- 24 Haziran 2011
- 23.462
- 48.910
- 798
Demeyin arkadaşlar, böyle giderse sinirsel ilaçlar kullanmaya başlayacağım. Yılanın başını küçükken ezeceksin demişler...
Zaten zamanında kullandım yani yatkınlığım çok. Hatta şuan doktora gitsem kesin yazar bişeyler 
1 sene kadar önce doğum yaptım. Doğumdan 1 ay öncesinde işyerindeki bilgisayarımı eve getirdim evden devam ettim. Doğum oldu, evden yardımcı olmaya devam ettim. Doğum izni bitince patron çağırır dedim ama hala çağırmadı. Oğlun askere gidince gel diyor
Buraya kadar her şey güzel değil mi. Ama ben evde çok daraldım. Gün içerisinde iş gelecek diye dışarı çıkamıyorum. Hafta sonları ya alışveriş oluyor ya doktor oluyor ya misafir oluyor ya temizlik oluyor. Fırsat bulup çıktığımız zamanlar da fazla uzağa gidemiyoruz oğlumdan ötürü. Arada arkadaşlarımla da çıkamıyorum çünkü çoğusu evlenip uzak bir noktaya taşındı, burada kalanlar da ya sınava çalışıyor ya yoğun çalışıyor. Yeni arkadaş bulma gibi bir lüksüm de yok ÇÜNKÜ DIŞARI ÇIKAMIYORUM... Belki çok pis küfür edeceksiniz ama altımda araba da var ama tek başıma ne yapıyım arabayı? Komşular var ama olmuyor arkadaşlar. Sündüzgilin eltisinin görümcesinin dayısının yengesinin kardeşinin düğününde ne giydiği, Şerifenin oğlunun eve attığı ama ciddi düşünmediği "pekte çirkin" kız (sonra istemeye gittiler), Fethiyenin bir sürü para verdiği ama zevksiz koltuk takımı BENİ ZERRE KADAR İLGİLENDİRMİYOR ÇÜNKÜ... Entelektüel seviyede olmasa da şöyle aklı başında iki kelam edeceğim kimse yok arkadaşlar.
İşe geri dön diyebilirsiniz. Oğluma elimde iş olduğu sürece annem bakıyor (bilgisayarı anneme getirdim işe gider gibi anneme geliyorum her sabah). Ama annem oğluma bakamıyor. Çünkü kendine bakmıyor. Bir sürü hastalığı var ve tamamı sadece kilo verse düzelecek... Ama yok o zaten bir şey yemiyormuş ki
Anca yoğun iş gelince oyalama işini yapıyor yoksa Wolfrooog bez getir, Wolfrooog mama hazırla, Wolfrooog çocuğu mama sandalyesine oturt şeklindeyiz. Bakıcıya para verecek kadar da kazanmıyorum yani o iş imkansız.
Bari dedim kurs bulayım gideyim. Akşamları şöyle iki saat falan dışarıda olurum. İki insan yüzü görürüm. Belediye olsun Halk eğitim olsun yazın kurs açmıyorlarmış. HALBUKİ İNSANLARIN ASIL YAZIN KURSA İHTİYACI VAR
Ücretli kurslar da yakınlarımdakiler anca ingilizce kursu falan. Es kaza buralara yolu düşmüş turiste "its no siti sentır, for tren steyşın buradan go go törn rayt ok? yuar velkim bay..........................ooo yanlış yere döndü" diyecek kadar ingilizce var ama genel olarak ingilizce bir işime yaramıyor (gezdiğin ülkenin dili az öğren değil mi 
bu ecnebiler de bi garip). Evde hobi demeyin ben evden sıkıldım. Artık iş yapasım yok, kendimle ilgilenesim yok, bu da eşime çocuğuma yansıyor hiç yoktan. Gittikçe içime kapanıyorum, kapandıkça sinirli, tahammülsüz biri oldum çıktım. Evden çıkmaya da üşenmeye başladım falan gittikçe sosyal fobiye doğru yol alıyorum (kendisiyle geçmişim var maalesef). Bu duruma çözüm bulamazsam çıldıracağımı hissetmeye başladım.
