- 30 Mart 2011
- 405
- 958
- 228
- 36
- Konu Sahibi Latinachica
-
- #1
Allah dağına göre kar verirmiş.kimine göre dertten bile sayılmaz ama benim hayatımı zorlaştırıyo işte...ne yapsam kendimi aşamıyorum bi türlü.beynimde sürekli bi çatışma baş edemiyorum.şuan bile ne yazıym nasıl yazıym diye düşünmekten çatışma içindeyim.
uzun olucak belki.okunmak zorunda değil tabi ki.zaten normalde de pek dikkate alınmam.burda da konular arasında aksın gitsin zamanla kimse göremesin çok mu..maksat içimi dökmek
özetini isterseniz sorunlu bi kızım:)
sizin için dışarıdan kendime baktım.olabildiğince objektif olmaya çalışıcam.sessiz bi tipim ama duruşum sanki aslında öyle olmadığımı bağırır gibi..gözler kötü bakıyo.soğuk nevalenin teki.çok konuşmaz adam seçiyo.suratı hep asık.yeni tanıştığı insanlara hep negatif elektrik verir,bakışlarıyla korkutur adeta.çok fazla çevresi yok belli arkadaşları var.ailesi dışında onlarla görüşür bi tek.ayrıca bu kız çok zayıf yaa,biraz kilo al(firesi yok herkes bunu illa ki söyler).zeki kızsın ...
şimdilk aklıma bu kadar geliyo
gelelim bana ve insanlara bakışıma;sessiz mi çılgının önde gideniyim aslında.ama çekiniyorum insanlardan.çok fazla önem veriyorum kimin ne dediğine,benim hakkımda ne düşündüklerine.korkuyorum onlardan kimi zaman.o yüzden kötü bakıyorum onlara.guardımı alıyorum bi nevi insanlara karşı.soğuk nevaleyim evet ama konuşamıyorum ki.kendimi ifade edemiyorum.kelime bulamıyorum,cümle kuramıyorum kimi zaman.sanki hiç bi konuda fikrim yokmuş gibi.kültürlü insanların yanında ezik hissedip susuyorum.ama hep sucluyorum kendimi oku,öğren,bilgili ol.konuşucak şeylerin olsun diye...rahat davranabilceğim insanlarla yakınlık kurabiliyorum.bu yüzden çok az arkadaşım var.3 tane dostum...ama farkettim ki onlar da sanki beni hiç önemsemiyo.anlatırlar anlatırlar hep ilgiyle dinlerim ama ben başlayınca ya sözüm kesilir ya da konu yarıda kalır.bu yüzden kendimi ifade edemediğimi,dinlenmeye değer biri olmadığımı düşünür geri çekilirim.benim kendime saygım yok,onlar da bu durumu az çok bildikleri için artık bene önemsemiyolar gibi..artık dostlarımla ilişkilerimi bile sorgulamaya başladım.gerçekten dostlar mı yoksa senelerin verdiği alışkanlık mı.sonra ne olursa olsun kimse dolduramaz yerlerini diyorum evet dolduramaz ama onlar için değerimi de hissedemiyorum artık.yeni bi çevre istiyorum yeni arkadaşlar ama çekiniyorum.ya da sosyal fobi var bende bilemiyorum.
bu arada benim için en önemli konu zayıflık bir de.konum da var hatta.yıllardır kilo almaya çalışıyorum.anormal derecede zayıfım artık ömrümün sonuna kadar böyle kalıcağıma inanmaya başladım.bu da beni iyice mutsuzlaştırıyor
oğuz atayın tutunamayanlar diye bi kitabı var.ben de tutunamıyorum...her sabah iyi olucak diye dışarı çıkarken yatağıma her yattığımda hep aynı karamsarlık.sokakta somurtan suratımı düzeltmeye çalışırken 5 dk sonra kaşlar yine çatık.insan ilişkilerinde biraz çaba gösteriym derken yine kendini ifade edememe yine kendini küçük görme...en büyük hayalime ulaşamadım önüme bakıym derken o hayal için artık çok geç olduğunu hatırlamam ve geçmişe lanet etmem...hep çatışma hep umutsuzluk hep bu kısır döngü...
