Ben dişhekimiyim. Eşim de dr. O kadar cok hastalıklı insan gördük ki ortalama sıkıntıların (grip, öksürük vs) çözülebilir oldugunun farkındayız. Bizler anne baba olarak korumakla yükümlüyüz. Enyisini yedirip, içirip, gezdirmeliyiz. Uykusu evin sıcaklığı gibi etkenleri düzenlemeliyiz. Ama bunları yaptıktan sonra da baslarıba bir iş gelirse bu da Allahtan. 1 yasıbda kanser olan çocuklar var. Hersry anne babanın elinde değil. Bazı seylerin değişmesi mümkün değil.Merhaba arkadaşlar. Artık gerçekten çok yorulduğum için buraya yazmak istedim. Bebeğim 9 aylık. Doğduğundan bu yana çok şükür büyük bir rahatsızlığı olmadı. Ama onun dışında alerji, göz kanalı tıkanıklığı gibi ufak tefek sıkıntılarla uğraştık hep. Bebeklerde olabilecek şeyler, dünyaya adapte olmaya çalışıyorlar biliyorum. Ama artık bebeğimde gördüğüm en ufak şeyde acaba kötü bi durum mu var diye kafaya takmaktan çok yoruldum. Anında tüm günüm hatta günlerimi mahvediyorum moral bozukluğundan. Soğukkanlı olamıyorum. 9 aydır 2 ay falan belki dertsiz ve mutlu hissettim. Beni en korkutan da her evhamımda haklı çıkmış olmam. Gerçekten nasıl büyüyor bu çocuklar? Herkes mi benim gibi yoksa ben mi artık kendimi çok yıpratıyorum? Kendimi çok yorgun hissediyorum. Olanlar, olacaklar, olma ihtimali olanlar çok kafamı yoruyor. Hatta olma ihtimali belki de olmayıp ya olursa diye düşündüklerim bile var. Terapi almayı düşünüyorum bu konuda artık. Her anne mi bu kadar evhamlı? Annelik böyle bir şey mi?
Sakınan göze çöp batıyor. Annelik evet hep tetikte olmak ama bunun yanı sıra hastalık hastası olarak çocuğu bir fanusta buyutmemek. Hastalanacak da iyileşecek de. Allah büyük hastaliklar vermesin. Ve elbet büyüyecek 10 ay önce karnindaydi şimdi 9 aylık kucaginda yarın 9 yaşında okulda olacak doğan büyüyor.Merhaba arkadaşlar. Artık gerçekten çok yorulduğum için buraya yazmak istedim. Bebeğim 9 aylık. Doğduğundan bu yana çok şükür büyük bir rahatsızlığı olmadı. Ama onun dışında alerji, göz kanalı tıkanıklığı gibi ufak tefek sıkıntılarla uğraştık hep. Bebeklerde olabilecek şeyler, dünyaya adapte olmaya çalışıyorlar biliyorum. Ama artık bebeğimde gördüğüm en ufak şeyde acaba kötü bi durum mu var diye kafaya takmaktan çok yoruldum. Anında tüm günüm hatta günlerimi mahvediyorum moral bozukluğundan. Soğukkanlı olamıyorum. 9 aydır 2 ay falan belki dertsiz ve mutlu hissettim. Beni en korkutan da her evhamımda haklı çıkmış olmam. Gerçekten nasıl büyüyor bu çocuklar? Herkes mi benim gibi yoksa ben mi artık kendimi çok yıpratıyorum? Kendimi çok yorgun hissediyorum. Olanlar, olacaklar, olma ihtimali olanlar çok kafamı yoruyor. Hatta olma ihtimali belki de olmayıp ya olursa diye düşündüklerim bile var. Terapi almayı düşünüyorum bu konuda artık. Her anne mi bu kadar evhamlı? Annelik böyle bir şey mi?
Kendimi anlatıp ne sizin moralinizi bozim ne kendimin.Sizin bin beteriniz durumdayım.Esim de artık bana karşı tepkili bu durumumdan dolayi.Merhaba arkadaşlar. Artık gerçekten çok yorulduğum için buraya yazmak istedim. Bebeğim 9 aylık. Doğduğundan bu yana çok şükür büyük bir rahatsızlığı olmadı. Ama onun dışında alerji, göz kanalı tıkanıklığı gibi ufak tefek sıkıntılarla uğraştık hep. Bebeklerde olabilecek şeyler, dünyaya adapte olmaya çalışıyorlar biliyorum. Ama artık bebeğimde gördüğüm en ufak şeyde acaba kötü bi durum mu var diye kafaya takmaktan çok yoruldum. Anında tüm günüm hatta günlerimi mahvediyorum moral bozukluğundan. Soğukkanlı olamıyorum. 9 aydır 2 ay falan belki dertsiz ve mutlu hissettim. Beni en korkutan da her evhamımda haklı çıkmış olmam. Gerçekten nasıl büyüyor bu çocuklar? Herkes mi benim gibi yoksa ben mi artık kendimi çok yıpratıyorum? Kendimi çok yorgun hissediyorum. Olanlar, olacaklar, olma ihtimali olanlar çok kafamı yoruyor. Hatta olma ihtimali belki de olmayıp ya olursa diye düşündüklerim bile var. Terapi almayı düşünüyorum bu konuda artık. Her anne mi bu kadar evhamlı? Annelik böyle bir şey mi?
Annelik kolay iş değil ama geçenlerde bir söz okudum. Sizinle de paylaşayım.Merhaba arkadaşlar. Artık gerçekten çok yorulduğum için buraya yazmak istedim. Bebeğim 9 aylık. Doğduğundan bu yana çok şükür büyük bir rahatsızlığı olmadı. Ama onun dışında alerji, göz kanalı tıkanıklığı gibi ufak tefek sıkıntılarla uğraştık hep. Bebeklerde olabilecek şeyler, dünyaya adapte olmaya çalışıyorlar biliyorum. Ama artık bebeğimde gördüğüm en ufak şeyde acaba kötü bi durum mu var diye kafaya takmaktan çok yoruldum. Anında tüm günüm hatta günlerimi mahvediyorum moral bozukluğundan. Soğukkanlı olamıyorum. 9 aydır 2 ay falan belki dertsiz ve mutlu hissettim. Beni en korkutan da her evhamımda haklı çıkmış olmam. Gerçekten nasıl büyüyor bu çocuklar? Herkes mi benim gibi yoksa ben mi artık kendimi çok yıpratıyorum? Kendimi çok yorgun hissediyorum. Olanlar, olacaklar, olma ihtimali olanlar çok kafamı yoruyor. Hatta olma ihtimali belki de olmayıp ya olursa diye düşündüklerim bile var. Terapi almayı düşünüyorum bu konuda artık. Her anne mi bu kadar evhamlı? Annelik böyle bir şey mi?