boşanmış çocuklu anneler, neler yaşadınız??

Boşandıktan sonra ve boşanma aşamasında çocuğunuzun psikolojik durumunda ne gibi değişiklikler oldu? nelerle karşılaştınız? aşmak için neler yaptınız??
Tecrubelerinizi paylaşırsanız sevinirim.
Boşanmak üzereyim ve oğluşuma zarar gelsin istemiyorum. bu konuda elimden gelen herşeyi yapıyorum ve yapacağım da. internetten sürekli araştırıyorum.
Bir de yaşayan insanlardan duymak istiyorum. Adımlarımı dikkatli ve bilinçli atmam gerek.
------------------------------------------------
Not: 13. mesaja da bakınız lütfen.

evet yenidenbasla senin icin iyi bir baslangic dilerim yavrunu düsünmen cok iyi ama herseyi iyi yapayim derken onun psikolojik durumunu dahada cok etkiliye bilirsin onun icin birak her sey normal günlük yasam icinde gelissin sen yavrusunu düsünen bir anne olarak zaten karin hissiyatinla (benim tabirimle) dogru anda dogru seyi yapacaksindir önemli olan sey onun hayatta anne ve baba ayrilsa bile yanliz olmadini hissettirmek güvencini yitirmemek tekrardan yenibaslayan hayyat bölümünde yavruna ve sana huzurlu günler dilerim.

merhabalar,ben 3 yıl oldum boşanalı . 5 yaşında bir kızım var.kızımı görenler onun durumunu çok iyi buluyor.ben öğretmenim bu arada.kızımla karşılıklı onun seviyesine inerek konuşmayı denerim o yüzden çok uyumlu bir çocuk çevresinde herkes tarafından sevilir,hareketli ama yaramaz değildir vede iletişimi çok iyi.sadece onun yerine koyarak kendinizi konuşun.her istediğini istediği anda yapmayın çok şımarık olmasına neden olur.psikolojik sıkıntıları olabilir bunu çözebilirsiniz hareketlerini gözlemleyin.ayrılacaksıanız önceden çocukla sakin sakin anlatarak durumu anlamsına yardımcı olun bence çok etkiki oluyor.ben ayrılan bir anne olarak çocuğumdan çook memnunum.çok sakin harika bir yaşantımız var.herşey ayrılınca bitmiyor emin olun

benimde bi yakınım yeni boşandı,ama eşi asla çocuğu görmek istemiyor,evliykende çocuğuna düşkün değildi,şimdi 2 yaşında ve babasını hiç bilmiyor,yeni doğduğunda toplam 4-5 ay beraber geçmiştir belki ama asla hatırlayamayacak,babası halen onu görmeyi red ediyor,sizde yada çevrenizde bu durumda büyüyen çocuk varmı,nasıl davranmalı,napmalı, öyle üzülüyorumki, içim cayır cayır yanıyor desem abartmış olmam

Annem var. Hayat onlar için biraz daha zor hem baba hem anne oluyorlar. Bizim babamız bizimle ilgilenmezdi o yüzden bütün yük annemdeydi.. Boşanmış olmanın sorunları zaten çok farklı birde boşanmış ve çocuklu olunca dahada farklı. Mesela kolay kolay bekar bir erkekle yada çocuğu olmayan bir erkekle evlenme ihtimaliniz azalmıştır. Çocuklu bir erkekle evlenme olasılığınız daha yüksek olacaktır bu da yeni yapılan evliliğe sorunlar getirecektir... belki çocuklar anlaşamayacak belki eski eşle yapılan görüşmeler sorun yaratacaktır vs vs.
Kolay değil..
ama şöyle bişey var. Hayatta hiçbir zaman (Allah bozmasın) yalnız kalmayacaksın... Canın yanında olacak ve yaşamnın bir numaralı yeryüzündeki gayesi olacak.

