Bunu Yaşayan Var Mı?

Okul hayatım boyunca dışlanılan, sevilmeyen ve aptal muamelesi gören biri oldum. Neler yaşamadım... Ama hepsi geçti gitti. Şimdi kendimi büyütüyorum, daha doğrusu çocukluğumun kapanmamış yaralarını. Off annem için canımı veririm ama keşke bana bu konuda yaklaşımı daha farklı olsaydı. Kendimi savunmadığım için bana daha çok kızar, küçük görür ve başkalarına anlatır diye bir şey söyleyemedim ona.

Hayat maalesef filmlerdeki gibi değil. Karakter bir olay yaşıyor ve aniden güçleniyor. Bu maalesef filmlere özgü. Bizim yaralarımızı sarmamız daha uzun sürebiliyor. Ama imkansız değil sonuçta. Terapi aldınız mı? Ben almayı düşünüyorum.
 
Yeşim Kuzu'nun instagram sayfasina bakmanızı öneriyorum. Bir de kitabi var EVET DERSENIZ OLUR diye. Bir şifa kitabı bu. Psikoterapistlerin kullandiklari hipnoz benzeri bir yöntem ile insanin kendi bilincaltina inip kötü kayıtları temizlemesi olumlu şeyler eklemesiyle yapılıyor.
Merhaba sız okudunuz galıba kitabı memnun kaldınız mı
 
Herkese merhaba .Ben burda birçok konu açtım sağolun çoğu konuma yardımcı oldunuz.Belki kızacaksınız şimdi dediğime ama elimde değil kendimi çok kötü hissediyorum ve anlatabileceğim kimse yok.23 yaşındayım birçok darbe aldım hayatta annem bakmadı bana kötü çocukluk geçirdim orta okul ve lisede çok ezildim dövüldüm hep kullanılan biri oldum lisede hergün dalga geçtiler benimle.Tüm bunları düşününce neden yaşamışım ben diyorum hayatımın o noktasında saplanıp kalmışım neden kendimi saygın biri yapmadım diyorum kendime değer verilen biri ..canım yanıyor o kadar acıdan sonra ne önemi var ki ?diye düşünüyorum artık birşeylerin düzelmesinin.Bana geçmişe bakma geleceğe bak diyeceksiniz ama yapamıyorum geçmiş içimde hep bir acı.Psikiyatriye gidiyorum 3 yıldır ilaçda kullanıyorum psikoterapi imkanım ise yok..devlet hastanesinde psikologa da gittim terapi şart ama biz burda veremiyoruz dedi.

Takılıp kaldığının farkındasın bundan vazgeçeceksin
Sana çocukluğumu, gençliğimi hatta 30 lu yaşlarımı anlatsam dibin düşer, nasıl nefes alıyorsun diye dehşete düşersin. Yaşamak ce ayakta olmak zorundasın. Ablam ve teyzem senin gibiler, bir türlü bitmedi geçmişle hesapları bitmedi, annem şöyle, babam böyle, eski kocam şöyle diye diye biri elli diğeri yetmiş yaşına geldi, hala bir dikili ağacı yok. Geçmişle hesabı bitirememenin bedelini geleceğinle ödersin, hata üstüne hata yaparsın, vazgeç bundan dün yaşandı ve bitti. Dünyada bu acıları gören ilk insan değilsin, yoluna devam edeceksin, bunun için ne terapiye ne ilaca ne de başka bir şeye ihtiyacın var sadece kendine acımaktan vazgeçeceksin
 
Babam alkolikti rahmetli oldu annem şizofreni hastası. Babasının elinden annesini kesmesin diye zorla bıçağı almaya çalışırken bir taraftan sarhoş babam üstüme yıkılmasın diye uğraşan bir taraftan anne kaç diye ağlayan bir kız çocuğuydum. Dört duvar arasında iki aklı yitik anne babayla 18 yıl yaşadım. ( kardeşim yoktu tutunacak dalım da yoktu. Teyze, hala, amca kimse sahip çıkmadı) Öyle neşeli, oyuncu bir çocuken dha küçücükken gözlerimin feri soldu. Kavgadan gürültüden sabahlara kadar uyumaz okula şiş gözlerle giderdim. Şimdi mesleğim, mutlu bir yuvam, harika bir kocam güzel bir kedi çocuğum var. ( maşallah deyin) ben bugün mutluysam pek çok insan mutlu olabilir. Yeter ki mücadeleyi bırakmayın.
maşallah allah daim etsin mutluluğunuzu benimde hayatım çok zor geçti annem bakmadı bana anane teyze dövmesiyle büyüdüm okul hyatında hep ezildim hiç cevap veremedim kimseye üniversitede düzelecek dedim olmadı 23 yaşındayım hala bu halde olmak üzüyor beni hayatı kaçırdım gibi hissediyorum
 
Okul hayatım boyunca dışlanılan, sevilmeyen ve aptal muamelesi gören biri oldum. Neler yaşamadım... Ama hepsi geçti gitti. Şimdi kendimi büyütüyorum, daha doğrusu çocukluğumun kapanmamış yaralarını. Off annem için canımı veririm ama keşke bana bu konuda yaklaşımı daha farklı olsaydı. Kendimi savunmadığım için bana daha çok kızar, küçük görür ve başkalarına anlatır diye bir şey söyleyemedim ona.

Hayat maalesef filmlerdeki gibi değil. Karakter bir olay yaşıyor ve aniden güçleniyor. Bu maalesef filmlere özgü. Bizim yaralarımızı sarmamız daha uzun sürebiliyor. Ama imkansız değil sonuçta. Terapi aldınız mı? Ben almayı düşünüyorum.
aynı şeyleri bende yaşadım tek fark annem kavgacı sensin diye kötülerdi kimseyle kavga etme sus diye büyüttü beni
 
maşallah allah daim etsin mutluluğunuzu benimde hayatım çok zor geçti annem bakmadı bana anane teyze dövmesiyle büyüdüm okul hyatında hep ezildim hiç cevap veremedim kimseye üniversitede düzelecek dedim olmadı 23 yaşındayım hala bu halde olmak üzüyor beni hayatı kaçırdım gibi hissediyorum
Daha çok gençsiniz neden kaçsın. Tam tersi bizim hayatın kıymetini daha iyi bilmemiz lazım.
 
Back
X