Boşanmalımıyım?

Merhaba arkadaşlar, gerçekten çok arada kaldığım bir durum bu yüzden elimden geldiğince durumu size anlatmaya çalışacağım. Her birinizin verdiği öneriler çok önemli yardımcı olursanız çok sevinirim.

Öncelikle 7-8 sene gibi bir süredir evliyim, severek evlendim. Evlenmeden önce 5-6 senelik sadece uzaktan tanışıklığımız vardı yakın değildik yani kişilik yapıları ve yaşam tarzlarımızı bilmiyorduk. 1-2 sene kadar flört sonrası evlendik.

Sevgili olduğumuz dönemde çok güçlü ve başarılı, güçlüklerin üstünden gelen mutlu bir adamdı. Evlendikten sonra çok değişti. Sürekli bana tamam haklısın çözeceğim deyip hiç bir konuyu çözmeyen beni sürekli manipüle eden bir adam haline geldi. hiç bir zaman kavga ederek değil ortada olan yanlışları güzel bir dille çocuğa anlatır gibi anlatmayı tercih ettim ama işe yaramadı. Mesela evden sabahlara kadar çalıştığım bir dönemde kayınvalidem çat kapı kafasına estiği zaman geliyordu, ben ona bu durumdan rahatsız olduğumu, gece çalıştığım için o saatlerde uyuduğumu ve evimizde toplu olmadığını bunu ben söylersem alınabileceğini ama kendi annesi olduğu için ona uygun bir dille söylemesini istedim. Hak verdi konuşacağını söyledi ve Hiç bir şey düzelmedi.

Sonra çalışma saatleri çok daha az ve çalışma konumu benden çok daha yakınken sürekli iş stresini eve getirmeye başladı. Sürekli söylenmeler söylenmeler. O dönemde ben işsiz kalmış evden ek iş yaparak para kazanmaya çalışıyordum. Şansa kariyerine yönelik bir fırsat çıktı il değiştirmemiz gerekti yine ona destek oldum cesaret verdim, çalışma ortamı değişirse bu değişir diye düşündüm ama olmadı yine memnuniyetsiz söylenmeler dizisine rastladık. Neyse bu dönemde ondan soğuduğunu ve artık kendine çeki düzen vermesi gerektiğini söyledim, yine hak verip yapacağım deyip hiç bir şey değişmedi. Ailesi bana sürekli il değiştirdiğimiz için gönderme yaparken susup yok ya onlar öyle demek istemiyorlar yanlış anlıyorsunlara başladı.

Yine mutlu olsun diye işi değiştirip eski ile geri döndük. Bu sürede hamile kaldım. Hamileliğim boyunca bir çöp kaldırmayıp yardım etmedi. Evden çalışıyordu, tabi her zamanki bahanesine göre çok çalışıyordu ve asla bir şey yapamazdı. Yine her gün işten güçten söylenmeler v.s aynı memnuniyetsizlik durumları hamileliğindedir sürdü yani. Ağır kaldırmaktan plasenta düştü. Zor bir sezaryen doğum geçirdim. Plasenta rahim duvarına yapıştığı için rahmim alınacaktı son anda başka bir operasyon ile kurtuldum. Çocuğum sağlıklı doğdu çok şükür.

Çocuk doğduktan sonra da gram yardımcı olmadı bana. Hiç uyumayan ve sürekli ağlayan bir bebekti (hala öyle ). Zaten doğumdan sonra yaklaşık 6-7 ay kadar benimle aynı odada uyumadı. Sebep; bebeğimiz horluyormuş, onun sesinden uyuyamıyormuş, o çalışıyormuş iyi uyumaya ihtiyacı varmış. Bebeğim doğduktan sonra psikolojik ve fiziki olarak hiç yardımcı olmadı bana . En son bebeğim 7 aylıkken yine böyle bir durumda Dayanamadım ve annemin evine gittim. Maalesef dağ gibi arkamda durur dediğim ailem duruyormuş gibi yaptı ama eşime bir kere tavır koymadı, kızımı üzme, kızımın yanındayız demedi. Bana dönüp eşimden için aslında iyi çocuk dediler . Yani ‘boşanırsan tabiki arkandayız mecbur bakacağız ama yerinde dursan daha iyi olur’ culuk oynadılar. Bundan dolayı 2 gece kalıp eve geri dönmek zorunda kaldım. Aradan 1 sene geçti lafta hep haklıyım, özürler dileniyor ama icraatta hiç bir şey yok. İşin kötü tarafı eskisi gibi sevgi hissetmiyorum, özlemiyorum. Bir de evden çalıştığı için sürekli evde hiç yalnız kalıp kafamı dinleyemiyorum. Düzeltmeye çalışıyorum aramızı ama kalbim o kadar kırık ki sürekli aklıma geliyor, canım acıyor.