ablam bosandı oğlu 4 yasındaydı cocuk ilk zamanlar babayı cok aradı ama okul arkadaslar falan zamanla düzeldi okul rehberliklerin le ablam hiç ğörüşmeyi kesmedi babayı 15 ğünde bir ğörüyordu ve şimdi yiğenim 21 yasında gayet sağlıklı bir ğenç ünüversitede okuyor ama ablam baya bir caba gösterdi çalıstı çabaladı kimseye muhtaç olmadı evlenmedi ama sükür cok iyi bir evlat yetiştirdi şimdi ablam yanlız oğlumuz izmir de hukuk ta okuyor bakalım okulu bitince ablam da kendine bir hayat kurmayı düsünüyor hakkınızda hayırlısı olsun canım

arkadaşlar peki babası başka birine aşık olup gitti, çocuğu da görmek istemiyor,çocuğunun annesinede görmek istemiyor, böyle örnekler varmı çevrenizde Allah tan çocuk çok küçük, baba ne demek bilmedi zaten,varlığını bilmediği bi olguyu şu an özlemiyor(2 yaşında ama nerdeyse 1 seneden fazla babasını göremedi) annesi nasıl davranmalı,bu nasıl dürüst bi şekilde çocuğa anlatılmalı

Lavanda .!.:

arkadaşlar peki babası başka birine aşık olup gitti, çocuğu da görmek istemiyor,çocuğunun annesinede görmek istemiyor, böyle örnekler varmı çevrenizde Allah tan çocuk çok küçük, baba ne demek bilmedi zaten,varlığını bilmediği bi olguyu şu an özlemiyor(2 yaşında ama nerdeyse 1 seneden fazla babasını göremedi) annesi nasıl davranmalı,bu nasıl dürüst bi şekilde çocuğa anlatılmalı

Genişletmek için tıkla...

Bunu çocuğa anlatmanın bir yolu yok bence.

Durum buysa belki babadan bahsetmenin bile bir manası yok. Çok zor.

Çok yakın bir arkadaşımın başına geldi. Oğlu 1.5 yaşındayken ayrıldılar. Annesi hiç bahsetmedi babadan. Ne iyi ne kötü. Konuşmadı hiç. Oğlu durumu böyle kabullendi.
Şimdi 15 yaşında. Sordu tabii anne ne oldu diye. O da dürüstçe, açıkça söyledi. Kötülemeden. Durumu anlattı sadece. Ayrılmak zorundaydık ayrıldık dedi. Zor oldu tabii. Kolay değil. Ama kabullendi çocuk. Zaten hiç bilemedi baba nedir ne değildir. Bir defa sordu, bir daha da sormadı. Çok acı. Ama yapılabilecek başka şey yok. Keşke hayat daha adil olsaydı demekten başka.

Allah sana sabır ve güç versin arkadaşım.

offf ne zor ya. Tabiki kimsenin iç dünyasını bilemiyoruz bize sorun yokmuş gibi gelsede kimbilir iç dünyalarında ne fırtınalar kopuyor. Evet arkadaşında dediği gibi hayat hiç adil değil. Allah bu durumda olanlara bende dahil hepimizin yardımcısı olsun özetle; herkese hayırlısını versin

benim başıma gelmedi canım ya, ama canım kadar sevdiğim birinin başına geldi,peki şimdi 15 yaşında olan o çocuğa annesi ne zaman anlatabildi,yani çocuk ne zaman sormaya başladı

kujata .!.:

Tatlım internette araştırmalar yaparken-Aile birliğinin dağılmaması için neler yapılabileceğini de gözden geçirmeni tavsiye ederim. Hakkınızda en hayırlısı
olur İnşaallah.

Genişletmek için tıkla...

kujata ne güzel yazmış aslında..
canım ben ayrılığı yaşayan bir anne olarak yazmak istedim.ve çevremde bir çok örneği de oldu ayrıca..evlilik içinde sorunlar yaşanırken...diyoruz ki,bu gidişatla çocuğumun yada larımın psikolojisi bozuluyor.ayrıyken bu olmaz çünkü böyle devam edersek sorunlu büyüyecekler..ayrılınca bu sorunların ortdadan kalkacağını düşünüyoruz...ama genelde istisnalar kaideyi bozmaz...tam tersi daha kötü oluyor çocuklar yönünden de bizler yönünden de çocuğu yanına alsanda sorun bitmiyor almasan da ve ayrıca eğer eşin evladına ilgiliyse ve ayrılmaya çok büyük sebepler yoksa...ayrılma çünkü arada çocuk olunca ne eski eş artık bitmiş hayatın dan çıkmış oluyor ne kendi hayatın diye bişey olabiliyor artık..ayrılık sebebini yazsan daha iyi olurdu aslında bu konu içinde herşey onda başlıyor çünkü


