5 çekmeceli çok eski bir etajer atmıştı. Gece annemle onları alıp eve taşıdık, çocuklar babasındayken ben bunları bi güzel boyadım üzerine de internetten sticker alıp yapıştırdım. Çocuklar gerçekten yeni oda takımı aldım sanmıştı, koşup boynuma sarıldılar ben bi ağla bi ağla :)) çok zor günlerdi.
Vel hasıl, ayrı eve çıkmak düşünüldüğü kadar zor değil ciddiyim ama bazı arkadaşların haftasnu da çalış yeterki evini ayır fikrine de karşıyım. Burda önemli olan ayrı eve çıkmaktan çok çocuklarına ne kadar vakit ayırabildiğin. Herşeyi unut, ertele, salla.. en çok çocuklarınla zaman geçir en çok onlarla sohbet et, en çok onları dinle, onlara anlat.
Allah yardımcın olsun olsun arkadaşım, en yakın zamanda Rabbim hayırlı kapılar açsın sana.