- 29 Haziran 2014
- 2.568
- 1.628
- 133
- 35
Bana lütfen bir şeyler önerin. Çalıştığım yerde biri var. Efendi görünümlü, saygılı ve saygın bir mesleğe sahip biri. Yaşı benden neredeyse 2 yaş küçük. Ara ara görürdüm yemek aralarında veya işe giriş çıkışta ama herhangi bir sohbetimiz vs. olmadı şimdiye kadar. Geçenlerde iş çıkışı selam verdi elini kaldırarak ben de başımla selam verdim. Daha sonrasında iş yerinin yanında olan bir dükkana girdim birkaç dakika sonra bu kişi girdi ben satıcıyla konuşuyordum o arada herhangi bir konuşma geçmedi. Rastlantı olduğunu düşünüyorum. Nasıl oldu bilmiyorum bu çocuk aklımdan çıkmıyor, yemek aralarında işe giriş çıkışlarda görme hissi oluştu içimde ve sürekli aklımda, bu his beni çok rahatsız ediyor arkadaşlar. Karşımdaki kişinin bana karşı duygusu vs olduğunu zannetmiyorum kesinlikle. Öyle kolay kolay platonik olan biri de değilimdir asla ama zihnim beni yoruyor düşünmemeye çalıştıkça kendimi onu düşünürken buluyorum. Aramızda hem yaş hem de statü farkı olduğu için karşı taraftan adım geleceğini düşünmüyorum. Beklentim de yok, sadece bu hoşlantı hissi beni rahatsız ediyor. Olmayacak birini sürekli düşünmek, görmek istemek ve bunu engelleyememek beni yoruyor. Aklımdan nasıl çıkarabilirim bu kişiyi bilmiyorum. Tavsiyelerinize ihtiyacım var. Platonik aşktan kurtulma yolları nedir, işe yarayan ne varsa uygulamak istiyorum kalbim zihnim bu histen kurtulsun istiyorum.
neden bir şey hissetmediğini düşünüyorsunuz ki? bence çok hoş bu ilk his anları.. ne hissediyorsanız kendinizi bunun akışına bırakın derim.. düşünmemenin yolu yok, kendinizi sıkmak yerine rahatlayın biraz, kimseye bir şey hissedemeyen ve bundan şikayetçi olan ne çok kişi var biliyorsunuz. hem belki de selam vermesi onun için ilk adımdır zamanla göreceksiniz diye düşünüyorum. ha öyle değilse de zaten vakit geçtikçe sizin de hisleriniz körelir ama ilk önce statü farkını düşünmeyi bir kenara bırakın siz anlaştıktan sonra fark mı kalır? hakkınızda hayırlısı olsun
Yani karşımdaki kişi mütevazı, efendi ve terbiyeli biri belli ediyor dışarıdan kendisini ama benim kendi oluşturduğum duvarlarım olduğu için bu duyguları yaşıyor olmam yorucu geliyor bana. Kendi kendime gelin güvey oluyormuşum gibi hissediyorum. Platonik bir hoşlantı ama insanı ciddi manada yoruyormuş bu his. Sabah, öğle, akşam gözüm arıyor resmen. Düşünmek istemedikçe düşünüyorum bu da fiziksel efordan daha çok yoruyor beni. Kendi kendime böyle saçma sapan duygulara kapılıp da ruhumu kalbimi yormak sinirlerimi bozuyor. 