dilerim herşey gönlünce olsun

Merhabalar herkese
Cevap yazan herkese teşekkür ederim . Ama yıllaarr sonra bu konu nasıl tekrar gündeme geldi bilmiyorum :) Benim soruyu yazdığım dönem; Mayıs 2007. Üstünden 1,5 yıl geçti. Şu anda kendi yazdığım konuya kendim cevap bile yazacak tecrubedeyim :) Boşandım. Ve bu 1,5 yıllık süreçte oğlumu boşanmanın psikolojik zararlarından en az seviyede etkilendirmeyi başarabildim. Hatta kendim içindeyken göremiyormuyum acaba diye psikolojik yardıma da başvurdum, psikolog da boşanmadan etkilenmediğini söyledi. Bunda oğlumun zaten evlilik sürecinde de babasına düşkün bir çocuk olmamasının ve de boşandıktan sonra da benim çabalarımın çok büyük etkisinin olduğunu düşünüyorum. Babasıyla ilişkilerimi hiç kopartmadım. Ondan beklemeyerek sürekli ben aradım oğlunun yaptıklarını, okuldan söylenilenleri anlattım ona. Her tür toplantıya (Veli toplantısı, doğum günü, karne günü vs) onu da çağırdım. Başlarda zorlayarak da olsa oğlunu yanına almasını düzene oturttum. Bunları yaparken hiç gocunmadım, çoğu zaman gururumu hiçe saydım. Çünkü oğluma söz vermiştim. Ve bunu başardım. O yüzden kendimle gurur duyuyorum. Yıllar sonra anladımki babaların çocuklarıyla ilgilenmesi anneleriyle aralarının iyi olmasına bağlı. O yüzden biraz alttan almak gerekiyor malesef. Bazen diyorumki evliliğimizde de yaptığım bu değilmiydi, o zaman neden boşandım :)))))

arkadaşlar ayrılmakla iş bitmiyor asıl ozaman başlıyor sanki suçluymuş gibi bakılıyor ömür boyu eziklik hissediyorsunuz oğluma babaannesi bakıyo bende türkiyeye geldiğinde koşa koşa gidiyorum fakat oğlum benden kaçıyor buda beni üzüyor çünkü ayrılmayı ben istemediğim halde oğlumu bana karşı soğutmuşlar
kendileri benimle samimiler çocuğu uzaklaştırıyolar ayrılırken 2kere düşünün bence:1no2::1no2::1no2:

yenidenbaşla .!.:

Merhabalar herkese
Cevap yazan herkese teşekkür ederim . Ama yıllaarr sonra bu konu nasıl tekrar gündeme geldi bilmiyorum :) Benim soruyu yazdığım dönem; Mayıs 2007. Üstünden 1,5 yıl geçti. Şu anda kendi yazdığım konuya kendim cevap bile yazacak tecrubedeyim :) Boşandım. Ve bu 1,5 yıllık süreçte oğlumu boşanmanın psikolojik zararlarından en az seviyede etkilendirmeyi başarabildim. Hatta kendim içindeyken göremiyormuyum acaba diye psikolojik yardıma da başvurdum, psikolog da boşanmadan etkilenmediğini söyledi. Bunda oğlumun zaten evlilik sürecinde de babasına düşkün bir çocuk olmamasının ve de boşandıktan sonra da benim çabalarımın çok büyük etkisinin olduğunu düşünüyorum. Babasıyla ilişkilerimi hiç kopartmadım. Ondan beklemeyerek sürekli ben aradım oğlunun yaptıklarını, okuldan söylenilenleri anlattım ona. Her tür toplantıya (Veli toplantısı, doğum günü, karne günü vs) onu da çağırdım. Başlarda zorlayarak da olsa oğlunu yanına almasını düzene oturttum. Bunları yaparken hiç gocunmadım, çoğu zaman gururumu hiçe saydım. Çünkü oğluma söz vermiştim. Ve bunu başardım. O yüzden kendimle gurur duyuyorum. Yıllar sonra anladımki babaların çocuklarıyla ilgilenmesi anneleriyle aralarının iyi olmasına bağlı. O yüzden biraz alttan almak gerekiyor malesef. Bazen diyorumki evliliğimizde de yaptığım bu değilmiydi, o zaman neden boşandım :)))))

Genişletmek için tıkla...

