Nerden nasıl başlamalı bilmiyorum.Baskıyla dayakla geçen bir çocukluk ve gençlikten sonra 27 yaşıma geldim.Aslında konuyu annemin şevkatsiz oluşundan açacaktım ama dert bir değilki..Mesela sabah kalktığımda konuşurum espri yaparım gülerim (zorla) ben konuşmasam akşam olsa annem tek kelam etmez neredeyse..bu hep böyleydi.Defalarca söyledim ben ne konuşayım diyor.Bu iletişimsizlik yüzünden ona bu yaşıma kadar hiçbirşeyimi anlatmadım.En ufak bişeyi söylesem dikkat ediyorum aradan bucaktan benim kusurlu olduğum bi yer varmı bunu araştırıyor.Birgün şevkatle sarıldığını görmedim.Babamlada sürekli kavga halindeler.o kadar bunaldımki bana değer vermemelerinden.
Son bir yıldır kpss ye hazırlandığım için evden çıkmadım.Tek konuşacağım insan annem (babam sabah gider gece gelir.sadece para kazanıp hiçbir çocuğuyla ilgilenmeyen sürekli orda burda mal alan biridir.Bunuda erkek çocuklarına tapulayan ama sözde kızlarını çok düşünen karşısında 10 dakika konuşamadığım biri)
İşin kötü tarafı annem dışardaki insanlara böyle değil.Dikkat ettim kimi kendinden üstün görüyorsa onlara karşı çok değer veren konuşan biri haline geliyor.Bana şu yaşımda birgün gel kızım bi konuda konuşalım dediğini hatırlamam.Bense saf saf çay demlerim mumlar yakarım anne gel bi çay içelim biraz sohbet edelim diye herdefasında kendimi küçük düşürürüm.Halbuki akşama kadar odamdan çıkmasam ancak öldümü diye gelir bakar heralde..
Ben susa susa artık toplumdada konuşamaz bi hale geldim muhakkak kekeliyorum..Benim varlığıma hiç değer vermeyen annem bizim akrabalardan tanınmış zengin bir iki aile beni istemeyi düşündüklerini söyleyince, işte o an bana değer verdi biliyormusunuz...Yani bak herkesin kızını vermek isteyeceği bir aile seni düşünüyor diyerek sadece o an beni takdir etti ne yazık...Bir kızın değerini onu isteyenlermi belirliyor.Fakir bi aileye gitsem bunlar bana acıyarakmı bakacak..Bu nasıl bir zihniyet..Görücü usülü evliliği istemediğim için kabul etmedim ben bu seferde sen karılık!! yapamazsın zaten öyle aileye diye bana bağırdı.Anlatmadığım çok şey var.Nefret ediyorum hepsinden.
Son bir yıldır kpss ye hazırlandığım için evden çıkmadım.Tek konuşacağım insan annem (babam sabah gider gece gelir.sadece para kazanıp hiçbir çocuğuyla ilgilenmeyen sürekli orda burda mal alan biridir.Bunuda erkek çocuklarına tapulayan ama sözde kızlarını çok düşünen karşısında 10 dakika konuşamadığım biri)
İşin kötü tarafı annem dışardaki insanlara böyle değil.Dikkat ettim kimi kendinden üstün görüyorsa onlara karşı çok değer veren konuşan biri haline geliyor.Bana şu yaşımda birgün gel kızım bi konuda konuşalım dediğini hatırlamam.Bense saf saf çay demlerim mumlar yakarım anne gel bi çay içelim biraz sohbet edelim diye herdefasında kendimi küçük düşürürüm.Halbuki akşama kadar odamdan çıkmasam ancak öldümü diye gelir bakar heralde..
Ben susa susa artık toplumdada konuşamaz bi hale geldim muhakkak kekeliyorum..Benim varlığıma hiç değer vermeyen annem bizim akrabalardan tanınmış zengin bir iki aile beni istemeyi düşündüklerini söyleyince, işte o an bana değer verdi biliyormusunuz...Yani bak herkesin kızını vermek isteyeceği bir aile seni düşünüyor diyerek sadece o an beni takdir etti ne yazık...Bir kızın değerini onu isteyenlermi belirliyor.Fakir bi aileye gitsem bunlar bana acıyarakmı bakacak..Bu nasıl bir zihniyet..Görücü usülü evliliği istemediğim için kabul etmedim ben bu seferde sen karılık!! yapamazsın zaten öyle aileye diye bana bağırdı.Anlatmadığım çok şey var.Nefret ediyorum hepsinden.
