Bu yaşta anne baba bağımlılığı

Bende boyleyim.
Cok ta simartildim,sevgiye,sefkate doydum hatta essek kadar oldum hala doyuruluyorum bu konuda ama ben de anne babasina cok duskunlerdenim.3 hafta olucak eve gitmedim deli gibi ozledim ikisini de.Yaz,somestr,bayram her turlu tatilimin buyuk kisimlarini da onlarla geciyorum.5 sene uzakta gorevdeydim.Simdi yakinim ne kadar cok zaman geciririsem okadar iyi diyorum hep.
 
Cocugum oldugundan beri annemle kaliyorum. Birlikte buyutuyoruz. Suan ihmal gibi bir olay olmadi. Zaten sorun benim anneligim degil. Annem olmazsa ben nolurum, bu dusunce benim hayatimi yasamami engelliyor. Dogal olarak cocugumda etkilenecek elbette. Sapik gibiyim.

Bir psikologa gitmelisiniz bence.
Allah sıralı ölüm versin der eskiler, eninde sonunda ama yirmi sene sonra ama otuz sene sonra annenizin ölümünü yaşayacaksınız.
O zaman kendinizi bırakırsanız evladiniz ne olacak?
Yada şöyle düşünün sizin anneniz kendi annesinin ölümde kendini bıraksa ne olurdu?
 
Peki suan mutlu olabiliyormusinuz. Sacma bir soru biliyorum. Cunku ben yasayamam gibi geliyor
yaşayamamak diye bir şey yok atın bunu kafanızdan öyle bir yaşıyorsunuz ki...ben 21 yaşında kaybettim annemi babamı da 11 yaşında. annemin saniye saniye ölümünü gördüm ölüm anında ne kadar güçsüz olduğumuzu anlıyoruz tutmak istiyorsun ama tutamıyorsun bizden daha ulu bir güç alıp gidiyor engel olamıyoruz... mutluluğa gelince oluyorsun tabi ama hep bir taraf eksik kalıyor.. ilk zamanlarda başıma ne gelse elim telefona gidiyordu anneme anlatayım diye çünkü öyle alışmışım... çok telefon kırdım arayamayınca... kayıplar yaşaya yaşaya alışıyorsun doğumun olduğu yerde ölümde var ne yazık ki...
 
Cocugum oldugundan beri annemle kaliyorum. Birlikte buyutuyoruz. Suan ihmal gibi bir olay olmadi. Zaten sorun benim anneligim degil. Annem olmazsa ben nolurum, bu dusunce benim hayatimi yasamami engelliyor. Dogal olarak cocugumda etkilenecek elbette. Sapik gibiyim.
bence her sorunuzun cevabı bu yazdığınızda.. annenizi kaybetme korkunuz yardımcı olacak birinin yokluğunu duyacağınızdan ileri geliyor.. bence annenizden ayrı kalmalısınız çocuğunu sen büyütmelisin... Annen olmazsa sen ne olursun biliyor musun çok iyi anne olduğunu annensiz de bu işin üstesinden gelebileceğini anlamış olursun...
 
İyi gecelet hanimlar. Oncelikle annesi ve babasi olanlara uzun omur,kaybedenlere rahmet diliyorum.
Ben evli ve 1 bebegi olan yasi 40 a dayanmis biriyim. Ama 3 yasindaki cocuk gibi anneme muhtacim. Allah gecinden versin onlari kaybetme duygusu beni her an öldürüyor. Yasayamam dunyam biter gibi geliyor. Bir evladim var, kendimi boyle nasil cocuk gibi goruyorum yakistiramiyorum.hic simartilmadim. Belki oyle dusunen olur. Esime birseyler bahane edip sık sık ailemin yanina geliyorum. Biliyorum psikolog diyeceksiniz de, baska boyle olan varmi benim gibi.Annem ve babam disinda kimse umurumda degil. Ozellikle annem.

Bende elimde olsa ömrümün yarısını anneme vermeye razıyım. Onun için ölürüm o derece seviyorum ve düşkünüm... geçmiş gelecek hep beni hüzünlendirir. Geçmişte çektikleri gelecek kaygısı hep ağlamama sebep... seni çok iyi anlıyorum
 
yaşayamamak diye bir şey yok atın bunu kafanızdan öyle bir yaşıyorsunuz ki...ben 21 yaşında kaybettim annemi babamı da 11 yaşında. annemin saniye saniye ölümünü gördüm ölüm anında ne kadar güçsüz olduğumuzu anlıyoruz tutmak istiyorsun ama tutamıyorsun bizden daha ulu bir güç alıp gidiyor engel olamıyoruz... mutluluğa gelince oluyorsun tabi ama hep bir taraf eksik kalıyor.. ilk zamanlarda başıma ne gelse elim telefona gidiyordu anneme anlatayım diye çünkü öyle alışmışım... çok telefon kırdım arayamayınca... kayıplar yaşaya yaşaya alışıyorsun doğumun olduğu yerde ölümde var ne yazık ki...
 
