Bu kuruntulardan nasıl kurtulacağım ? Ölüm korkusu

GazozGofret

Moonlight Sonata...
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
18 Kasım 2008
4.164
1.938
248
İstanbul
kızlar merhaba ne zaman bu konuyu açsam diye düşünüyodum. artık paylaşmak istiyorum çünkü çok bunaldım. ailemden ayrı üniversite okuyorum ama yakın yerde şuan eve geldim bayram tatili için . sorun şu ki bir ay oldu ben alışamadım ve daha kötüsü sürekli içimde bi korku var Allah korusun Allah gecinden versin sürekli annem ve babamı kaybetmekten korkuyorum anlatılmaz yaşanır bir duygu bu hiç aklımdan çıkmıyo yeri geliyo ortada hiç bi şey yokken bu düşünceyle boğuluyorum. Bunu yaşayan var mı ? nasıl aşabilirim ? sürekli bi şey olacak korkusuyla yaşamak beni mehvediyo.
 
canım benım bende senın bu yaşadıklarını zaman zaman annem babam askerdeki abim ve erkek arkadasım için düşünüyorum. Allah gecinden versin.. bol bol dua edelim Rabbim en hayırslını yaşatır bize. hem içinde ferahlar..
 
Bu durum biraz anksiyeteye benziyor sanki.
Bir araştır istersen.
Çok rahatsız ediyorsa doktora görünmeni tavsiye ederim.
 
Bu durum biraz anksiyeteye benziyor sanki.
Bir araştır istersen.
Çok rahatsız ediyorsa doktora görünmeni tavsiye ederim.

artık kontrol edilemez duruma gelmeye başladı şu an evdeyim ya biraz rahatladım ama tekrar istanbula gidince beynimi kemiriyo bu düşünceler
 
Yeni okul, yeni insanlar alışamadın belki de. Yani bu durum geçici de olabilir.
İstanbul'da nerde okuyorsun?

kadıköy de. lisedeki arkadaşlarımın hepsi gittikleri yere alıştılar hayat çok güzel onlar için ama benim için kabus gibi. halbuki ben asla sessiz içine kapanık biri değildim ama şuan insanlar beni öyle tanıyor.
 
kadıköy de. lisedeki arkadaşlarımın hepsi gittikleri yere alıştılar hayat çok güzel onlar için ama benim için kabus gibi. halbuki ben asla sessiz içine kapanık biri değildim ama şuan insanlar beni öyle tanıyor.

Üniversite hayatı gibisi yok bence. Hele ki İstanbul'da, çok güzel olmalı:)
Ama sen şu an bunları hissedemiyorsun. Bu normal olabilir tabii ki.
Ailene çok düşkünsün belki de?
 
canım arada bende de oluyor oyle duygular yakın zamanda bır yakınını fılan kaybettın mı pekı

ben amcamları kazada kaybedınce bu duygular daha yogun yasandı bende

ınanırmısın neler dusunuyorum annem arıyo dıyorum kı bırgun annem aramayacak babam aramayacak bak yazarken bıle aglıyorum

senı oyle cok anlıyorum kı

ama kendı kendımı bu korkulardan uzak tutmaya calısıyorum

kotuyu dusunme onu cagırısın dıyorum ıcımden hersey guzel olacak dıyorum
 
Son düzenleme:
Üniversite hayatı gibisi yok bence. Hele ki İstanbul'da, çok güzel olmalı:)
Ama sen şu an bunları hissedemiyorsun. Bu normal olabilir tabii ki.
Ailene çok düşkünsün belki de?

