Bu insanın su hayatta başına gelebilecek en zor an ölüm sanırım, en zor anımda yanımda olmayan , onun için fedakarlıklar yaptığım, emek verdiğim, deli gibi sevdiğim adam çok değil ertesi gün arkadaşının mezuniyet törenine gitmiş. Gayette mutlu yüzünde güller açıyor. Fotosunu gördüm , İçim acıyor. Ne biliyim kendimi Salak yerine koyulmuş hissediyorum. Hiç sevilmemiş, hiç değer verilmemiş gibi, kalbim acıyor canım yanıyor, oysaki onun ne süreçler de yanında olmuştum. Ama susuyorm. Dilerim rabbim ona bana neler yaşattığını anlayacak kadar vicdan versin. Çok doldum. Yazıp rahatlamak istedim. Mesaj da atmıyorum sadece susuyorum. Bana Haksızlık yaptığını düşünüyorum. Birde kendini haklı görüp üste çıkmalari yok muydu, her zaman bencildi, kendini düşündü. Sonuç olarak 1 buçuk ay önce bitti, bitirdim ama bunları hak etmiyordum. Hiç sevmemiş hiç emek vermemiş bana, onda değerim bu kadarmış. Sıradan insanlar bile onun için değerliymiş. Canım acıyor dirhem dirhem acıyor..