Sadece içimi dökmek istedim..
Güvenmemeyi öğreniyorum, hayatın toz pembe olmadığını görüyorum, sayenizde olgunlaşıyorum.
Bir insanı görüyorsun, hoşlanıyorsun, tanıyorsun sonra büsbütün hayatına dahil ediyorsun onu. 2 yıl boyunca her anını paylaşıyorsun, ne yediğini ne yemediğini ne zaman yatıp ne zaman kalktığını öğreniyorsun, sonra bir gün çekip gidiyor. Babamın vefatında yanımda olan, zor günlerimi onunla atlatabildiğim insan, babam yetmiyormuş gibi o da gidiyor. Ne büyük bir boşluk. Ve bundan da önemlisi şimdilerde 'keşke seni hiç tanımasaymışım' diyor olmanın pişmanlığı. Sadece bunu söylüyorum.
2 yıl, onca zorluklarla geçti gitti. Yaptığı hataları gözüm kapalı affetim her defasında. Beni sevdiğine inandım. Hatta benden çok sever gibiydi. Gözünden sakınırdı. Sonra bir gün 'seni hiç bırakmayacağım' diyen adam karşıma geçip 'seni artık sevemiyorum' dedi. ve gitti. o an her şeyi yaptım gitmemesi için. yalvardım. ama istemedi. bende yoluma baktım ama günlerce ağladım. bir de tüm bunların üstüne eskiden çok yakın olduğum ama şimdilerde pek konuşmadığım arkadaşımla konuştuğunu, buluştuklarını gördüm. sevmemesini, ayrılmamızı her şeyi kabullenmiştim ama bu daha da ağır gelmişti. bu olayda da başımı dik tuttum ama yine günlerce içim parçalandı. sonra aşmaya çalıştım. onunla tüm iletişimimi kestim. onu görebileceğim her türlü sistemden kaçtım. ve yine rahatladım. görmeyince, duymayınca, haberini almayınca iyi hissettim. 1,5 ay oldu ve bugün o arkadaşımın arkadaşıyla sevdiğim adamın sevgili olduğunu öğreniyorum. üzülmedim, ağlamadım, sadece kusmak istedim. ne kadar itici, ne kadar iğrenç bir durum diyorum kendi kendime. Eskiden çok yakın olduğum arkadaşım şimdilerde benimle konuşmayıp eski sevgilimle konuşuyor ve kendi arkadaşıyla aralarını yapıyor. Ne demem gerektiğini bilmiyorum. Deli gibi sevdiğim adamdan iğreniyorum. El ele kol kola o kızın yanına gittiğimizi, arkadaşça güle oynaya konuştuğumuzu hatırlıyorum. Şimdi ben yokum, benim yerimde o kız var. Bu gerçekten aşk falan mı yoksa midesizlik mi?
Bu duruma isyan etmememe neden olan bir diğer gizli güç var ki her şeye değer sanırım. O gittiğinde günlerce dua ettim. Benim üzüldüğüm kadar üzül, pişman ol, acı çek diye bencilce yakarışlarım vardı. Gün geçtikçe isyanım azaldı. Tamam; acı çekmesin, aynılarını yaşamasın ama beni bırakıp gittiği için pişman olsun dedim. Biraz daha zaman geçince bu sözcüklerde saçma gelmeye başladı. Bu kızla sevgili olayı olmadan önce yani bir kaç gün önce doğru olanı yaparak tüm içtenliğimle hayırlısı neyse o olsun Rabbim dedim. Sen onu benim gönlümden, aklımdan çıkarmama yardım et ve hayırlısı neyse onu yaşat. Elimde kur'anla saatlerce ettiğim duanın ardından rüyamda o kızla eski sevgilimin sevgili olduğunu gördüm. Ve şimdi bu gerçek oluyor. Hayırlısı buymuş diyebiliyorum. Biliyorum, bir gün böyle karaktersiz birinden kurtulduğum için iyiki diyeceğim 'iyiki çıkıp gitmişsin hayatımdan' ve her şey daha güzel olacak. Hatta oturup tüm bu yaşadıklarıma güleceğim. Ama bir yandan da korkuyorum. Ya beklediğim gibi olmaz da aklım hep onda kalırsa? ya atamazsam içimden? ya o hiç pişman olmaz mutlu mesut yaşar da ben onun adını sayıklarsam?