Boşanmış çocuklu eşlere yol gösterecek davranışlarından dolayı kutlarım canım.
İte kaka yürüyen bir evlilik yerine-tarafların paylarına düşen görevleri yerine getirmesi
koşukuyla-ayrı ama saygılı bir iletişimin herkesin huzuru açısından daha doğru
olduğunu düşünüyormusun. Boşanmanın olumsuz getirilerini yaşadın mı canım?
Yeni hayatında kendini eskisinden daha iyi hissediyorsundur umarım.
Herşey gönlünce olsun İnşaallah.a.s.

kulitta .!.:

Boşanmış çocuklu eşlere yol gösterecek davranışlarından dolayı kutlarım canım.
İte kaka yürüyen bir evlilik yerine-tarafların paylarına düşen görevleri yerine getirmesi
koşukuyla-ayrı ama saygılı bir iletişimin herkesin huzuru açısından daha doğru
olduğunu düşünüyormusun. Boşanmanın olumsuz getirilerini yaşadın mı canım?
Yeni hayatında kendini eskisinden daha iyi hissediyorsundur umarım.
Herşey gönlünce olsun İnşaallah.a.s.

Genişletmek için tıkla...

Yine eski konularıma bakarken buldum bu soruyu, ancak böyle bi kaç zaman geçince dönüp bakabiliyorum demekki.
Öncelikle teşekkür ederim takdirlerin için.

Boşanmanın olumsuz getirilerini de yaşadım avantajlarını da. Çok eskiden daha boşanmamışken cevaben yazmıştım "boşanmış insan yarım insan oluyor sanırım" diye. Aynen böyle oluyormuş gerçekten de. Hep eski mutlu günlerini düşünüyor onları özlüyorsun.. ama geçirdiğin huzursuz günlerin yanında şimdiki huzurunu da hiçbirşeye değişmeyeceğini düşünüyorsun. Yarım yamalak birşey işte.. Keşke lerle dolu birşey bu boşanmak. Allah tan tek dileğim kimsenin bu noktaya gelmemesi.
Bu yüzden tecrubelerimle KK üyelerinin yanındayım :)

Belki evliyken bu çabayı göstersen dahamı az yorucu olurdu diye düşündüm..CADIARZU Madem eski eşinle hiç bağını koparmadın çocuğunun her an ne yaptığını onula paylaşıyosun özel günlerinde vs.. hep beraberseniz neden boşandın ki canım... Bu böyle devam etmez o yüzden yazıyorum sana bunları... ilerde bir ilişkin olursan ciddi anlamda bu çok sorun olacak... seni sorgulamak gibi bir niyetim asla yok ama böyle güllük gülüstanlık olmuyor. Sevmediğin ve istemediğin biriyse boşandığın insan.. valla sen iyi tahammül ediyorsun. Çocuk için anlıyorum ama bu böyle hep devam ederse birleşsenmi acaba nacizane fikrim bu... a.s.

janselii .!.:

Belki evliyken bu çabayı göstersen dahamı az yorucu olurdu diye düşündüm..CADIARZU Madem eski eşinle hiç bağını koparmadın çocuğunun her an ne yaptığını onula paylaşıyosun özel günlerinde vs.. hep beraberseniz neden boşandın ki canım... Bu böyle devam etmez o yüzden yazıyorum sana bunları... ilerde bir ilişkin olursan ciddi anlamda bu çok sorun olacak... seni sorgulamak gibi bir niyetim asla yok ama böyle güllük gülüstanlık olmuyor. Sevmediğin ve istemediğin biriyse boşandığın insan.. valla sen iyi tahammül ediyorsun. Çocuk için anlıyorum ama bu böyle hep devam ederse birleşsenmi acaba nacizane fikrim bu... a.s.

