- 27 Temmuz 2019
- 2.724
- 9.219
- 158
- Konu Sahibi Atlantistebiranka
- #1
Selam kızlar, aylar sonra yazıyorum. Burada çok güzel insanlar tanıdım, arkadaşlarım oldu. Beni önceki konularımdan biliyorsunuz. Boşanma davam hala sürüyor şükür. Ben cehennemden çıkalı bir seneyi geçti, genel olarak toparladım diyebilirim. Kendimi oyalayacak ve gelişeceğim uğraşlar edindim. Okulum devam ediyor. Tabi bu noktaya gelene kadar neler yaşadım, neler işittim bir ben bir Allah biliyor. Ummadığım insanlardan ummadığım laflar mı dersiniz, üzerine vazife olmayan herkesin benim boşanmama laf söylemesi mi dersiniz ohoo. Artık susmayıp cevap verdiğim için de adım agresife çıktı tabi. İnsanlara ben çok iyiyim çok mutluyum dedikçe, hayır agresifsin, sert cevap veriyorsun diyorlar. Önceki halimden eser yok çünkü. Değiştim. Önceden kırılmasınlar diye diye susuyordum, şimdi haklarını avuçlarına koyuyorum. Ondan.
Neyse.
Benim derdim "boşanmış kadın" olmam. yani bekaretten ibaretmişimcesine, en yakın akrabamın benim adıma kahırlanması. Her muhabbette onların oğluna ne olacak, olan bizim kıza oldu demesi. Yahu bana bir şey olduğu yok, bakire değilim sadece hala ruhum, benliğim duruyor diyorum ama kendisi benim eşyalara bakarken ağlıyor. Ben ağlamıyorum. Elimden gelse şampanya patlatırım. Kanatlarım açılıyor ama böyle davranışlara maruz kaldığımda omuzlarım çöküyor. Sosyal medyada, sözlükte boşanmış kadınlarla ilgili yazıları okuyorum ödüm kopuyor. Zaten insanlardan çok soyutlamış haldeyim, kendimi kapattım, güvenim sıfır. Üstüne benim için kötü niyet taşımadığına emin olduğum bu akrabamın, arada sırada böyle konuşması kalbimi kırıyor. Yüzüne de söyledim halbuki ama konuşurken bir anda çıkıyor ağzından, ona baktığımı görünce susuyor. Konuyu kapatıyor. Anlıyorum kötü niyeti yok ama düşünceleri çarpık. Boşanıyorum diye başıma ne geleceğini düşünüyor bilmiyorum. Arada sırada, her evlilik böyle garip ve kötü değil sen insana denk gelmedin, zaman geçince karşına iyi biri çıkar diyorlar. Ben kararımı verdim, evlenmek zorunda değilim, evlenmeyeceğim diyorum. Hep bir ağız karşı çıkıyorlar.
Eşyalarımı aldım bu arada. Şimdi de o yaşadığım kötü günlerin gölgesi üzerlerinde ve bana kötü enerji verecekler gibi saçma bir şey düşünüyorum.
Biraz uzun oldu sanırım ama beni anlayan birileri çıkar umarım. Çok ihtiyacım var.
Neyse.
Benim derdim "boşanmış kadın" olmam. yani bekaretten ibaretmişimcesine, en yakın akrabamın benim adıma kahırlanması. Her muhabbette onların oğluna ne olacak, olan bizim kıza oldu demesi. Yahu bana bir şey olduğu yok, bakire değilim sadece hala ruhum, benliğim duruyor diyorum ama kendisi benim eşyalara bakarken ağlıyor. Ben ağlamıyorum. Elimden gelse şampanya patlatırım. Kanatlarım açılıyor ama böyle davranışlara maruz kaldığımda omuzlarım çöküyor. Sosyal medyada, sözlükte boşanmış kadınlarla ilgili yazıları okuyorum ödüm kopuyor. Zaten insanlardan çok soyutlamış haldeyim, kendimi kapattım, güvenim sıfır. Üstüne benim için kötü niyet taşımadığına emin olduğum bu akrabamın, arada sırada böyle konuşması kalbimi kırıyor. Yüzüne de söyledim halbuki ama konuşurken bir anda çıkıyor ağzından, ona baktığımı görünce susuyor. Konuyu kapatıyor. Anlıyorum kötü niyeti yok ama düşünceleri çarpık. Boşanıyorum diye başıma ne geleceğini düşünüyor bilmiyorum. Arada sırada, her evlilik böyle garip ve kötü değil sen insana denk gelmedin, zaman geçince karşına iyi biri çıkar diyorlar. Ben kararımı verdim, evlenmek zorunda değilim, evlenmeyeceğim diyorum. Hep bir ağız karşı çıkıyorlar.
Eşyalarımı aldım bu arada. Şimdi de o yaşadığım kötü günlerin gölgesi üzerlerinde ve bana kötü enerji verecekler gibi saçma bir şey düşünüyorum.
Biraz uzun oldu sanırım ama beni anlayan birileri çıkar umarım. Çok ihtiyacım var.