Fiziksel hiç bir şiddet yok evet, evet bana küfür etmez v.s ama psikolojik olarak sürekli bir yönlendirme içindeyim. Dursam niye duruyorsun beni sevsene, gülsem başka bir durum. Ve ondan ayrılmayayım diye çalışmamı istemiyor(şu an zaten bebeğimden dolayı çalışamıyorum ama sonrasında da çalışmayacakmışım). Arkadaşlarım olsun başkalarıyla dışarıya gideyim eğleneyim istemiyor. Bunları kavgayla yapmıyor psikolojik manipülasyon ile yapıyor. Biliyorum ama karşı koyamıyorum. Şu an işim yok, ailem arkamda değil, doğdu düzgün bir arkadaşım yok. Ama ona karşı eskisi gibi sevgi de besleyemiyorum. Çocuğum şu an 1,5 yaşında 2,5 yaşına yani kreş yaşına kadar bekleyip o zaman Başka bir ile taşınıp boşanmayı düşünüyorum ? Sizin tavsiyeniz nedir. Çok karışık oldu ama her tavsiyeye açığım .

Bu arada psikoloğa gitmeyi kesinlikle kabul etmiyor. Gidicem tamam deyip 4 senedir hiç bir şey yaptığı yok . ( yani konuşmada her şeyi yapıyor ama icraatta hiç bir şey yapmıyor ).Ben gittim 3-4 seans artık dayanamadım çünkü. Psikolog bana sadece anlaşılmaya ihtiyacın var konuşmak istersen gel tabi ama seansa senin ihtiyacın yok dedi

Ben de bir soru sorayım; Boşanmamalı mısın ?

Nerden nasıl başlarım bunu bilmiyorum. Bebeğim olmasa daha cesaretli olabilirdim( iyi ki var bebeğim çok seviyorum o bana dünyanın en güzel armağanı). Ama şimdi 3 senedir çalışmıyorum, çalıştığım sektörde de maalesef maaşlar o kadar çok değil. Bana zor dönemimde destek olmayan aileme çocuğuma bak çalışayım demek istemiyorum. Özgüvenimi kaybettim nasıl toparlanırım bilmiyorum.

Bir kağıda evliliğinizdeki artı ve eksileri yazacak olsanız hangisi daha fazla gelir ?

N e V a .!.:

Bir kağıda evliliğinizdeki artı ve eksileri yazacak olsanız hangisi daha fazla gelir ?

Genişletmek için tıkla...

Şu an öyle bir durumdayım ki artı bir yan göremiyorum. Belki olduğum pozisyondan dolayıdır. O kadar kırgınım ki bir süre görmesem konuşmasam belki iyi bile gelebilir.

bir tutam huzur .!.:

Nerden nasıl başlarım bunu bilmiyorum. Bebeğim olmasa daha cesaretli olabilirdim( iyi ki var bebeğim çok seviyorum o bana dünyanın en güzel armağanı). Ama şimdi 3 senedir çalışmıyorum, çalıştığım sektörde de maalesef maaşlar o kadar çok değil. Bana zor dönemimde destek olmayan aileme çocuğuma bak çalışayım demek istemiyorum. Özgüvenimi kaybettim nasıl toparlanırım bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Sizi o kadar iyi anlıyorum ki çok çok benzer durumdayız ve benimde kafam çok karışık hatta az önce bununla ilgili bende bir konu açtım şimdi tesadüfen sizin yazınızı okuyorum. Ne olacak biz kadınların hali böyle, evlenirsin en çok degsimi kadın yaşar, bosanmayi düşünsen yine en çok değişimi biz yaşayacağımız için bir sürü sorun, yanında kimse olmaz çünkü kadınsın otur oturduğun yerde çok sorun çıkarma mantığı malesef ayyy yardımcı olacam derken umarım içinizi daha çok karartmamisimdir malesef herhangi bir yardımım bir yönlendirme olamayacak size ama sizi çok iyi anladığımı ve gönülden sizin yanınızda olduğumu bilin isterim. Umarım kendinize sizin hayriniza olacak bı çıkış yolu bulabilirsiniz ve umarım bende aynı şekilde