uzun olucak belki.okunmak zorunda değil tabi ki.zaten normalde de pek dikkate alınmam.burda da konular arasında aksın gitsin zamanla kimse göremesin çok mu..maksat içimi dökmek
özetini isterseniz sorunlu bi kızım:)
sizin için dışarıdan kendime baktım.olabildiğince objektif olmaya çalışıcam.sessiz bi tipim ama duruşum sanki aslında öyle olmadığımı bağırır gibi..gözler kötü bakıyo.soğuk nevalenin teki.çok konuşmaz adam seçiyo.suratı hep asık.yeni tanıştığı insanlara hep negatif elektrik verir,bakışlarıyla korkutur adeta.çok fazla çevresi yok belli arkadaşları var.ailesi dışında onlarla görüşür bi tek.ayrıca bu kız çok zayıf yaa,biraz kilo al(firesi yok herkes bunu illa ki söyler).zeki kızsın ...
şimdilk aklıma bu kadar geliyo
gelelim bana ve insanlara bakışıma;sessiz mi çılgının önde gideniyim aslında.ama çekiniyorum insanlardan.çok fazla önem veriyorum kimin ne dediğine,benim hakkımda ne düşündüklerine.korkuyorum onlardan kimi zaman.o yüzden kötü bakıyorum onlara.guardımı alıyorum bi nevi insanlara karşı.soğuk nevaleyim evet ama konuşamıyorum ki.kendimi ifade edemiyorum.kelime bulamıyorum,cümle kuramıyorum kimi zaman.sanki hiç bi konuda fikrim yokmuş gibi.kültürlü insanların yanında ezik hissedip susuyorum.ama hep sucluyorum kendimi oku,öğren,bilgili ol.konuşucak şeylerin olsun diye...rahat davranabilceğim insanlarla yakınlık kurabiliyorum.bu yüzden çok az arkadaşım var.3 tane dostum...ama farkettim ki onlar da sanki beni hiç önemsemiyo.anlatırlar anlatırlar hep ilgiyle dinlerim ama ben başlayınca ya sözüm kesilir ya da konu yarıda kalır.bu yüzden kendimi ifade edemediğimi,dinlenmeye değer biri olmadığımı düşünür geri çekilirim.benim kendime saygım yok,onlar da bu durumu az çok bildikleri için artık bene önemsemiyolar gibi..artık dostlarımla ilişkilerimi bile sorgulamaya başladım.gerçekten dostlar mı yoksa senelerin verdiği alışkanlık mı.sonra ne olursa olsun kimse dolduramaz yerlerini diyorum evet dolduramaz ama onlar için değerimi de hissedemiyorum artık.yeni bi çevre istiyorum yeni arkadaşlar ama çekiniyorum.ya da sosyal fobi var bende bilemiyorum.
bu arada benim için en önemli konu zayıflık bir de.konum da var hatta.yıllardır kilo almaya çalışıyorum.anormal derecede zayıfım artık ömrümün sonuna kadar böyle kalıcağıma inanmaya başladım.bu da beni iyice mutsuzlaştırıyor
oğuz atayın tutunamayanlar diye bi kitabı var.ben de tutunamıyorum...her sabah iyi olucak diye dışarı çıkarken yatağıma her yattığımda hep aynı karamsarlık.sokakta somurtan suratımı düzeltmeye çalışırken 5 dk sonra kaşlar yine çatık.insan ilişkilerinde biraz çaba gösteriym derken yine kendini ifade edememe yine kendini küçük görme...en büyük hayalime ulaşamadım önüme bakıym derken o hayal için artık çok geç olduğunu hatırlamam ve geçmişe lanet etmem...hep çatışma hep umutsuzluk hep bu kısır döngü...