Merhaba arkadaşlar. Bugün neredeyse tüm gün oturdum ve düşündüm. Düşünürken de ağladım. Ve düşüncelerimi burada da paylaşmak istedim. Ben çocuklar konusunda oldukça hassas biriyim. Henüz anne falan değilim, zaten hassas olduğum çocuklar da çocuk olduklarını bilmeden yaşayan çocuklarımız. Ne bileyim mesela bir fotoğraf vardı sosyal platformlardan birinde. Simitçilik yapan bir çocuk yerlere dağılan simitleri için ağlıyordu. İçim paralandı görünce. Çocuk yaşta işçi olarak çalıştırılan, gencecik yaşta kocaman adamlara (!) satılan, okula gidemeyen, yırtık bir ayakkabıyı senelerce arkasına basarak giyen, açlıktan ağlayan, penceresiz evde soğuktan ölen, ölüsü un çuvalında taşınan çocuklar var bu ülkede...Gerçekten içim acıyor. Ne kadar zamandır bu kadar duyarsızlaştık bilmiyorum...Ben öğrenci halimle az da olsa bir şeyler denkleştirip yardım ediyorum bu kardeşlerime. Ama bakıyorum bazı insanlar var para içinde yüzüyorlar, ama öyle duyarsızlar ki...Herkes birazcık kendini zorlasa bu çocuklara yardım edilebilir aslında...Ne yazık ki bu benim değiştirebileceğim bir düzen değil. Belki bir gün...Bunlar hep aklımda ama bugünün çocuk bayramı olması, 24 yaşındaki benim bir sevinçle sokağa çıkmam, ve kendi yaşındaki çocuklara balon satan o çocuğu görmem.... İçimin paralanması ve bir saat ağlamam.... Bunu gören erkek arkadaşımın dayanamayıp tüm balonları satın alması ve çocuğa yemek yedirip sohbet etmemiz, sohbet ettikçe "bu daha minicik çocuk" düşüncesinin iyice yerleşmesi...Bilemiyorum çok adaletsiz bir yerde yaşıyoruz ne yazık ki...Bu buradan çözülebilecek bir dert değil ama içimdekileri yazmak istedim sadece...