Genişletmek için tıkla...

Eski eşim sevmediğim biri değil. Asla kopamayacağım aileden biri gibi. Seviyorum da hala. Fakat tabi bu yakınlık yüzünden araya başka birisinin girmesi de girdiğinde kalması da çok zor oluyor zaten. Ama onun her önemli günde oğlumun yanında olması beni de oğlumu da mutlu ediyor. Bunda bir sakınca yok bence. Sonuçta benim doğum günümde ya da sevgililer gününde birlikte değiliz. Oğlumun doğum gününde, karne gününde vs.
Birleşsekmeye gelince de; hiiiççç gözüm almıyor valla. Böyle huzurluyum ben. Evde hiç stres yaşamıyorum. Ne zaman gelcek, ne diycek, şimdi nerde vs huzursuzluklarım yok. Mutlu olmasam da huzurluyum böyle..

arkadaşlar bende boşanmak üzereyim çok zor günler geçiriyorum ne olur yadımcı olun

Canım benim, iyi düşün derim. Hep diyorum yine diyeceğim. Boşanmayı kolaylık olarak görmeyin. Boşanmak iki zordan biridir. ıyi düşünmediğiniz zaman keşkelerle yaşarsınız sürekli. O yüzden çok iyi düşünün ve cidden yuvanz için elinizden geleni yaptıgınıza yinede yürümediğine önce kendiniz inanın.

Çocuk olduğu zaman arada çok daha zor oluyor. Ama bilinçli olursanız bu durumun üstesinden de geliniyor. Eski eşimde bende ayrılacağımızı kızımızla kendimiz konuşmuştuk. Bu ayrılıkta kızımızın asla bir suçu olmadığını üstüne basa basa vurgulamıştık. Tabi o an için onun alayacagı bir dille. Kendi sorunlarımızdan dolayı anlaşamadığımızı, ama kızımızın her zaman kızımız oldugunu ona olan sevgimizin asla asla değişmeyeceğini söyledik her zaman. Ve bunuda göstermeye çalıştık. Bu güveni ona verdik her zaman. O aramayı unutsa hemen ben arardım eski eşimi, kızımızla konuştururdum. Burda önemli olan kızımızın sağlığıydı çünki. Ruh sağlığı. Ben eşimden nefret ederek ayrılmıştım cidden. Ama bu bahane değildi. Mahkeme 15 günde bir gece görüşverdi. Ben gönderdim istediği kadar kalabilirdi kızım. Sonuçta babasıydı. Nitekim kaldı 2 gün 3 gün. Şuan kızım 8 yaşında ve ben 2. evliliğimi yaptım. Kızım babasına zorla gidiyordu ağlayarak. Ama yinede gönderiyordum. ıleride baba sevgisi görmedim, anne ben istemedim ama neden sen beni zorla göndermedim demesin diye. Çok şükürki son gittiğinde çok eğlenmiş. Buna bende çok mutlu oldum. Kızım normalde nasılmı? Acayip akıllı bir çocuk. Ayrıldığımızda 4 yaşlarındaydı. 5-5,5 yaşında okuma yazmayı öğrendi. Şuan 8 yaşında ve okulda dersleri cidden mükemmel. Büyüklerine olan saygısı ve kendine olan özgüvenide aynı. Yaşından olgun bir çocuk. ılk ayrıldığımda babasınıda alıp gitmiştik psikologa. Hep birlikte. Hepimizle konuşmuştu psikolog. Son olarakta kızımızla ayrı olarak konuştu. Çıktıktan sonra sormuştuk nasıl diye? Gülerek kızınızın r leri söyleyememe dışında hiçbir sorunu yok harika demişti :)) Çok svinmiştik. Şuan kızım mutlu bir çocuk. Annesinide babasınıda seviyor. Yeni eşimide babası gibi seviyor belkide daha fazla. Ama babası babası işte. Ömür boyunca değişmeyecek bu asla. Ve bu bana hiçbir rahatsızlık vermeyecek aksine babasına olan ilgisi beni daha mutlu edecek. Hepinize mutlu huzurlu yuvalar diliyorum arkadaşlar. Şimdiden bayramınız mübarek olsun. Sevgiyle kalın...