Allah rahmet eylesin canim, annen ve baban icin. Haklisin her konuda. Onsuz yasayamam demeyeceksin diyor mevlana. Allah onu sana yasatiyormus. Sorun kendimizi mutsuz etmeye her daim meyilli olmak. 40 yasima kadar annemi gormusum daha birde o olurse ben naparim diye utanmadan konu aciyorum. Gecen bir bebek gordum. Savasda olen annesinin memesini emiyordu. -((((
 
İyi gecelet hanimlar. Oncelikle annesi ve babasi olanlara uzun omur,kaybedenlere rahmet diliyorum.
Ben evli ve 1 bebegi olan yasi 40 a dayanmis biriyim. Ama 3 yasindaki cocuk gibi anneme muhtacim. Allah gecinden versin onlari kaybetme duygusu beni her an öldürüyor. Yasayamam dunyam biter gibi geliyor. Bir evladim var, kendimi boyle nasil cocuk gibi goruyorum yakistiramiyorum.hic simartilmadim. Belki oyle dusunen olur. Esime birseyler bahane edip sık sık ailemin yanina geliyorum. Biliyorum psikolog diyeceksiniz de, baska boyle olan varmi benim gibi.Annem ve babam disinda kimse umurumda degil. Ozellikle annem.
15 yasında yurtdısına geldım,aılemden ayrıldım sımdı 35 yaşındayım 4 cocugum var.Hayat benı okadar yordukı kendı sıkıntılarım bana yeter oldu.Demekkı mutlusun canım bır cocuk gıbısın.Eger öyleysen hep böyle ol Allah annene babana uzun ömürler versın acılarını göstermesın
 
Eeee erkek bunu söylese şimdi burası yıkılmıştı.
Demek ki neymiş yaş kaç olursa olsun cinsiyet ne olursa olsun her evladın anne/babay her anne/babanında evlada ve onların sevgisine ihtiyacı varmış.
 
Ben de evlendikten sonra anneci olanlardanım :) Öğrenciyken de çok ayrı kaldık ama herhalde geri dönme ümidi vardı. Hele ilk günler ne zordu. Bir de ben evlenmeden önce bir hastalık geçirdim, annem babam çok iyi baktılar bana. O yüzden de çok daha düşkünüm şimdi onlara. Rabbim hayırlı uzun ömür versin ailelerimize.
 
Eeee erkek bunu söylese şimdi burası yıkılmıştı.
Demek ki neymiş yaş kaç olursa olsun cinsiyet ne olursa olsun her evladın anne/babay her anne/babanında evlada ve onların sevgisine ihtiyacı varmış.

Anne babayı sevmek başka, onların yuvaya müdahale etmelerine, eşi üzmelerine imkan vermek başka. Zaten çok uç durumlar olmadıkça anne babayı sevmeyen evlattan kimseye hayır gelmez diye düşünüyorum.
 
Ayni anlattiginiz gibi. Gerci bir seyi atlamamak lazim. Benim annem cocuklugunda cok sikinti cekmis. 15 yasinda evlenmis gittigi kapida gene oyle. Ben aklim ermeye basladigindan beri hep evde huzursuzlugu annemin mutsuzlugunu gordum. Tek kiz evladi olarak bundan cok etkilendim. Bende mutlu olamadim dogal olarak. Simdi kendimi kurtardim, maaşa gectim. Anneme hersey aldim. Evin esyalarini degistirdim. Sirf yuzu biraz gulsun diye. Eli para gordu, ama bu defa yaşlandi. Ben o yuzden tatile bile gitsem vicdan azabi cekiyorum. Elimde mutlu olacak imkanlari yasayamiyorum. Evde mutsuz yetistiyseniz, annenizi üzgüz hatirliyorsaniz, kız evladiysaniz, birazda zayif karekterli iseniz, kocaniz size cenneti verse mutlu olamazsiniz. Mutlu olurken sucluluk hissedersiniz. -((((( Bazilarina ozenmiyor degilim. Hayallerinin pesinden giden, guzel sehir hatta yurtdisina gidebilen kisilere. Ben çakılı kadro.

Benim annem de aynı şekilde. Hep babamın anneme haksızlık ettiğini düşündüm, o yüzden babaya da tepkiliyim. Anneanneme de tepkiliyim annemi sanki ne çocukken ne gençlikte düşünmemişler gibi geliyor. Hep bir mücadelenin ortasında, hep çalışan didinen ve kendinden veren bir kadın ve bu durum beni aynı sizin gibi çok üzüyor. Tatile gidiyorum arkadaşlarımla, anneciğim buraları hiç göremedi diye üzülüyorum. Hak ettiğini hiç yaşayamamış gibi geliyor, yaşlandığını fark ediyorum, bir ömür böyle geçti diyorum kahroluyorum. Annemi hep mutlu etmeye çalışıyorum ama geçmiş yıllarını geri getiremiyorum, çok üzülüyorum. Sanırım bu çözümsüz. Annenin haksızlığa uğrayışını görmek, çile çektiğini görmek, ömrünü tükettiğini görmek, üzüldüğünü görmek özellikle kız evlatları çok daha farklı etkiliyor demek ki. Siz de anne olmuşsunuz, kendi çocuğunuza yaşatmamaya çalışın en azından bunu.
 
Back
X