Siz söyleyin ben ne yapayım?
Zaten zamanında kullandım yani yatkınlığım çok. Hatta şuan doktora gitsem kesin yazar bişeyler 1 sene kadar önce doğum yaptım. Doğumdan 1 ay öncesinde işyerindeki bilgisayarımı eve getirdim evden devam ettim. Doğum oldu, evden yardımcı olmaya devam ettim. Doğum izni bitince patron çağırır dedim ama hala çağırmadı. Oğlun askere gidince gel diyor
Buraya kadar her şey güzel değil mi. Ama ben evde çok daraldım. Gün içerisinde iş gelecek diye dışarı çıkamıyorum. Hafta sonları ya alışveriş oluyor ya doktor oluyor ya misafir oluyor ya temizlik oluyor. Fırsat bulup çıktığımız zamanlar da fazla uzağa gidemiyoruz oğlumdan ötürü. Arada arkadaşlarımla da çıkamıyorum çünkü çoğusu evlenip uzak bir noktaya taşındı, burada kalanlar da ya sınava çalışıyor ya yoğun çalışıyor. Yeni arkadaş bulma gibi bir lüksüm de yok ÇÜNKÜ DIŞARI ÇIKAMIYORUM... Belki çok pis küfür edeceksiniz ama altımda araba da var ama tek başıma ne yapıyım arabayı? Komşular var ama olmuyor arkadaşlar. Sündüzgilin eltisinin görümcesinin dayısının yengesinin kardeşinin düğününde ne giydiği, Şerifenin oğlunun eve attığı ama ciddi düşünmediği "pekte çirkin" kız (sonra istemeye gittiler), Fethiyenin bir sürü para verdiği ama zevksiz koltuk takımı BENİ ZERRE KADAR İLGİLENDİRMİYOR ÇÜNKÜ... Entelektüel seviyede olmasa da şöyle aklı başında iki kelam edeceğim kimse yok arkadaşlar.
İşe geri dön diyebilirsiniz. Oğluma elimde iş olduğu sürece annem bakıyor (bilgisayarı anneme getirdim işe gider gibi anneme geliyorum her sabah). Ama annem oğluma bakamıyor. Çünkü kendine bakmıyor. Bir sürü hastalığı var ve tamamı sadece kilo verse düzelecek... Ama yok o zaten bir şey yemiyormuş ki
Anca yoğun iş gelince oyalama işini yapıyor yoksa Wolfrooog bez getir, Wolfrooog mama hazırla, Wolfrooog çocuğu mama sandalyesine oturt şeklindeyiz. Bakıcıya para verecek kadar da kazanmıyorum yani o iş imkansız. Bari dedim kurs bulayım gideyim. Akşamları şöyle iki saat falan dışarıda olurum. İki insan yüzü görürüm. Belediye olsun Halk eğitim olsun yazın kurs açmıyorlarmış. HALBUKİ İNSANLARIN ASIL YAZIN KURSA İHTİYACI VAR
Ücretli kurslar da yakınlarımdakiler anca ingilizce kursu falan. Es kaza buralara yolu düşmüş turiste "its no siti sentır, for tren steyşın buradan go go törn rayt ok? yuar velkim bay..........................ooo yanlış yere döndü" diyecek kadar ingilizce var ama genel olarak ingilizce bir işime yaramıyor (gezdiğin ülkenin dili az öğren değil mi bu ecnebiler de bi garip). Evde hobi demeyin ben evden sıkıldım. Artık iş yapasım yok, kendimle ilgilenesim yok, bu da eşime çocuğuma yansıyor hiç yoktan. Gittikçe içime kapanıyorum, kapandıkça sinirli, tahammülsüz biri oldum çıktım. Evden çıkmaya da üşenmeye başladım falan gittikçe sosyal fobiye doğru yol alıyorum (kendisiyle geçmişim var maalesef). Bu duruma çözüm bulamazsam çıldıracağımı hissetmeye başladım. Siz söyleyin ben ne yapayım?
, ve kilo da aldırır mı acabası 