Ben de çok dertli bir durumdayım. 15 gün sonra 1 yıl olucak evliliğimize. Bu süre içerisinde defalarca tartıştık ama hiç boşanma derecesine gelmedik. Birbirimizi severek ve çok büyük zorluklar aşarak evlendik. Ailesi beni hiçbir zaman sevmedi. Deprem bölgesindeyim depremi iliklerime kadar yaşadım eşimle birlikte. Evimiz ağır hasar aldı. Benim eşim hep köyünde ailesine yakın yaşamak istiyordu bi şekilde evlenirken şehir merkezinde ev kiralamaya ikna ettim. Depremde evimiz ağır hasar alınca eşyalarımızı boşaltmak zorunda kaldık. 3 ay boyunca ev bulamadık ve annesi babasıyla aynı evde yaşamak zorunda kaldık. O halinden memnundu fakat ben rahat edemiyordum. Annesi eşyalarımı karıştırıyordu. Babası makineye attığım çamaşırları alıp yerlere atıyordu ben iç çamaşırlarımı halının üzerinden topluyordum. Rahatsızlanmam yasaktı yemek yapmazsam evi temizlemezsem eşime şikayet ediyorlardı huzurumuz defalarca bozuldu. Ki yakınlarımı toprağa verip acımı dahi yaşayamadım eşimin ailesi yüzünden. Kendi evimizde yaşarken bırakın masaya etrafa yumruk atmayı, kapıyı sertçe kapatmışlığını, bana sesini yükseltmişliğini görmedim. Hep ailesinin dolduruşuyla benimle tartışırdı ama siniri arttığında biraz dolaşıp geleyim yoksa kalbini kırıcam der sitenin bahçesinde on dakika yürür geri eve gelirdi o eve geldiğinde kavga çoktan bitmiş olurdu. Son üç aydır sürekli ailesinin doldurması ile kavga ediyoruz. Karşımda tamamen bambaşka bir insan görüyorum. Depremden 15 gün sonra babası ile birlikte beni uzun bir süre hırpaladılar vurma olmadı. İkisi kollarımdan tutup itiş kalkış içinde bişeyler yaşadık korkudan dilim tutuldu uzun bi süre konuşamadım kendime geldim ailemi arayıp beni almalarını istedim. Tam üç gün sonra binbir özür ile binbir söz ile bir daha tekrarlanmayacağını, başımızdan büyük bir felaket geçtiğini kıymet bilmemiz gerektiğini söyledi. Bi şekilde beni ikna etti ama tartışmalar hiç kesilmedi. Defalarca uyardım kimsenin sözüne inanıp benimle problem yaşama diye ama hiç değişmedi. İşin kötü tarafı her tartışmada duvar yumruklamaya, elektrikli ısıtıcıyı alıp yere fırlatmaya, pencereleri yumruklamaya başladı ailesinin evinde olduğumuzu herkesin bizi duyuyor olduğu hiç önemli değildi. Her seferinde yine sakinleşip hıçkıra hıçkıra ağlama nöbetleri ve arkasından özür dileme seansları oldu. Birkaç kez öfke kontrolü problemi olduğunu tedavi görmesi gerektiğini söyledim hiçbir şekilde kabul etmedi tek ihtiyacım olan sensin dedi. En sonunda iki hafta önce köydeki babasının boş evini tadilattan geçirip ayrı eve çıktık. Geçen çarşamba eve gelip film gecesi yapalım dedi. Herşey güzel giderken biraz dert yanarcasına konuştu. Hadi hayatım dertleşelim neyin var kim üzdü seni dedim. Yine beni suçlamaya başladı. Sesim yükselince orta sehpaya attığı yumrukla sehpa düştü ters döndü, her yer cam kırığı. Gitmeye çalıştım her yeri yumrukladı dolap kapaklarını bile, üzerimi değiştirip gitmeyeyim diye. Sonra yine ağlamaya başladı. Sabah oldu aileme gitmek istediğimi söyledim olanları anlattım. Birkaç gün sabretmemi istediler. Eşim akşam nöbete gidecekti. O nöbete gitti ben evi temizledim. Annemle konuşuyordum eşim aradı. Telefonu kapatıp eşimi geri aradım açmadı. O sırada eşim eve geldi. O sinirle nöbeti terk edip eve gelmiş. Telefonu elimden alıp tamamen parçalayana kadar kırdı. Elime bi bardak aldım benden uzak dur ya seni ya kendimi keserim bak korkuyorum uzak dur dedim yine ağlamaya başladı. Bi cesaretle boşanmak istediğimi kendisinin çok tehlikeli olduğunu söyledim. Sarıldı bana ittim. Öpüşmeye çalıştı yine ittim. Ara annemi gidicem dedim eve ailemin evine geldim. Tam bir hafta oldu avukatla görüştüm eşimi de haberdar ettim. Anlaşmalı boşanmayı kabul etti avukatın ofisinde. Ofisten çıkar çıkmaz beni suçlayarak eve dön ben yuvama sahip çıkıyorum tarzı konuşmalar yaptı. Eşimi çok seviyorum, mutsuz anlarımız oldu evet ama ondan çok fazla mutlu anlarımız oldu. Mutluyduk, araya birileri girene kadar. Eşim de suçlu ailesi de suçlu. Eşim akıllı olsaydı kimseye uymasaydı. Fakat yine de acaba diyorum. Kararımdan geri döndüğüm an başıma gelecek şeyleri biliyorum. Asla saygı görmicem, bugün eşyalara zarar veren insan ileride bana zarar vericek normal şartlarda yapmaz ama psikolojisi bozuldu her şeyi yapabilir bunu da biliyorum. Gebelik şüphem var, adetim bir hafta gecikti hep çocuğumuz olsun diye çabalardık zaten. Herşey eskisi gibi olsun mutlu olalım istiyorum. Boşanma davası resmî nikah tarihinden itibaren bir yıl dolmadan açılmıyormuş. Şuan bir yıl dolmasını bekliyoruz. Bu konuda tecrübeli olanlar, ya da tecrübesi olmayıp dertleşmek isteyenler ne bileyim elimi tutmak isteyenler olursa hepinizi tek tek okuyayacağım

