Ben sanki annemi babamı kurtaracak bir insanmışım gibi geliyor hep. Küçükkende babamla annem tartışırdı ben annemi sakinleştirip ona annelik yapardım hala da ben akıl veririm. Sanki ben onların yapamadıklarını yapmak için dünyaya gelmişim cidden böyle. Asla umursamaz olamıyorum kendimi baskı altında hissediyorum. Bana zarar vermiyor ama üzülüyorum başını sokacak yeri yok diye. Sonrada babamın düşüncelerini dinleyince ondan tiksiniyorum. Evi ben önemsemiyorum ben zaten atansam yolumu çizerim ama bu zamana kadar niye bir şeyler yapamıyor anlamıyorum. 50 küsür yaşında hala hayatını kuramamış birde üstüne ego yapıyor o evler şöyle böyle diye. Yani neden cidden? Hiç kendine güveni yok annemle birlikteyken de böyleydi ayrıldı yine böyle. Hiçbir adım atmıyor hayata karşı duruyor sadece soruyorum arıyorum diyor eyleme geçme yok. Ben asla böyle değilim ihtiyacım varsa alırım bir şekilde küçükte olsa adam merkeze uzak diyor çıldırcam. Ya da küçük diyor ev buldu da birde seçiyor.