3 hafta önce kontrol hastası ruh hastası bi adamdan tek celsede boşandım.O başka şehire gitti ben kızlarımla evimizde kaldım .Şimdi kızlarım önce ağladılar ama şimdi alışıyorlar gibi .çünkü babası bu süreçte sadece 1 kere gördü.onun öncesindede 1 haftalık bi ayrılık var.yani 1 ayda sadece 1 kere gördü.Çocuklar doğal olarak üzülüyorlar.Ben yanlarındayım .Hiç yalnız bırakmıyorum.etkinlikler yapıyoruz.neşeli durmaya çalışıyorum.Güldürüyorum .ama sorum boşanmış aile çocukları ve boşanmış anneler ilerde çözülmeler oluyor mu. İşte çocukların sınavı da bu ne diyimAllah herkeain yardımcısı olsun.
Boşanmış bir çiftin çocuğu olarak şöyle izah edeyim ;
Herkesin dediği gibi huzursuz, kavga dolu bir evde yaşamaktan iyidir boşanmak
Lakin şu var ki insanlar boşanmayı da bilmeli bu da usulü olan bir kavram ; boşanıp çocuklarla başbaşa kalmış depresif ya da sorumluluktan agresif bir anne ya da boşanınca çocuklardan da boşandığını sanan bir baba ömür boyu mutsuzluk sebebi. Bizimkiler bu işi beceremedi, babam hep sorumsuz annem hep çok sert ve asabiydi, bizi atıp satmadı, hiç birşeye muhtaç etmedi ama sizi ben bakıyorum, benim ekmeğimi yiyorsunuz, bakın babanız gitti o yüzden ben ne dersem o olacak davranışları hep üzerimizde idi. Bugün düşünüyorum evet kolay değil ama daha başka olabilirdi. Sonuçlar ne oldu ona da bir bakalım ; ablam ömrü billah düzgün bir hayat kuramadı büyük çocuk olarak bu işten en ağır darbeyi aldı, küçük kardeşlerimi o büyüttü, sayısız kez annemin ağır şiddetine maruz kaldı, şu an 50 yaşında. Bir küçüğüm bir kez boşandı, bir oğlunu babasına bıraktı ve resmen çocuğundan da boşandı anne olarak, ortada ziyan bir evlat var, ikinci kocasından bir kızı daha oldu, bir daha boşanma yaşamamak için abuk bir adamın tüm isteklerine katlanıyor, hata üzerine hata hayatı. En küçüğümüz iyi denen bir evlilik yaptı, iki çocuğu var ama derin yaraları var, bu kez tüm eksiklerini çocuklarıyla kapatmak isteyip çocuk bağımlısı bir anne oldu, hayatı boyunca asla gerçekten mutlu olmadı. Bana gelince 6 dan 14 yaşıma kadar babamda kaldım, 14 'te anneme gönderildim, akıl almaz travmalar yaşadım o yıllar, 16 yaşında çareyi çalışmakta buldum. 42 yaşıma kadar deli gibi çırpınıp hayatımı kurdum, kimseden destek almadım kafama kakılmasın diye, eşim dahil. 36 da evlendim ve hayatımın hiç bir anında çocuk bağı istemedim hala da istemiyorum. Çok uzattım farkındayım ama bu 36 yıllık bir konu :))) demem o ki ne çok çocuk psikolojisinin üzerine düşün ne de kendinizi ihmal edin. Sağlıklı ebeveyn=sağlıklı çocuk hepsi bu bence önce kendinizi sağlam tutun ve dünya yıkılmış gibi davranmayın çocuklara. Babaya gelince ikaz edin olmuyorsa tamamen silin hayatınızdan çünkü bir var bir yok daha yıpratıcı çocuklar için, olmayınca o düzene alışırlar