şöyle söyliyim ben geçen sene liseyi de 1 sene ayrı okudum böyle değildim arkadaşlarım vardı ondandı belki de ama bu sene anladım ki aileme düşkünmüşüm . kesinlikle üniversiteli gibi hissedemiyorum. bu mu diyorum ya buraya gelmek için mi o kadar sıkıntı stres yaptık.
 
canım arar bende de oluyor oyle duygular yakın zamanda bır yakınını fılan kaybettın mı pekı

ben amcamları kazada kaybedınce bu duygular daha yogun yasandı bende

ınanırmısın neler dusunuyorum annem arıyo dıyorum kı bırgun annem aramayacak babam aramayacak bak yazarken bıle aglıyorum

senı oyle cok anlıyorum kı

ama kendı kendımı bu korkulardan uzak tutmaya calısıyorum

kotuyu dusunme onu cagırısın dıyorum ıcımden hersey guzel olack dıyorum

kesinlikle aynı duyguları yaşıyoruz. hayır yakınlarımında ALLAH a şükür kimseyi kaybetmedim ALLAH gecinden versin. ama bu duygular çok yoğun hissediliyo bende. aynen arıyorum açmıyo ya mesela aklımdan kırk türlü şey geçiyo.
 
ben de üniversitedeyken 5 yıl boyunca yaşadım bunu
sürekli kafamda ya şuan annem öldüyse kardeşime bişe olduysa gibi düşünceler beynimi kemiriyodu olur olmadık saatlerde arıyodum iyimisiniz bişe yok demi diye
sonra bir ara ya kardeşimi kaçırırlarsa diye kuruntular başladı,hele aradıgımda telefonu acmıyolarsa vay benim halime :))
mezun oldum geldim hepsi geçti şimdide onlardan başka şehirde yaşıyorum ama hiç öyle şeyler aklıma gelmiyo :))
 
Bana da olur zaman zaman.Hatta ilk defa üniversitedeyken bu düşünce aklıma girmişti ve oturur ağlardım,annem babam bi gün ölecek diye... :(
 
kesinlikle aynı duyguları yaşıyoruz. hayır yakınlarımında ALLAH a şükür kimseyi kaybetmedim ALLAH gecinden versin. ama bu duygular çok yoğun hissediliyo bende. aynen arıyorum açmıyo ya mesela aklımdan kırk türlü şey geçiyo.

bu uzakta olmanlada alakalı olabılır bende aılemden uzaktayım goremıyorum yaa sürekli hep aklım onlarda
 
Dışarıya çıkınca, gezince duyguların değişiyor mu?
Samimi bir arkadaş edinebildin mi?

dışarı çıkınca iyi geliyor ama sorun şu ki samimi arkadaşım yok yurttan ya da okuldan davet ederlerse kırmayıp çıkıyorum iyi geliyor ama çok yalnızım yurtta geçiriyorum zamanımı . eve gitmeme kaç gün kaldığını sayarak geçiriyorum günleri. lisedeyken ah bi başlasam üni.ye şunu yapıcam bunu yapıcam kulüplere üye olucam diyodum hiç bişey yapmadım. çünkü içimden gelmiyo. hatta ilk haftalar daha kötüydüm keşke okumasaydım evde annemin dizinin dibinde otursaydım diye ağladığım zamanlar oldu ama bir başkasına anlatsam asla inanamaz benim böyle düşündüğüme çünkü bunları diyecek son insan bendim kazanamayan arkadaşlarıma bile imrendiğim oldu ama geçti o düşünceler. evet ben istanbulda çok güzel bi semtteyim ama resmen içim çürüdü zevk almıyorum hayattan. şimdiden yaz tatili gelse diyorum.
 
ben de üniversitedeyken 5 yıl boyunca yaşadım bunu
sürekli kafamda ya şuan annem öldüyse kardeşime bişe olduysa gibi düşünceler beynimi kemiriyodu olur olmadık saatlerde arıyodum iyimisiniz bişe yok demi diye
sonra bir ara ya kardeşimi kaçırırlarsa diye kuruntular başladı,hele aradıgımda telefonu acmıyolarsa vay benim halime :))
mezun oldum geldim hepsi geçti şimdide onlardan başka şehirde yaşıyorum ama hiç öyle şeyler aklıma gelmiyo :))

aay benı yazmıssın sankı
kardesım servısle gıdıyor okula sureklı soruyorum şoför arabayı nasıl kullanıyor hızlı gıdıyor mu okuldan dısarı cıkma cukurla dıkkat et yabancılarla konusma kacırırlar