Güvenmemeyi öğreniyorum, hayatın toz pembe olmadığını görüyorum, sayenizde olgunlaşıyorum.
Bir insanı görüyorsun, hoşlanıyorsun, tanıyorsun sonra büsbütün hayatına dahil ediyorsun onu. 2 yıl boyunca her anını paylaşıyorsun, ne yediğini ne yemediğini ne zaman yatıp ne zaman kalktığını öğreniyorsun, sonra bir gün çekip gidiyor. Babamın vefatında yanımda olan, zor günlerimi onunla atlatabildiğim insan, babam yetmiyormuş gibi o da gidiyor. Ne büyük bir boşluk. Ve bundan da önemlisi şimdilerde 'keşke seni hiç tanımasaymışım' diyor olmanın pişmanlığı. Sadece bunu söylüyorum.
2 yıl, onca zorluklarla geçti gitti. Yaptığı hataları gözüm kapalı affetim her defasında. Beni sevdiğine inandım. Hatta benden çok sever gibiydi. Gözünden sakınırdı. Sonra bir gün 'seni hiç bırakmayacağım' diyen adam karşıma geçip 'seni artık sevemiyorum' dedi. ve gitti. o an her şeyi yaptım gitmemesi için. yalvardım. ama istemedi. bende yoluma baktım ama günlerce ağladım. bir de tüm bunların üstüne eskiden çok yakın olduğum ama şimdilerde pek konuşmadığım arkadaşımla konuştuğunu, buluştuklarını gördüm. sevmemesini, ayrılmamızı her şeyi kabullenmiştim ama bu daha da ağır gelmişti. bu olayda da başımı dik tuttum ama yine günlerce içim parçalandı. sonra aşmaya çalıştım. onunla tüm iletişimimi kestim. onu görebileceğim her türlü sistemden kaçtım. ve yine rahatladım. görmeyince, duymayınca, haberini almayınca iyi hissettim. 1,5 ay oldu ve bugün o arkadaşımın arkadaşıyla sevdiğim adamın sevgili olduğunu öğreniyorum. üzülmedim, ağlamadım, sadece kusmak istedim. ne kadar itici, ne kadar iğrenç bir durum diyorum kendi kendime. Eskiden çok yakın olduğum arkadaşım şimdilerde benimle konuşmayıp eski sevgilimle konuşuyor ve kendi arkadaşıyla aralarını yapıyor. Ne demem gerektiğini bilmiyorum. Deli gibi sevdiğim adamdan iğreniyorum. El ele kol kola o kızın yanına gittiğimizi, arkadaşça güle oynaya konuştuğumuzu hatırlıyorum. Şimdi ben yokum, benim yerimde o kız var. Bu gerçekten aşk falan mı yoksa midesizlik mi?
Bu duruma isyan etmememe neden olan bir diğer gizli güç var ki her şeye değer sanırım. O gittiğinde günlerce dua ettim. Benim üzüldüğüm kadar üzül, pişman ol, acı çek diye bencilce yakarışlarım vardı. Gün geçtikçe isyanım azaldı. Tamam; acı çekmesin, aynılarını yaşamasın ama beni bırakıp gittiği için pişman olsun dedim. Biraz daha zaman geçince bu sözcüklerde saçma gelmeye başladı. Bu kızla sevgili olayı olmadan önce yani bir kaç gün önce doğru olanı yaparak tüm içtenliğimle hayırlısı neyse o olsun Rabbim dedim. Sen onu benim gönlümden, aklımdan çıkarmama yardım et ve hayırlısı neyse onu yaşat. Elimde kur'anla saatlerce ettiğim duanın ardından rüyamda o kızla eski sevgilimin sevgili olduğunu gördüm. Ve şimdi bu gerçek oluyor. Hayırlısı buymuş diyebiliyorum. Biliyorum, bir gün böyle karaktersiz birinden kurtulduğum için iyiki diyeceğim 'iyiki çıkıp gitmişsin hayatımdan' ve her şey daha güzel olacak. Hatta oturup tüm bu yaşadıklarıma güleceğim. Ama bir yandan da korkuyorum. Ya beklediğim gibi olmaz da aklım hep onda kalırsa? ya atamazsam içimden? ya o hiç pişman olmaz mutlu mesut yaşar da ben onun adını sayıklarsam?
Son düzenleme: