Şimdi iyiyim, sakıncası yok tabiki.
daha boşanamadım, bir yıl geçmiş üstünden. Finansal problemlerden boşanamadık bir türlü.
Hayat bana büyük bir ders verdi, o ders yanıma kar sanırım.
Kızgınlıklarımı, öfkemi, hayal kırıklıklarımı bir kenara koydum.
Anne olarak kötü olma lüksünü kendimde göremedim, bu haksızlığı yavruma yapmamalıydım. Doktora da gittim, yardımlarını gördüm ve her geçen güne daha da iyi olacağımı bilerek başladım.
O kadar çok şey var ki aslında yazabileceğim, hangi birini yazacağımı bilemedim toparlayamadım sanırım.
Ama iyiyim, biriyle mutsuzluğu seçmedim. Uzun süre onca sene sevdiğim adamın yasını tuttum. Tuttuğum yastan da pişman değilim, çektiğim acıdan da...
Beni haketmediğini bildiğim insanı hayatımda istemedim. ( bu arada dönmeler vs yaşandı.) boşanmak için bekliyorum, yavrum bundan en az şekilde nasıl etkilenir diye kılı kırk yarıyorum.
Babasıyla ilişkisi etkilenmesin diye hareket ediyorum... Ve daha nice şeyler : )
Ama asıl önemli olan, iyiyim:)