- 14 Nisan 2013
- 1.698
- 1.923
- 408
Kendi kendime bir haftadır çözmeye çalışıyorum ama olmuyor bu yüzden size anlatmak istedim.
Şuan üniversite okuyorum finallerim bitecek inşallah ve hafta sonu da eve dönüyorum.
Seneye buradayım yine ama içimden buraya dönmek gelmiyor.Aslına bakarsanız içimden hiçbir yerde olmak gelmiyor sorun burayla ilgili değil yani.
Çevreme şöyle bir baktım ne memleketim ne bu şehir ne başka bir şehir hiçbir yerde iyi niyetli insanlar kalmamış sanki.
Beni mutsuz eden insanları anında hayatımdan çıkartırım ve yalnızlıktan da hoşlanırım genelde ama bir tane bile iyi niyetli insan hayatında olmayınca eksik gibi hissediyorsun, bu başka bir yalnızlık.
Yarın iş hayatına girdiğimde daha da samimiyetsiz bir ortamda kalıp bu zamanları arayacağım belki ama mutsuzluk hissi hep aynı.
Diziler açıyorum, mesafeli olduğum arkadaşlarımla görüşüyorum, komedi programları izliyorum, yemek yiyorum, çikolata yiyorum ama geçmiyor, geçmiyor.
O kadar kötüyüm ki hiçbir şarkı hiçbir kelime tam anlamıyla ifade edemiyor şu anki durumumu.
Aşk meşk meselelerine gelecek olursak tanışmak isteyenleri de istemiyorum yani bir sevgili de değil istediğim.
Kafama öyle bir karakter yerleştirdim ki o kişi gelene kadar beklemeyi düşünüyorum.
Yani mesele bu da değil.
Kısa süre önce dostum sandığım birinin terbiyesizliğini gördüm ve inanamadım.
İngilizce bir cümleyle ilgili kendisine soru sordum ve tam olarak istediğim cevap bu değil, bunun Türkçesi benim istediğimi karşılamıyor dedim.
Benim de ingilizcem iyidir yine kendim buldum doğru cümleyi ve inanılmaz bir yüzünü gördüm o anda.
Kendisi ingilizce hazırlık okuduğu için ve bölümünü benden yüksek gördüğü için benden iyi mi bileceksin ben hazırlık okuyorum diye aşağılayıcı bir konuşma yaptı.
Ben de tamam al senin olsun sen daha iyi bil dedim ama ilk kez böyle bir hırsı olduğunu fark ettim.
Başka konularda da anlardım bunu ama bu sefer sınırını aştı.
Sanırım bu olay beni derinden etkiledi kabullenmek istemesem de.
İyiydim ben ya neden böyle oldu bir anda anlamıyorum çoktan geçmesi lazımdı bu durumun ama hala geçmiyor.
Şuan üniversite okuyorum finallerim bitecek inşallah ve hafta sonu da eve dönüyorum.
Seneye buradayım yine ama içimden buraya dönmek gelmiyor.Aslına bakarsanız içimden hiçbir yerde olmak gelmiyor sorun burayla ilgili değil yani.
Çevreme şöyle bir baktım ne memleketim ne bu şehir ne başka bir şehir hiçbir yerde iyi niyetli insanlar kalmamış sanki.
Beni mutsuz eden insanları anında hayatımdan çıkartırım ve yalnızlıktan da hoşlanırım genelde ama bir tane bile iyi niyetli insan hayatında olmayınca eksik gibi hissediyorsun, bu başka bir yalnızlık.
Yarın iş hayatına girdiğimde daha da samimiyetsiz bir ortamda kalıp bu zamanları arayacağım belki ama mutsuzluk hissi hep aynı.
Diziler açıyorum, mesafeli olduğum arkadaşlarımla görüşüyorum, komedi programları izliyorum, yemek yiyorum, çikolata yiyorum ama geçmiyor, geçmiyor.
O kadar kötüyüm ki hiçbir şarkı hiçbir kelime tam anlamıyla ifade edemiyor şu anki durumumu.
Aşk meşk meselelerine gelecek olursak tanışmak isteyenleri de istemiyorum yani bir sevgili de değil istediğim.
Kafama öyle bir karakter yerleştirdim ki o kişi gelene kadar beklemeyi düşünüyorum.
Yani mesele bu da değil.
Kısa süre önce dostum sandığım birinin terbiyesizliğini gördüm ve inanamadım.
İngilizce bir cümleyle ilgili kendisine soru sordum ve tam olarak istediğim cevap bu değil, bunun Türkçesi benim istediğimi karşılamıyor dedim.
Benim de ingilizcem iyidir yine kendim buldum doğru cümleyi ve inanılmaz bir yüzünü gördüm o anda.
Kendisi ingilizce hazırlık okuduğu için ve bölümünü benden yüksek gördüğü için benden iyi mi bileceksin ben hazırlık okuyorum diye aşağılayıcı bir konuşma yaptı.
Ben de tamam al senin olsun sen daha iyi bil dedim ama ilk kez böyle bir hırsı olduğunu fark ettim.
Başka konularda da anlardım bunu ama bu sefer sınırını aştı.
Sanırım bu olay beni derinden etkiledi kabullenmek istemesem de.
İyiydim ben ya neden böyle oldu bir anda anlamıyorum çoktan geçmesi lazımdı bu durumun ama hala geçmiyor.
Son düzenleme:
