Valla konu sahibinin sevgilisinde kendimi gördüm. Çok üşengeç biri oldum son zamanlarda. Hele ki havalar ısınınca. Evden beni silah zoruyla çıkaracaklar nerdeyse. Nişanlımla buluşmaya bile üşeniyorum. Uyku düzenim yok, yeme düzenim yok, aktivitem yok, varsa yoksa evde pijama kahve bilgisayar ve kadınlar kulübü.
Biliyorum çok kötü bi düzen bu. Çok kötü bi alışkanlık ve tembellik. Aslında ben de çıkmak gezmek nişanlımla bişeyler yapmak istiyorum ama faaliyet yok hiç. Hep erteliyorum. Nişanlımın artık dayanamayıp tartışmasıyla trip atmasıyla ''buluşmak istemiyorsun çünkü beni sevmiyorsun''larla başlayan serzenişleriyle çıkıp buluşuyorum düşün. Sonra da bi an evvel eve gelip soyunup dökünüp oturma hayali kuruyorum.
Sadece nişanlıma karşı olan bi durum değil bu. Hayattan soğumuşum gibi. Depresyon gibi. Bi kısır döngünün içindeyim sanki. Sar başa her gün aynı. Her gün boş, her günüm boşa giden güzel zamanlarla dolu. Nişanlımı da çok seviyorum aslında, onu düşündüğümde bu beni hep gülümsetir. Bence sevgisizlikten değil, tamamen kendi içimle alakalı bi durum bu.
Sanki neşeli, eğlenceli, gezmeyi tozmayı seven çılgın bi ruhu, tembel ve hayattan bezmiş 70'lik bi bedene hapsetmişler.
Belki konu sahibinin sevgilisi de öyledir. Aynı şeyi yaşamıyor olsaydım belki ben de ''sevmiyor'' diye yorum yazardım