busesuu0 .!.:

Ben de çok dertli bir durumdayım. 15 gün sonra 1 yıl olucak evliliğimize. Bu süre içerisinde defalarca tartıştık ama hiç boşanma derecesine gelmedik. Birbirimizi severek ve çok büyük zorluklar aşarak evlendik. Ailesi beni hiçbir zaman sevmedi. Deprem bölgesindeyim depremi iliklerime kadar yaşadım eşimle birlikte. Evimiz ağır hasar aldı. Benim eşim hep köyünde ailesine yakın yaşamak istiyordu bi şekilde evlenirken şehir merkezinde ev kiralamaya ikna ettim. Depremde evimiz ağır hasar alınca eşyalarımızı boşaltmak zorunda kaldık. 3 ay boyunca ev bulamadık ve annesi babasıyla aynı evde yaşamak zorunda kaldık. O halinden memnundu fakat ben rahat edemiyordum. Annesi eşyalarımı karıştırıyordu. Babası makineye attığım çamaşırları alıp yerlere atıyordu ben iç çamaşırlarımı halının üzerinden topluyordum. Rahatsızlanmam yasaktı yemek yapmazsam evi temizlemezsem eşime şikayet ediyorlardı huzurumuz defalarca bozuldu. Ki yakınlarımı toprağa verip acımı dahi yaşayamadım eşimin ailesi yüzünden. Kendi evimizde yaşarken bırakın masaya etrafa yumruk atmayı, kapıyı sertçe kapatmışlığını, bana sesini yükseltmişliğini görmedim. Hep ailesinin dolduruşuyla benimle tartışırdı ama siniri arttığında biraz dolaşıp geleyim yoksa kalbini kırıcam der sitenin bahçesinde on dakika yürür geri eve gelirdi o eve geldiğinde kavga çoktan bitmiş olurdu. Son üç aydır sürekli ailesinin doldurması ile kavga ediyoruz. Karşımda tamamen bambaşka bir insan görüyorum. Depremden 15 gün sonra babası ile birlikte beni uzun bir süre hırpaladılar vurma olmadı. İkisi kollarımdan tutup itiş kalkış içinde bişeyler yaşadık korkudan dilim tutuldu uzun bi süre konuşamadım kendime geldim ailemi arayıp beni almalarını istedim. Tam üç gün sonra binbir özür ile binbir söz ile bir daha tekrarlanmayacağını, başımızdan büyük bir felaket geçtiğini kıymet bilmemiz gerektiğini söyledi. Bi şekilde beni ikna etti ama tartışmalar hiç kesilmedi. Defalarca uyardım kimsenin sözüne inanıp benimle problem yaşama diye ama hiç değişmedi. İşin kötü tarafı her tartışmada duvar yumruklamaya, elektrikli ısıtıcıyı alıp yere fırlatmaya, pencereleri yumruklamaya başladı ailesinin evinde olduğumuzu herkesin bizi duyuyor olduğu hiç önemli değildi. Her seferinde yine sakinleşip hıçkıra hıçkıra ağlama nöbetleri ve arkasından özür dileme seansları oldu. Birkaç kez öfke kontrolü problemi olduğunu tedavi görmesi gerektiğini söyledim hiçbir şekilde kabul etmedi tek ihtiyacım olan sensin dedi. En sonunda iki hafta önce köydeki babasının boş evini tadilattan geçirip