- 2 Şubat 2018
- 343
- 182
- 33
- Konu Sahibi Plutonn0508
- #1
24 yıllık hayatımda hep depresiftim. Hala öyleyim. Yüzüme duruşuma yansıyor. 4 aydır bir işte çalışıyorum. İnsanlarla iletişim kuramıyorum. Konuşurken konuşamıyorum. Karşımdaki şaşkın şaşkın bakıyor ben konuşurken. Severek gidiyorum işe başarma isteğiyle. Ama bana sen burayı sevmedin mı öyle gözukuyorsun . Beni beğenmiyorlar. Benimle aynı zamanda işe başlayan biri benden daha iyi konuma geliyor. Daha alışmış hakim olarak yorumlanıyor. Ama ben??? Çöp gibi hissediyorum. Bugün hep ağladım. Ben hiçbir şeyi beceremiyorum. Ve sanki korkuyor gibi heyecanlı konuşuyorum ya da yutuyorum. Ya da saçma mantıksız düşünüp konuşuyorum. Bu bana okul hayatında da ilkokuldan beri yıllarca dert oldu. Arkadaş edinemedim hiç samimi. Ortamlarda gülüp gulduremedim. Ortam insanı sevilen insan birinin arkadaşım dediği olamadım. Hep sen neden böylesin neden böyle duruyorsun onun gibi olsana dik dursana bu tepkileri aldim. Sessiz damgası daha 6 yaşında yapıştı benliğime. O sessiz. O öyle. O böyle. Bu kız niye böyle duruyor. Bi düğüne gitsem. Dedikodumu yaptılar. Yüzüme bakarak baka. Hep ağladım. İşe başladım hiç değişmedi tepkiler şimdi daha zoruma gidiyor bu yaşımda bu tepkilere maruz kalmak böyle görülmek. Senin elinde diyeceksiniz. Ama ben yapamadım. Başaramadım. Olmuyor. İstifa etmeyi düşünüyorum. Canıma tak diyor. Böyle olmamın sebebi ne ? Umarım anlatabilmişimdir sorunumu. Liseyi de üniversiteyi de yurtta kalarak ailemden uzakta okudum.
Son düzenleme:
