7 aylık hamileyken adliye koridorlarında elimde dilekçe gözlerim ağlamaktan balon gibi dolaştığım günler aklıma geliyor.Neden yine sorumsuzluk.Doğum yaptım bebek 4 aylık olduğunda kredi çekti araba aldı.O güne kadar bebeğimize bir paket bez alıp gelmemişti.Arabayı aldığının ertesi günü anladım ben araba aldığını.Biz ne sıkıntılar çekelim borcun bitsin diye ümit ediyorum üstüne gelmiyorum,sen git araba al.Hala öyle kızgınım ki.Ne saklayayım kovdum o gün eşimi evden.Zaten otel gibi kullanıyorsun evi bundan sonrada arabanda yaşa.İki aya yakın arabada yaşadı gerçekten.Fakat benim vicdanım rahat etmedi,burnu sürtülsün dedim.Adam sanki boşanmışız gibi rahat rahat 15 günde bir çocuğu görüp gidiyordu.Ha bu arada her geldiğinde bebeğin ne masrafı varsa söyle diyordu artist artist sorumlu baba rolüne girmişti.Çevreden bir iki büyüğün bizi buluşturmasıyla geri birleştik,sözler verdi fakat tutulmamak üzere.Ben bu ara psikiyatriye gittim,her hangi bir depresyon halimin olmadığını sağlıklı düşünebildiğimi ve mantıklı bir insan olduğumu söyledi bana.Eşime dedim gidelim diye tamam dedi.Ama ben yüzünü göremedimki doktor nasıl görsün.Gece yarısı gelir öğlene kadar uyur.Kalkar kahvaltı yapar çıkar sonuç yine aynı.Bu arada borçlar bitmiyor ekstreleri eve iste diyorum nafile,hep cebine geliyor.Borç bitmiyor,sanırım eşim batağa girdikçe ailesi kalkınıyor.Defalarca konuştum ama faydası yok.Önceleri mülayim bir insandı öğrenciyken,yani bir buçuk sene öncesi.O zamanlar sorunlarımızı çözmek için sabahlara kadar konuştuğumuz olurdu.Şimdi hadi biraz konuşalım dediğimde sen kimsin senle konuşcam önce sen kendini değiştir diyor.Aceba dırdırcı bi eşmiyim diyorum kendi kendime bazen evet ama çoğunlukla hayır.Görüntü olarakta iyi olduğumu düşünüyorum hep evdede olsam onun dikkatini çekecek şekilde giyiniyorum,ilgilenmiyor.Yemekler,temizlik her şey tamam.Aceba bütün bunlar fazlamı ona?