ayrı eve çıktık. Geçen çarşamba eve gelip film gecesi yapalım dedi. Herşey güzel giderken biraz dert yanarcasına konuştu. Hadi hayatım dertleşelim neyin var kim üzdü seni dedim. Yine beni suçlamaya başladı. Sesim yükselince orta sehpaya attığı yumrukla sehpa düştü ters döndü, her yer cam kırığı. Gitmeye çalıştım her yeri yumrukladı dolap kapaklarını bile, üzerimi değiştirip gitmeyeyim diye. Sonra yine ağlamaya başladı. Sabah oldu aileme gitmek istediğimi söyledim olanları anlattım. Birkaç gün sabretmemi istediler. Eşim akşam nöbete gidecekti. O nöbete gitti ben evi temizledim. Annemle konuşuyordum eşim aradı. Telefonu kapatıp eşimi geri aradım açmadı. O sırada eşim eve geldi. O sinirle nöbeti terk edip eve gelmiş. Telefonu elimden alıp tamamen parçalayana kadar kırdı. Elime bi bardak aldım benden uzak dur ya seni ya kendimi keserim bak korkuyorum uzak dur dedim yine ağlamaya başladı. Bi cesaretle boşanmak istediğimi kendisinin çok tehlikeli olduğunu söyledim. Sarıldı bana ittim. Öpüşmeye çalıştı yine ittim. Ara annemi gidicem dedim eve ailemin evine geldim. Tam bir hafta oldu avukatla görüştüm eşimi de haberdar ettim. Anlaşmalı boşanmayı kabul etti avukatın ofisinde. Ofisten çıkar çıkmaz beni suçlayarak eve dön ben yuvama sahip çıkıyorum tarzı konuşmalar yaptı. Eşimi çok seviyorum, mutsuz anlarımız oldu evet ama ondan çok fazla mutlu anlarımız oldu. Mutluyduk, araya birileri girene kadar. Eşim de suçlu ailesi de suçlu. Eşim akıllı olsaydı kimseye uymasaydı. Fakat yine de acaba diyorum. Kararımdan geri döndüğüm an başıma gelecek şeyleri biliyorum. Asla saygı görmicem, bugün eşyalara zarar veren insan ileride bana zarar vericek normal şartlarda yapmaz ama psikolojisi bozuldu her şeyi yapabilir bunu da biliyorum. Gebelik şüphem var, adetim bir hafta gecikti hep çocuğumuz olsun diye çabalardık zaten. Herşey eskisi gibi olsun mutlu olalım istiyorum. Boşanma davası resmî nikah tarihinden itibaren bir yıl dolmadan açılmıyormuş. Şuan bir yıl dolmasını bekliyoruz. Bu konuda tecrübeli olanlar, ya da tecrübesi olmayıp dertleşmek isteyenler ne bileyim elimi tutmak isteyenler olursa hepinizi tek tek okuyayacağım

Genişletmek için tıkla...

Merhaba yorumunuza tesadüfen forumda gezerken rastladım sonuna kadar okudum ve cevap verme gereği duydum deprem hepimizi çok yaraladı psikolojik olarak zor dönemlerden geçtik ve geçiyoruz biz uzaktan bu kadar etkilendik sizi düşünemiyorum çok geçmiş olsun.Asla böyle bir muameleyi hak etmiyorsunuz umarım şu an iyisinizdir her şey bir nebze olsun yoluna girmiştir