çocukta şaşkın şaşkın bakıyor helekı evı arayıp yalnızım annm benı bırakıp gıttı dedı mı beynımden vurulmusa donuyorum anneme sen nasıl bırakırsın onu tek dıye bır ton laf sayıyorum

babamın telı bozulmus bırgun sehır dısındaydı arıyorum acmıyor polıse fılan gıtmıstım telı actı ben tabı nasıl aglıyorum yazık babamda bana bısey oldu sanmıs aglamaktan konusamıyorum oyle korktum kı

annem mıde kanaması gecırıp hastaneye yatmıs bana soylemıyorlar artık o kadar çok abartıyorum kı
esımle cocuklarımada aynıyım malesef
cocukları evı ıcınde gozum gormesın hemen telaslanıyorum
esım ısten dolayı acmasın telı hemen basıan bısey geldı dıye dusunmeye baslıyorum


ama bende dedıgım gıbı kaza sonucu olustu onceden de aklıma gelmıyor degıldı ama ondan sonra helekı ılk bır sene hastalık boyutundaydım hos sımdıde pek normal davranıs gostermıyorum
 
dışarı çıkınca iyi geliyor ama sorun şu ki samimi arkadaşım yok yurttan ya da okuldan davet ederlerse kırmayıp çıkıyorum iyi geliyor ama çok yalnızım yurtta geçiriyorum zamanımı . eve gitmeme kaç gün kaldığını sayarak geçiriyorum günleri. lisedeyken ah bi başlasam üni.ye şunu yapıcam bunu yapıcam kulüplere üye olucam diyodum hiç bişey yapmadım. çünkü içimden gelmiyo. hatta ilk haftalar daha kötüydüm keşke okumasaydım evde annemin dizinin dibinde otursaydım diye ağladığım zamanlar oldu ama bir başkasına anlatsam asla inanamaz benim böyle düşündüğüme çünkü bunları diyecek son insan bendim kazanamayan arkadaşlarıma bile imrendiğim oldu ama geçti o düşünceler. evet ben istanbulda çok güzel bi semtteyim ama resmen içim çürüdü zevk almıyorum hayattan. şimdiden yaz tatili gelse diyorum.

Bence mutlaka arkadaşlarınla daha samimi olmaya çalış. Gezmeye gidiyorlarsa sen de git. Kimi kendine yakın görüyorsan onunla samimi ol.
(ben bunun pişmanlığını çok yaşadım, şimdiki aklım olsa arkadaşlarımla her şeyi konuşur, daha samimi olurdum)

Kendini yurda kapatma. Kadıköy gerçekten güzeldir. Sahili bile yeter. Eğer sahile yakınsan çık arkadaşlarınla yürü.
Bir de dediğin gibi mutlaka belirli kulüplere, etkinliklere üye ol.

Ayrıca şimdi sana özel mesaj göndereceğim.
Özel bir tavsiyem olacak.
 
Bence mutlaka arkadaşlarınla daha samimi olmaya çalış. Gezmeye gidiyorlarsa sen de git. Kimi kendine yakın görüyorsan onunla samimi ol.
(ben bunun pişmanlığını çok yaşadım, şimdiki aklım olsa arkadaşlarımla her şeyi konuşur, daha samimi olurdum)

Kendini yurda kapatma. Kadıköy gerçekten güzeldir. Sahili bile yeter. Eğer sahile yakınsan çık arkadaşlarınla yürü.
Bir de dediğin gibi mutlaka belirli kulüplere, etkinliklere üye ol.

Ayrıca şimdi sana özel mesaj göndereceğim.
Özel bir tavsiyem olacak.

pekala çok teşekkür ederim .
 
Back
X