buraya yazıyorum sonunda ben de

Mutsuzum, depresifim, yalnızım.

Güzel giden bir ilişkim vardı ama son 6 ayda o kadar yıprandım ki. Her hafta en az 2 kez tartışıyoruz. Ona karşı bir şey hissetmiyorum artık, sadece bir hata daha bekliyorum. Çok kırdı beni, her seferinde dersimi aldım dedi. Ben de ona açıkça benim için şunları yapmana ihtiyacım var dedim, bu ilişkiye daha fazla tutunamıyorum dedim, yapacağım dedi, planlar yaptık ama aramız düzeldikten 2 gün sonra unuttu hepsini. Sevginin kırgınlığa, kırgınlığın kızgınlığa, kızgınlığın nefrete dönüşmesi ne acı bir süreç. Ben zaten onun beni sevdiğine de ikna olmamıştım. Bir gün parkta otururken etrafta tonlarca papatya varken bir tane koparmak istemiştim de kızmıştı bana. Çok üzülmüştüm insanlar sevdiklerine kendileri veriyor diye. Konuştuk bunu sonra, bunun üzerine aylarca yalvardım bana çiçek al diye. O kadar çevreci isen saksıda al, bakayım büyüteyim dedim ama ilişki yokuşa gittiğinde aldı geldi. Bir şeyleri hep ayrılma korkusundan yaptı, içinden geldiği için değil. Bilmiyorum, insan sevdiğine şöyle yapmaz mı dediğim hiçbir şeyi yapmadı. Ondan istediğim ve ihtiyacım olduğunu da bildiği jestler zor geldi ona hep. O kendini bilime vermek istiyor. Her şey boş ona göre. Her ne kadar beni hayatının ilk sırasına koyduğunu da söylese öyle hissettirmedi hiç.

21 yaşındayım ve doğduğumdan beri arkadaştan yana da bir şansım olmadı hiç. Ben iyi niyetli oldukça onlar beni kullandı, en son bunu fark ettiğimde ve kendimi geri çektiğimde de koptu hep. Birlikte yaşadığın insanlar seni ağlarken görüp de neyin var diye soracağı yerde kendisi internete para harcamamak için benim telefonumu istedi. Ne aptalmışım ki ben de vermişim o halde.

Ailem de bir garip, bir dengesiz.

Kimseye güvenemiyorum. Kimse benim yanımda değil. Bu ilişkiden önce kendimi alıştırmıştım bu duruma ama 2 yıldan sonra zor geliyor yine yalnızlık. Konuşacak kimse yok. Ben neredeyse her gün okurum burayı giriş yapmasam da. Birileri dertlerini anlatırken sanki arkadaşım varmış gibi hissederim. En son çare buraya yazayım dedim ben de.

Hep çevrendeki insanları yazmışsın. Onları boşver. Kendin için birşeyler yap. Güçlü ol. Kendini şımart. Çiçek al. Hayatın boyunca şanslı işen iyi insanlarla karşılaşabilirsin. Ama olmayabilir de. Sen buna hazırlıklı ol. Hayal kırıklığına uğrama.

Amannn canım ne dertler var okudukca insan üzülüyor boşver ilişkiyi arkadaşı insan ailesiyle eşiyle neler yaşıyor seni dusunmeyeni sende düşünme oku çalış gez toz kimseye ihtiyacın yok ki sen kendi hayatına bakarsan kendinle tek mutlu olur kimseyi onemsemezsen illaki birileride seni onemser birgün

Iliski iki tarafli yurutulur
Tek tarafin cabasiyla olmaz. Yurumuyorsa sirf yalniz kalmak korkusuyla devam etmek de mantiksiz. Yirumeyen bir iliskiye boz yere psikolojinizi bozarak zaman harciyorsunuz, neden? Yalnizlik korkusundan. Yalniz oldugunuzda en azindan psikolojiniz saglam olur. Hem yalnizlik o kadar da kotu degil, sevmeyi ogrenirseniz. Aslinda siz su yurumeyen iliskide de yalnizsiniz. Yalnizlik tek basina olmak degildir. Yaninda insanlar varken kendini yalniz hissetmek de yalnizliktir. Bu daha kotu bence.
O arkadas tiplerinden de her yerde var. Inlardan kurtulamazsin. Sadece listenden elemeyi ogrenmen gerekiyor. Gereksiz herkesi listenden cikarirsan daha huzurlu olursun.

Niye koparıyorsunuz papatyaları???

Bence de çiçek dalında güzeldir koparmayın papatyaları. Ama söylediğiniz gibi saksı da çiçek alabilir sevgiliniz. Fakat yaşınız çok küçük, erkek arkadaşınızın yaşını yazmamışsınız, belki o da toydur. Daha yaşayacağınız nice güzel arkadaşlıklar olacaktır. Bu yaşta bu kadar karamsar olmayın, kendinizi geliştirebilecek hobiler edinmenizi tavsiye ederim. Bu sayede yeni insanlarla tanışıp, yeni arkadaşlıklar da kurabilirsiniz.